Το «Βάλς του αποχαιρετισμού», του Μ..Κούντερα, είναι μεταίχμιο στη ζωή του. Μετά από αυτό φεύγει στην Γαλλία, γράφει κυριολεκτικώς οντολογικά μυθιστορήματα  απευθείας στην γαλλική γλώσσα  και αφήνει την Όλγα, τον Κλίμα, τις στείρες ηρωίδες του να αναζητούν το γιατί του γιατί των επικείμενων αποχαιρετισμών – χωρισμών, όταν οι μικροκαιροσκοπισμοί τους και οι γήινες, αλλά δογματικές και μεταφυσικές τους, προσμονές τελειώνουν.

Εδώ, σε μας η σκόνη του χρόνου σμπαραλιάζει πλέον ανελέητα, αυτούς που ενσυνειδήτως αυταπατήθηκαν και εξαπάτησαν, αναζητώντας – υποτίθεται – τον Κάστρο τους  στο πλαίσιο της αστικής Δημοκρατίας, που επί τούτου την κατέστησαν υβριδική. Η παιδεία τους, απόστρεψε τους οφθαλμούς από την ζώσα πραγματικότητα και από ενός σημείου και μετά εφάρμοσαν την πολιτική της ολιστικής χειρουργικής. Καθετί που πονάει, το κόβουμε …έτσι, γιατί  δεν γνωρίζουμε απλώς νομίζαμε.

Οι  ραγδαίες εξελίξεις, υπό οποιαδήποτε εξέλιξή τους, θα σηματοδοτήσει  τον αναγκαστικό  αποχαιρετισμό τους  στους  δυναστευόμενους πολίτες, ανεπίστρεπτα  και χωρίς άλλοθι. Άλλωστε δεν αντελήφθησαν – ή  μήπως όχι; – πως  η λιτότητα είναι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά διαθέσιμα, λεφτά παράξιμα… Μπορώ να συμφωνήσω για τον προβληματισμό του μεγέθους της λιτότητας, αλλά δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω μαζί τους και να πω… πως η λιτότητα έγινε νομοτέλεια, περισσότερο από ποτέ, εξαιτίας της πολιτικής τους που προάγει μιαν ανελέητη ταξική κομματοκρατική  γραφειοκρατία που φτωχαίνει πιο πολύ το ήδη φτωχό.

Φανταστείτε τον Καστοριάδη να περιγράφει τις γραφειοκρατίες των Σοβιετιών, παντρέψτε τις με τις αγωνιώδεις περιπλανήσεις των ηρώων του Κάφκα και έχετε την καχεκτική δημοκρατία του τώρα.

Για να εξηγούμαι…Ανέκαθεν η χώρα ήταν έρμαιο ενός μεγαλύτερου ή μικρότερου ποπουλισμού, όμως σήμερα όλα μοιάζουν απρογραμμάτιστα αποχαλινωμένα.

Πρέπει να πούμε, πως μετά την παραδοχή του αστισμού ως κυρίαρχου λειτουργικού πλαισίου, σε χώρες υπό  αφανισμό όπως η δική μας το δίπολο του σήμερα είναι: πρόοδος μέσα από την ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων, μείωση της ανισότητας με κυμαινόμενους ρυθμούς που όμως δεν θα διακυβεύουν το μίνιμουμ, ρεαλισμός, αποτσιτατοποίηση  της πολιτικής και κατακτήσεις στο πλαίσιο σχετικώς κανοναρχημένου πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού ή καθήλωση στο όνομα αναληθών αληθειών  και στο τέλος πάτος; …

Προοδευτικό είναι αυτό, που κάθε φορά ανατάσσει την χώρα και τους πολίτες και όχι οι αρχές – πολλές δεκαετίες πίσω – θεωρημάτων, που έτσι κι αλλιώς από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι  όπως νομίζεις και να λειτουργείς εντελώς ανάποδα από ιδιοτέλεια.

Στα πλαίσια της επικείμενης αναχώρησης – αποχαιρετισμού  της κορυφαίας πολιτικής έκφρασης της κυρίαρχης ιδεολογίας του εθνολαϊκισμού, οι δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως Προοδευτικό Κέντρο ή όπως αλλιώς, οφείλουν να δουν τις τμηματικές συγκλίσεις ή αποκλίσεις, που έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με τον προγραμματικό λόγο και όχι με κενές περιεχόμενου αισθηματολογίες και ιστορικότητες ή ακόμα – δήθεν – λύσεων στην τιποτένια λογική του μέσου όρου, του λίγο απ’ όλα. Αν μπορούν να συναντηθούν έχει καλώς , αλλιώς  η μουσική και το βάλς του αποχαιρετισμού. Αν η επίκαιρη νεωτερικότητα και η ρεαλιστική αποδοχή της ισχύος των προτάσεων, παραπέμπει σε αναπαλαιώσεις τότε οι ξεκάθαροι χωρισμοί είναι προτιμότεροι ψυχικά και ωφελιμότεροι εθνικά, από συγκεραστικές κομματικές γραφειοκρατίες.

Όσοι προσδοκούν από τον Μ. Σούλτς να επιλύσει, σχεδόν δια μιας τα εθνικά μας ζητήματα, πλανώνται περισσότερο απ’ ότι  γελάστηκαν οι παλιότεροι με τον δημοκρατικό πολιτικό Πρόεδρο Τζ. Κάρτερ, που έλεγε πως σε 6 μήνες, θα λύσει το Κυπριακό.

Τι μου ήρθε με τα βάλς;  Α, ναι ο Εμμανουέλ Βάλς ηττήθηκε για να παλέψει για την κατίσχυση των ιδεών του με τον εξάδελφο Εμμανουέλ Μακρόν, την άνοιξη του 2017. Όπως λέει ο Ράμφος ..«η ήττα  που σε πάει στην νίκη κι αυτή στην παρηγορία».

Μόνο που κι εδώ στην Ελλάδα, το βάλς θέλει δύο….τον δικό μας Μακρόν – ας πούμε – και τους λίγους ή περισσότερους που θα τον συνοδέψουν.

Και ξέρετε. Απέναντι σε κάθε καιροσκόπο λαοπλάνο δημαγωγό Αμόν, Κόρμπιν ή Τσίπρα ή αναμειγμένους Φλαμπουράρηδες και κατά δήλωσίν των αντιδεξιών Σοσιαλιστών, υπάρχει πάντα ή ανευρίσκεται το ελληνικό ανάλογο του Μακρόν ή του ηττημένου νικητή Βάλς, ή καλύτερα του ομοιογενούς μείγματός  τους.

Λοιπόν λέτε; Ήρθεν η ώρα για το ΒΑΛΣ  ΤΟΥ  ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ …ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ;