Η ιστορία όχι μόνον δεν επαναλαμβάνεται, αλλά αντίθετα, σταθερά «μας θέτει αντιμέτωπους με το καινούργιο» και το απροσδόκητο. 

Επειδή όμως η ιδέα του απροσδόκητου είναι τρομακτική για να την αντέξουμε, αποδεχτήκαμε τους μύθους των προφητών, πως δήθεν η ιστορία επαναλαμβάνεται. 

Όμως δεν βλέπαμε πουθενά την επανάληψη. Έτσι, για να ησυχάσουμε, είπαμε να πιστέψουμε στους μύθους και των επόμενων προφητών, που έλεγαν ότι ναι μεν η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά παρουσιάζεται μασκαρεμένη! Άλλοτε σαν φάρσα και άλλοτε σαν τραγωδία! 

Και για να έρθουμε στα δικά μας, ο ισχυρισμός κάποιων πως η «εποχή Μητσοτάκη», που μόλις ξεκίνησε, είναι η «επανάληψη» της ιστορίας Σημίτη, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Διότι είπαμε: η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.

Γι αυτό και όλα είναι εντελώς διαφορετικά: 

Πρώτα απ όλα ο Κ. Σημίτης βρέθηκε απέναντι σε ένα κόμμα που είχε μετατραπεί σε κράτος. Σε ένα κόμμα – κράτος δηλαδή. Το οποίο λυσσωδώς επιχείρησε να ματαιώσει κάθε εκσυγχρονιστικό του εγχείρημα. Και αυτό γιατί η διατήρηση του αρχαίου καθεστώτος ήταν «θέμα καθημερινού ψωμιού» για τα μέλη του, που ήταν ταυτόχρονα και μέλη των κρατικοδίαιτων συντεχνιών.

Και εν πολλοίς, με την ευγενή συνδρομή της αριστεράς,  το «κόμμα – κράτος» νίκησε, ματαιώνοντας το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Διότι, ως παντοδύναμο, ούτε αντιμετωπίζεται, ούτε μεταρρυθμίζεται, ούτε εξανθρωπίζεται. 

Κάνει όμως κάτι άλλο: όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα των μελών του, γίνεται ακόμη και «αποδημητικό»! 

Το είδαμε σε «ζωντανή μετάδοση» όταν, ενώ ο ηγέτης του αντιμεταρρυθμιστικού αυτού ρεύματος οδηγείτο στη φυλακή για διαφθορά, οι οπαδοί του, συμπεριφερόμενοι ως «ορδή συμφερόντων» - με τον «ευγενή» σκοπό να πιέσουν την κοινωνία για να πληρώσουν όσοι δεν ήταν οργανωμένοι σε κρατικοδίαιτες συντεχνίες, δηλαδή οι αδύναμοι - μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ! Του οποίου έκτοτε αποτελούν το εκλογικό σώμα. (Τα υπολείμματα παλαιών σταλινικών ψηφοφόρων του είναι ασήμαντα).

Αντίθετα, ο Κυριάκος βρέθηκε μπροστά σε εντελώς διαφορετική συνθήκη: με ένα αρχαϊκό κόμμα όπου κυριαρχούσαν κληρονομικοί «φεουδάρχες» και τοπάρχες  οι οποίοι, κατά τις δυσοίωνες επίσης προβλέψεις, δεν θα επέτρεπαν κανένα άνοιγμα έξω από το πελατειακό σύστημα. 

Όμως, όπως έχει ειπωθεί, οι «προβλέψεις» στα ανθρώπινα δεν είναι τίποτε άλλο, από «προβολές του παρόντος». Οπότε, μπορούν να επιβεβαιωθούν μόνον σε μία περίπτωση: αν δεν μεσολαβήσει η ανθρώπινη δράση, που φέρνει πάντα το απροσδόκητο.  

Αρκούσε λοιπόν η ανθρώπινη δράση, η οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η αυστηρή εφαρμογή  των κανόνων που συγκροτούν μία σύγχρονη κυβέρνηση, ώστε να διαψευσθεί κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη για την επιρροή του φεουδαρχικού συστήματος και των τοπαρχιών μέσα στο κόμμα της ΝΔ. 

Ήταν η δράση που προκάλεσε έναν θετικό κύκλο, ο οποίος ανέτρεπε το πελατειακό ήθος: να αναθέτει ο πρωθυπουργός, χωρίς κομματικά κριτήρια, τα υψηλότερα κυβερνητικά και υπηρεσιακά καθήκοντα σε ό, τι καλύτερο διέθετε η ελληνική κοινωνία και αυτό να μην προκαλεί την παραμικρή αντίδραση από το κόμμα! 

Αυτή ακριβώς η απελευθέρωση από τα προνεωτερικά φαντάσματα του πελατειασμού, ήταν που επέτρεψε την ορθολογική διαχείριση στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Και είδαμε το αποτέλεσμα. 

Είναι αυτό ακριβώς που δεν επιτρέπει στον Κυριάκο Μητσοτάκη καμία επιστροφή ή παραχώρηση στο «αρχαίο καθεστώς».  

Διότι είναι πλέον «όμηρος» της επιτυχίας του. Για να το πούμε διαφορετικά: Ο ορθολογισμός στην πολιτική είναι πλέον το βαρύ  προνόμιο του Κυριάκου.