Μοιάζει να είναι η «μοίρα» μας: οι κοινωνίες να αιωρούνται σαν «εκκρεμές», ανάμεσα σε δύο άκρα: Της «πολιτικής σωφροσύνης» και της «αντιπολιτικής τρέλας».

Αφού, μόλις φτάνουν στην έσχατη παρακμή, συνήθως εκτινάσσονται στον αντίποδα. Από όπου ακολουθεί η αντίστροφη ταλάντωση.

Αψευδής μάρτυρας η μεταπολιτευτική μας ιστορία.

Όπου ο θετικός πόλος εκπροσωπείται πάντοτε από έναν σώφρονα αλλά αντιπαθή πολιτικό διότι θέτει στους συγχρόνους την ευθύνη να αφήσουν έργο και για τις επόμενες γενιές. (Έναν από τους καλύτερους της ιστορίας μας τον είπαν υποτιμητικά «λογιστή», επειδή δεν έκρυβε την πραγματικότητα).

Και ο αρνητικός πόλος από έναν λατρεμένο δημαγωγό, που υπόσχεται «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μάλιστα, ο τελευταίος δημαγωγός που γνωρίσαμε, για να κατακτήσει την εξουσία, κερδοσκόπησε πάνω στην οικονομική κρίση, κλείνοντας δημοκοπικά το «μάτι» σε όλους, ότι για τον καθένα μας θα πλήρωναν «οι άλλοι». Κρύβοντας ότι οι «άλλοι» ήταν τα παιδιά μας.

Κι όμως, ενώ η χώρα οδηγείτο από τον δημαγωγό στην αυτοκαταστροφή, αιφνιδίως, υπακούοντας σε κάποιες «ενστικτικές» αρχές επιβίωσης, εκτινάχθηκε στον άλλο πόλο του εκκρεμούς, όπου συνάντησε το «αντισύριζα μέτωπο».

Ένα μέτωπο που, αντλώντας ιδέες από τα «αντιφασιστικά μέτωπα» της ιστορίας, ήταν η οργανωμένη απάντηση των δυνάμεων της ζωής στις δυνάμεις της καταστροφής και του θανάτου.

Γι’ αυτό και υπερβαίνοντας τα κομματικά όρια, ως αντικαταστάτη του δημαγωγού στην πρωθυπουργία, επέλεξε πρόσωπο που θα εξέφραζε και δημιουργικά τη νέα συνθήκη.

Όμως το εκκρεμές δεν ξεχνά. Και τώρα παλινδρομεί απειλητικά, επιχειρώντας πάλι «να γυρίσει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας».

Με επικεφαλής μάλιστα της κίνησης αναχρονισμού, δύο πρώην πρωθυπουργούς του κυβερνητικού κόμματος, το παρελθόν των οποίων εγγυάται την παρακμή:

Ο ένας, αφού προηγουμένως ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του, όταν, με την κρίση, είδε ότι η χώρα θεωρούσε ανυπόφορη την αλήθεια και επιθυμούσε το ψέμα, το μοίρασε αφειδώς στα «Ζάππεια», ανοίγοντας τον προσωπικό του δρόμο προς την εξουσία.

Ο άλλος, αφού πτώχευσε τη χώρα, με μοναδικό «προσόν» ότι διπλασίασε το χρέος χωρίς το παραμικρό έργο, στη συνέχεια συναλλάχθηκε σκοτεινά με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να αποσιωπηθεί η ευθύνη του.

Και ήταν η μόνη δέσμευση που τίμησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού, ως κυβέρνηση, επιχείρησε να φυλακίσει τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, επειδή τόλμησαν να πουν την αλήθεια για το έλλειμμα της χώρας!

Και με αυτά τα «εύσημα», επιχειρούν σήμερα, με ήθος φεουδαρχών, να οδηγήσουν το κόμμα τους στον πιο σκοτεινό αναχρονισμό. Ώστε του λοιπού να ανήκει εκεί που ανήκουν οι ίδιοι: στα μουσεία.

Παραδόξως όμως, το πρόβλημα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Διότι, με την απουσία έστω και ενός πρωθυπουργήσιμου πολιτικού αρχηγού στους κόλπους της, αφήνει περιθώριο στους αναχρονιστές για να οδηγήσουν και τη χώρα στα μουσεία.

Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο το «αντισύριζα» μέτωπο, ως απάντηση των δυνάμεων της ζωής και στο τέρας του αναχρονισμού, πάλι αφυπνίζεται και στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ στρατεύεται στην υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου.

Αναγγέλλοντας ρητά, ότι η μοίρα μας δεν είναι τελικά το «εκκρεμές», αλλά οι πράξεις μας και τα έργα μας.

Διότι είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας.

Πηγή: www.tanea.gr