Διαβάζω σε άρθρο σχετικά με το «λάθος» του ΔΝΤ: «Ο πολίτης αυτού του τόπου ανεβαίνει τον Γολγοθά του από το 2010 μέχρι σήμερα. Υποφέρει δεχόμενος επιθέσεις επί καθημερινής βάσης. Δεν είναι συνταρακτικό, λοιπόν, όταν βλέπεις τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ να παραδέχεται κυνικά πως έγινε λάθος στις εκτιμήσεις για την Ελλάδα και ότι αν γνώριζαν πόσο βαθιά θα είναι η ύφεση, θα κάνανε άλλους χειρισμούς εξ’ αρχής; Απίστευτα πράγματα… Αδιανόητα!» Πράγματι, τη δεκαετία του ’60 θα ήταν σενάριο δραματικής ταινίας με το δίδυμο «Ξανθόπουλος-Βούρτση».
Tώρα, ποιος πολλαπλασιαστής φταίει; Του ΔΝΤ, ή ο πολλαπλασιαστής μισθών, επιδομάτων και μίζας στην κρατικοδίαιτη, συντεχνιακή, παρασιτική οικονομία της προηγούμενης εικοσαετίας; Ο πολλαπλασιαστής του ΔΝΤ ήταν αυτός που την επομένη της εισαγωγής του ευρώ εκτόξευσε την «ισοτιμία της τυρόπιτας» και οι 100 δραχμές έγιναν εν μια νυκτί ένα ευρώ;
Προφανώς, τα λάθη του ΔΝΤ στην εκπόνηση του προγράμματος για την Ελλάδα, πρέπει να «πληρωθούν» από αυτούς που τα διέπραξαν, αλλά ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι αν μας επιστρέψουν 3, 4, 10, 50 δις ευρώ, θα λύσουμε το πρόβλημα της Ελλάδας; Θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο και η οικονομία μας θα γίνει ανταγωνιστική; Πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι καθαρά οικονομικό, λογιστικό, δημοσιονομικό; Σαν κι εμάς τους Παναθηναϊκούς, που μέχρι τώρα φορτώναμε την αγωνιστική μας ανυπαρξία σε διαιτητικά λάθη και στην «ερυθρόλευκη παράγκα». Τη δικιά μας παράγκα, του Καραγκιόζη, αργήσαμε να τη δούμε.
Αν δεν κάνω λάθος, το Μνημόνιο, εκτός από τις σκληρές δημοσιονομικές προσαρμογές, προέβλεπε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες προσέκρουσαν στην κομματικοκρατία, στην γραφειοκρατία και στην ανίκανη και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένη ηγεσία του κρατικού διοικητικού μηχανισμού. Δηλαδή για να καταλάβω, η οικονομία μας βρίσκεται σε ύφεση -η οποία σημειωτέον ξεκίνησε δύο χρόνια πριν από το λάθος του ΔΝΤ- επειδή ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής ήταν 0,5 αντί 1,7 ή επειδή βγάζαμε 5, δανειζόμασταν 15 και ξοδεύαμε 20. Τι αποταμιεύσαμε στα χρόνια της ανάπτυξης (;) για να αντιμετωπίσουμε την κρίση;
Οι κορώνες για το λάθος του ΔΝΤ, για να χρησιμοποιήσω ένα ποδοσφαιρικό κλισέ, είναι βούτυρο στο ψωμί των λαϊκιστών της αντιπολίτευσης, αλλά και της συμπολίτευσης. Παρεμπιπτόντως, η ΔΗΜΑΡ πρέπει να είναι προσεκτική στο χειρισμό του θέματος, ώστε να μην ταυτισθεί με τις τσιρίδες. Οι ξανθοπούλειες κραυγές του αδικημένου και καταπιεσμένου Έλληνα, θύμα της «παγκόσμιας συνομωσίας», μπορεί να «πολλαπλασιάζουν» τον εθνο-ναρκισσισμό μας (και τα πρόσκαιρα δημοσκοπικά ποσοστά), αφαιρούν όμως από την αυτογνωσία, η οποία είναι απαραίτητη για να μην ξανακάνουμε τα ΔΙΚΑ μας λάθη. Και αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος μας.
Για παράδειγμα, το Μάρτιο, όπως σημειώνει στη Μεταρρύθμιση η Μαριλένα Κοππά, θα κληθούμε να επαναδιαπραγματευθούμε την Κοινή Αγροτική Πολιτική, που δίνει κατά κεφαλή στον Έλληνα αγρότη έξι φορές περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι στον Λετονό. Παρουσιάζεται λοιπόν μια εξαιρετική ευκαιρία να γίνει μια πραγματική συζήτηση για το αναπτυξιακό πρότυπο της Ελλάδας, εντός της Ευρώπης, αλλά στη βάση μακρόπνοων σχεδιασμών, σημειώνει η ευρωβουλευτής.
Εγώ πάντως, δεν έχω ακούσει τίποτα, εκτός από τις μηχανές των τρακτέρ που ζεσταίνονται όχι για να καλλιεργήσουν, αλλά για να αποκλείσουν τους δρόμους. Και αν δεν κάνω κι εγώ λάθος, όπως το ΔΝΤ, τα αγροτικά μπλόκα προϋπήρχαν των «λανθασμένων» μνημονίων που επέβαλαν οι δανειστές μας. Και αν δεν κάνω λάθος, η ΕΕ ζητεί πίσω τα 500 εκ. ευρώ που έδωσε στους αγρότες ο Χατζηγάκης επί Καραμανλή του Β΄. Κατά λάθος!
Και τώρα, ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Σπήλιος, ραβδίζουν ελιές από το ξημέρωμα μέχρι το βράδυ, για να πάρει το λάδι τους ο ιταλός χονδρέμπορος και να το μοσχοπουλήσει στις αγορές του εξωτερικού. Γιατί οι κομματικοί «χονδρέμποροι», προκειμένου να πολλαπλασιάσουν τις ψήφους τους, «διαιρούσαν» τις επιδοτήσεις με τον αριθμό των παραγωγών. Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον. Ναι, το ΔΝΤ παραδέχεται ότι έκανε λάθος. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια, αλλά μας βολεύει να βλέπουμε τη λάθος μισή!