Οι μνήμες του «βρώμικου ‘89» ξαναζωντανεύουν στις μέρες μας καθώς ορισμένοι παράγοντες του δημόσιου βίου επιλέγουν συνειδητά να μεταφέρουν την πολιτική συζήτηση που έχει ανάγκη η χώρα για να χαράξει μια νέα πορεία, στο δοκιμασμένο σε τέτοιες περιπτώσεις γήπεδο της διαφθοράς.

Κι αυτό βέβαια όχι με στόχο να αποκαλυφθούν οι ένοχοι και να παταχθεί η διαφθορά, αλλά για να συγκαλυφθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι και να παραμείνουν αναπάντητα τα κρίσιμα ερωτήματα.

Η ακραία πόλωση και ο φανατισμός που καλλιεργείται με απροκάλυπτο τρόπο εξυπηρετούν μόνον όσους επιδιώκουν συστηματικά να αγιάσουν με βρώμικα μέσα τον αυτοσκοπό της εξουσίας. Όσους δεν διστάζουν να γράψουν τη δικαιοσύνη στα παλιά τους τα παπούτσια, να γίνουν εισαγγελείς στη θέση των εισαγγελέων, μάρτυρες στη θέση των μαρτύρων, να καταδικάσουν ή να αθωώσουν ανάλογα με τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις.

Η Ελλάδα πλήρωσε επανειλημμένα, μέσα σε ένα αιώνα, πολύ ακριβά τους μικρούς και μεγάλους εμφυλίους της. Οι πολίτες ξέρουν καλά ότι τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν από έναν νέο διχασμό. Ιδιαίτερα τώρα που η κρίση τους έχει οδηγήσει στην απόγνωση και το απόλυτο αδιέξοδο, θέλουν τολμηρές και υπεύθυνες λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, για να μπορέσουν να ξανασταθούν στα πόδια τους.

Κι απαιτούν να αφεθεί η δικαιοσύνη ν’ αφοσιωθεί απερίσπαστη στο έργο της, ώστε ν’ αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν οι αποδεδειγμένα καταχραστές του δημοσίου χρήματος αλλά και οι αποδεδειγμένα κοινοί συκοφάντες.