Είναι κάποιες στιγμές βαριές, αβάσταχτες. Να είμαι μπροστά σου αγαπημένε μου φίλε όχι για να τα πούμε, για να τα ψάξουμε όπως λέγαμε, αλλά για να σου πω το στερνό αντίο, να σε θωρώ νεκρό και να μην το χωράει ο νους μου.
Ο Γιώργος Μπράμος ήταν ένας σημαντικός άνθρωπος. Ένας εξαιρετικός επαγγελματίας δημοσιογράφος που ξεκίνησε την πορεία του, που αλλού από την Αυγή, με πολυεπίπεδη σταδιοδρομία στη συνέχεια σε μεγάλες καθημερινές εφημερίδες και σε διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ και στο MEGA.
Η βαθιά του αγάπη για το διάβασμα θα τον οδηγούσε έτσι κι αλλιώς στη συγγραφή και η αγάπη του για το σινεμά στις κριτικές, στη σεναριογραφία, ακόμα και σε συμμετοχές στις ταινίες φίλων.
Όσοι αγαπάμε τον κινηματογραφο δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε πάντα με πόση χαρά και προσμονή περιμέναμε κάθε φορά το τεύχος του ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ για να διαβάσουμε τα νέα του σινεμά, να διαβάσουμε τον Μπράμο, τον Μισέλ Δημόπουλο κ.α.
Ο Γιώργος Μπράμος ήταν από την νιότη του ως το τέλος ένα παιδί της Αριστεράς. Ήταν παρών, όταν το παρών είχε κόστος. Με αντιδικτατορική δράση που δεν διανοήθηκε ποτέ να την έχει ως εισιτήριο εισόδου. Αγάπησε την Αριστερά και συνδέθηκε με τους αγώνες της έχοντας απορρίψει τους μύθους της και τα τραγικά της λάθη. Την αγάπησε για αυτό το λυτρωτικό απελευθερωτικό μήνυμα που έκρυβε η φλόγα της. Και αυτή τη φλόγα προσπάθησε ως το τέλος να την κρατήσει αναμμένη. Χωρίς ψευδαισθησεις, χωρίς αυταπάτες. Μόνο με την πανοπλία του μηνύματος της και με την συνεχή αγωνία να μην ταπεινωθεί ο χώρος που σχετίστηκε με τα ευγενέστερα όνειρα των ανθρώπων.
Ο Γιώργος Μπράμος ήταν ένας από αυτούς, ένας από εμάς, που δεν είμαστε λίγοι αλλά είμαστε σχεδόν πάντα μόνοι. Έγραφε πικραμένος «Φοβάμαι μην μας κουρεύουν στους δρόμους ως Αριστερούς. Γιατί εμάς θεωρούν Αριστερούς και όχι τους άκαπνους και τους νεόκοπους που είδαν φως και μπήκαν. Αυτοί θα δουν αλλού, άλλο φως και θα ξαναμπούν.»
Σύντροφε μου, όταν αφιέρωσες το «Ανάμεσα στους τοίχους» στον Ανταίο, σαν να ζήλεψα και στο έφερα να το υπογράψεις και σε μένα.
Στον Σπύρο έγραψες «για τις πολύτιμες μνήμες μας».
Σε αυτές τις μνήμες θα υπάρχεις πάντα τρυφερέ, ακριβέ σύντροφε.
Αντίο.