Έγραφα τις τελευταίες γραμμές ενός κειμένου που είχε τον τίτλο «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» όταν η βία και το αίμα χτύπησαν για μια ακόμη φορά. Μια αποτρόπαια δολοφονία δύο νέων ανθρώπων που συγκλονίζει. Μια ακόμη έσχατη περιφρόνηση στο ανθρώπινο πρόσωπο. Σε ποιό όνομα άραγε; Στο όνομα της εκδίκησης, της ανταπόδοσης, της δικαιοσύνης; Τίποτα από όλα αυτά. Κοινή πηγή το σκότος. Κοινή πηγή η νοοτροπία του κτήνους. Σε τι διαφέρουν οι δύο νέοι δολοφόνοι, από τον πρώτο; Από το έρεβος του φασισμού και του ναζισμού προέρχονται και οι τρεις. Τελικά «ανθρωπάκια» που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να σκοτώνουν γιατί είναι ανίκανοι για το οποιοδήποτε καλό. Δεν πρόκειται να κάνουμε επιλογή τυράννων, τους απορρίπτουμε και τους δύο. Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στον κοινό θρήνο τριών μητέρων που έχει κοινή πηγή. Επαγγελματίες δολοφόνοι και τίποτα περισσότερο. Ας χαθούν στο σκοτάδι τους τα ανδρείκελα που παριστάνουν ένθεν και ένθεν τους ήρωες. Ο φασισμός όσα χρώματα και να αλλάξει παραμένει το ίδιο αποτρόπαιος. Μοναδικά του χρώματα το μαύρο του σκότους και το κόκκινο του αίματος.
Λίγο παλαιότερα γνωρίσαμε το «απαίσιο πρόσωπο του Ναζισμού». Τώρα γνωρίζουμε, για μια ακόμη φορά το απαίσιο πρόσωπο της τρομοκρατίας. Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τους ψυχρούς εκτελεστές γιατί το έκαναν. Μάταια όμως, γιατί οι εκτελεστές δεν έχουν λόγο. Είναι ανίκανοι να διαλεχθούν. Ικανοί μόνο να σκοτώνουν. Αν αυτή η εκτέλεση θα μπορούσε να θεωρηθεί αντίποινα για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, σημειώνουμε ότι είναι αταίριαστη με το δικό του ήθος. Αυτού όπλο ήταν το τραγούδι του. Τι σχέση έχουν λοιπόν με αυτόν; Έχουν όμως σχέση μόνο με τον δολοφόνο του Φύσσα. Τι σχέση έχουν; Είναι το ίδιο δολοφόνοι. Είναι το ίδιο ανεγκέφαλοι. Είναι το ίδιο ανίκανοι. Ανίκανοι για να φτιάξουν ένα κόσμο καλύτερο. Ένας κόσμος καλύτερος θέλει δουλειά. Για να ανέβει ο ήλιος ψηλά σ’αυτό τον τόπο, όπως το τραγουδάει ο ποιητής, θέλει δουλειά πολλή. Και αυτοί όλοι τους δεν είναι ικανοί να δουλέψουν, είναι ικανοί μόνο να σκοτώνουν. Νομίζουν ότι παριστάνουν τους ήρωες, ενώ είναι κοινοί και στυγνοί δολοφόνοι. Η μέθοδος και των τριών είναι ίδια και είναι η μέθοδος του κτήνους. Και η πηγή τους κοινή και είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι που φαίνεται αβασίλευτο μέσα στις καρδιές τους.
Ένας κόσμος καλύτερος χρειάζεται ωραίους ανθρώπους και οι ωραίοι είναι ανδρείοι, όχι δολοφόνοι. Αυτοί όμως είναι πανάσχημοι και πανάθλιοι. Ωραίοι γίνονται οι άνθρωποι όταν δουλεύουν στην καρδιά τους, όταν δουλεύουν για την αρετή και με την αρετή. Και η ομορφιά είναι το μοναδικό αντίδοτο στην σαπίλα του κόσμου. Τα όπλα αντικαθιστούν την μια σαπίλα με την άλλη σαπίλα, δεν φέρνουν ομορφιά και δεν φέρνουν γιατί απλούστατα δεν την έχουν. Οι ανδρείοι έχουν ιδανικά και παλεύουν γι’αυτά και θυσιάζονται γι’αυτά. Δεν θυσιάζουν τους άλλους για να παριστάνουν τους γενναίους, γιατί απλά σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι γενναίοι, είναι δολοφόνοι.
Δεν με ενδιαφέρει που ανήκαν και τι ήταν τα τρία θύματα. Με ενδιαφέρει ότι ο καθένας ήταν πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο, ακόμη κι’άν οι ίδιοι δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. Με ενδιαφέρει ότι και τα τρία θύματα ήταν παιδιά του ίδιου Θεού. Πιστεύουν στ’αλήθεια και οι τρεις δολοφόνοι ότι έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο; Μα τότε είναι γελοίοι, αφού έχουν χάσει κάθε μέτρο σοβαρότητας. Τα πρόσωπα της τρομοκρατίας και του ναζισμού είναι το ίδιο απαίσια. Είναι τα προσωπεία του Αντιχρίστου. Λερώνουν τον ήλιο, λερώνουν το φως. Βρωμίζουν αυτό τον τόπο με την παρουσία τους. Κομπλεξικά ανθρωπάκια που παριστάνουν «τους μεγάλους» την στιγμή που είναι απίστευτα μικροί και σπιθαμιαίοι, ανίκανοι να αναμετρηθούν με την αλήθεια και το φως και την αρετή.
Οι έχοντες νουν σ’αυτή την κοινωνία είδαν σε σύντομο διάστημα όλο τον πυθμένα του σκότους. Καιρός να αναζητήσουμε το φως και την αλήθεια.