Το σημερινό άρθρο στα Νέα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη έρχεται να θυμίσει την εποχή που η χώρα, με το κύρος που διέθετε τότε, μπορούσε να σημειώσει δια της διπλωματικής οδού σημαντικές επιτυχίες. Η συμφωνία του Ελσίνκι ήταν ασφαλώς μια τέτοια μεγάλη επιτυχία αφού εξασφάλιζε την ενταξιακή πορεία της Κύπρου – που ολοκληρώθηκε το 2004 – και συνέδεε την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας με την επίλυση της μεταξύ μας διαφοράς στον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στο δικαστήριο της Χάγης.

Η αξιοποίηση της συμφωνίας του Ελσίνκι διεκόπη βιαίως από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή που εκλέχτηκε στη συνέχεια. Η σύνδεση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας με την επίλυση των μεταξύ μας διαφορών εγκαταλείφθηκε με διάφορα προσχήματα. Υπονομεύτηκε παράλληλα και η υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκύπριους με την εγκληματική συνευθύνη του Καραμανλή και του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Τις μέρες αυτές έχει ενταθεί η συζήτηση για την επερχόμενη εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε από το βήμα της Βουλής ότι θα επιδιώξει τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση στο πρόσωπο του νέου Προέδρου. Τέτοια συναίνεση δεν μπορεί ασφαλώς να επιτευχθεί γύρω από πολιτικούς που ευθύνονται για την μεγάλη χαμένη ευκαιρία που έδωσε στη χώρα η συμφωνία του Ελσίνκι και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις περίοδο.

Ούτε και μπορεί να εκφραστεί σε πρόσωπα πολιτικών που άνοιξαν με την διακυβέρνησή τους διάπλατα τον δρόμο στη κρίση και φάνηκαν ιδιαίτερα «ανεκτικοί» στην καταστροφική διακυβέρνηση των Συριζανέλ τα τελευταία χρόνια.