Το ιστορικό πανεπιστήμιο της πόλης μας έχει εδώ και 25 χρόνια μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλιά του. Δυστυχώς, η βόμβα αυτή προσφάτως απασφαλίστηκε.
Πρόκειται για τον θεσμό των εργολαβικών υπαλλήλων, που ξεκίνησε το 1987 και συνεχίζεται με ευθύνη όλων των μέχρι σήμερα διοικήσεων. Εδώ και τέσσερις εβδομάδες οι εργολαβικοί υπάλληλοι (καθαριστές, φύλακες, κηπουροί, διοικητικό προσωπικό) απεργούν και ταυτόχρονα έχουν κάνει κατάληψη στο κτίριο της διοίκησης. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πληρωθεί για το μήνα Σεπτέμβριο και κάποιοι από αυτούς και για το μήνα Αύγουστο. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι το ΑΠΘ δεν έχει άλλα χρήματα, για να τους καλύψει μέχρι το τέλος του χρόνου. Το ΑΠΘ βρόμικο και εγκαταλελειμμένο, βρίσκεται στη δίνη μιας περιπέτειας, που όμοιά του δεν έχει ξαναζήσει. Η εύκολη απάντηση είναι ότι «φταίει η κρίση». Ήδη το 2011 το ΑΠΘ λειτούργησε με περικοπή κατά 40% του προϋπολογισμού του. Η πολιτεία διέθεσε μόνον 26 εκατ. ευρώ, αντί για 45 εκατ. της εποχής των παχιών αγελάδων το άφρονος κρατικού δανεισμού. Το 2011 η διοίκηση χρησιμοποίησε αποθεματικό της Επιτροπής Αξιοποίησης Περιουσίας και της Επιτροπής Ερευνών, για να καλύψει ανάγκες των εργαστηρίων, των κλινικών, του εκπαιδευτικού έργου και η χρονιά κουτσά-στραβά βγήκε. Το 2012 η κρατική επιχορήγηση ήταν και πάλι 26 εκατ. ευρώ. Αυτήν τη φορά δεν χρησιμοποιήθηκαν αποθεματικά, με αποτέλεσμα τα χρήματα να τελειώσουν στις 31/8/2012. Ούτως ή άλλως, οι εργολαβικοί υπάλληλοι απαγορεύεται να πληρωθούν από τα αποθεματικά. Συμπτωματικά, ο νόμος 4009/2011 της κ. Διαμαντοπούλου για την πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση προέβλεπε ότι στις 31/8/2012 θα είχαν ολοκληρωθεί όλες οι διαδικασίες για την εκλογή του νέου θεσμού του Συμβουλίου και η εκλογή που νέου πρύτανη, ενώ θα έληγε η θητεία του προηγούμενου. Με την αντιμεταρρύθμιση του κ. Αρβανιτόπουλου και της νέας κυβέρνησης, όλα αυτά ανατράπηκαν και εδόθη στους πρυτάνεις το δικαίωμα εξάντλησης της θητείας τους. Έτσι, η απασφαλισμένη ωρολογιακή βόμβα δεν έσκασε στα χέρια ενός νέου Συμβουλίου αλλά στα χέρια της σημερινής διοίκησης. Τα τελευταία τρία χρόνια το ΑΠΘ έχει μετατραπεί σε ένα είδος «αντιμνημονιακού» κόμματος της αντιπολίτευσης και έχει εκτραπεί από τον ακαδημαϊκό του ρόλο. Επικράτησαν συνθήματα του τύπου το «όλον ΑΠΘ» και «το ΑΠΘ αντιστέκεται στην κρίση», τα οποία κατά τη γνώμη του γράφοντος εκπέμπουν έναν συντεχνιακό εγωισμό έναντι της κοινωνίας. Καμία αναδιάρθρωση, καμία περικοπή, κανένα νοικοκύρεμα δεν σχεδιάστηκε (πέρα από μια ανεπαρκή προσπάθεια τον πρώτο χρόνο), έτσι ώστε να μη φτάσει το ΑΠΘ στο χειρότερο σκαλί της ιστορίας του. Με την τόσο αποτυχημένη λογική του πελατειακού χαϊδέματος των αυτιών, με τον τόσο αποτυχημένο τρόπο του απαξιωμένου πολιτικού προσωπικού, σκεπάστηκαν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Τώρα με πεζοδρομιακού τύπου εκδηλώσεις η διοίκηση εκβιάζει την πολιτεία, να περικόψει από άλλες κοινωνικές δαπάνες για να καλύψει το οικονομικό αδιέξοδο του ΑΠΘ. Η ευθύνη για τη σημερινή κρίση βρίσκεται στη διοίκηση του ΑΠΘ. Αν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις τεράστιες προκλήσεις, ίσως η ενδεδειγμένη λύση είναι να παραιτηθεί.