Ένα πολύχρωμο τσίρκο περιφέρεται στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Το τσίρκο αυτό αποτελείται από ανθρώπους που φορούν σανδάλια, χλαμύδες, χιτώνες και περικεφαλαίες, υμνούν το αρχαίο ελληνικό κλέος, αλλά δεν μπορούν να ψελλίσουν ούτε μια ορθά συντεταγμένη φράση στην κοινή ελληνική γλώσσα. Συμμετέχουν σε αυτό φουστανελοφόροι ευθυτενείς και υπερήφανοι, με τσαρούχια και βαλκανικά φέσια που καλύπτουν το τριχωτό της κεφαλής και που θεωρούν πως ο Μακρυγιάννης είναι μια περιοχή κοντά στην Ακρόπολη που φημίζεται για τα τσιπουράδικα και τις καφετέριές της. Τέλος, αναπόσπαστο στοιχείο αυτού του ετερόκλητου και ποικιλώνυμου θιάσου είναι και εκείνοι που ζώνονται φυσεκλίκια και δισάκια, φορούν μπλουζάκια με το σκίτσο του Τσε Γκεβάρα, έτοιμοι να ξεκινήσουν από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα της Χασιάς με τα νόστιμα μα ανθυγιεινά ψητά, τη νέα επανάσταση κατά του κατεστημένου και να εγκαθιδρύσουν τη φαντασιακή τους «άμεση δημοκρατία», ένα είδος πολιτεύματος που ήκμασε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και αναχώρησε οριστικά και αμετάκλητα από το ιστορικό προσκήνιο με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση των μονοκομματικών, αντιδημοκρατικών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Πολλοί ήταν εκείνοι που πανηγύρισαν το τέλος της εποχής του lifestyle με την είσοδο της χώρας στον αστερισμό των μνημονίων. Ελάχιστοι όμως παρατήρησαν τη γέννηση και την άνοδο του νέου lifestyle της εποχής που συνδέεται με το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, το οποίο, όπως απέδειξε και η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή με την ευκαιρία της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελείται από το ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή και την κυρία Τζακρή, επιφανή εκπρόσωπο των κυριότερων οίκων υψηλής ραπτικής και υπόδησης στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Το νέο αυτό lifestyle έχει κρατήσει μερικά στοιχεία προγενέστερων νοοτροπιών, συμπεριφορών και κατεστημένων μοδών. Για παράδειγμα, έγιναν ξανά μόδα τα ταγάρια και οι ινδικές φούστες με τα καθρεφτάκια, ως ένδειξη της πολυπολιτισμικής αντίληψης των φορέων τους. Υποχρεωτικός είναι επίσης ο όρκος στην πολιτική ορθότητα ως τρόπο έκφρασης, πράγμα που υποδηλώνει την εναρμόνιση των οπαδών του νέου αυτού τρόπου ζωής στις απαιτήσεις της σύγχρονης πολιτικής σκέψης.

Η αναφορά στο αρχαίο κλέος, την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821, το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Η αλληλεγγύη με οτιδήποτε και οποιονδήποτε στον κόσμο μάχεται «κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού των παραφυάδων αυτού», θεωρείται ιερή υποχρέωση, ανεξάρτητα αν βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τους οπαδούς της ισλαμοφασιστικής απειλής και της διεθνούς τρομοκρατίας. Η ταυτόχρονη λατρεία από τους μεν και τους δε, εκπροσώπων ολοκληρωτικών καθεστώτων και κινημάτων του παρελθόντος, αναδεικνύει και τον βαθύ αντιδημοκρατικό και ρέποντα προς ολοκληρωτισμό χαρακτήρα των οπαδών. Εν τούτοις, κάθε απόπειρα συζήτησης μαζί τους, σκοντάφτει στο ανυπέρβλητο εμπόδιο της μετ’ επιτάσεως αίτησης εκ μέρους τους για κατάθεση «πιστοποιητικών αντιμνημονιακών φρονημάτων».

Η αντίληψη ότι το δημόσιο είναι ο κατ’ εξοχήν προνομιακός τόπος εκδήλωσης των συμπεριφορών αδιαφορίας προς τους πολλούς και πως ανήκει στους facionistas του αντιμνημονιακού μετώπου, είναι δηλωτική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης και πιστή αναπαραγωγή ολοκληρωτικών νοοτροπιών που καλλιεργήθηκαν στο χωράφι της αυθαιρεσίας και της καταπάτησης κάθε έννοιας δικαιωμάτων της πολύφερνης Μεταπολίτευσης. Ο παρατεταμένος και ανίατος εκφυλισμός των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, είναι το πλέον ενδεικτικό σύμπτωμα αυτής της νέας μόδας, όπου πανίσχυρες αλλά μειοψηφικές ομάδες συμφερόντων και συντεχνιών, διαλύουν κάθε έννοια «δημοσίου» καταπατώντας το χώρο και παραβιάζοντας τα δικαιώματα των υπολοίπων.

Κύριο χαρακτηριστικό της ρητορικής, με μια ιδιότυπη γραμματική και συντακτικό, αυτού του lifestyle είναι το μίσος προς τον άλλον, η απόδοση των ευθυνών σε κάθε τρίτο πλην υμών των ιδίων, η συνωμοσιολογία, οι θεωρίες περί ξένων κέντρων που επιβουλεύονται τον ελληνισμό, ο συγχρωτισμός εθνικιστικών και κομμουνιστικών αντιλήψεων, η σύμπνοια ακροδεξιών και ακροαριστερών αντιλήψεων ως προς τον κοινό εχθρό που είναι (;) τα μνημόνια, οι απλουστεύσεις και οι αυθαίρετες ταυτίσεις ετερόκλητων πραγμάτων σε ένα κοινό, μα βολικό, αχταρμά – θεραπεία «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Ο διχαστικός γεμάτος στερεοτυπικά νοήματα λόγος, όχι μόνο αρνείται να ασχοληθεί με τα αίτια της κρίσης, αλλά, απεναντίας, θεωρεί την κρίση αποτέλεσμα των μνημονίων και ως εκ τούτου εξοβελίζει κάθε σκέψη περί αναζήτησης της αλήθειας για τα προβλήματα που άφησε πίσω της η εποχή των φτηνών δανεικών και της αμετροεπούς κατανάλωσης.

Όπως όλα τα lifestyle, έτσι και αυτό έχει ημερομηνία λήξεως. Αυτή δεν θα είναι άλλη από τη μετάβαση της χώρας στη μετα-μνημονιακή εποχή, η οποία, αργά ή γρήγορα, θα έρθει. Δεδομένης όμως της ιστορικής καταγωγής της ελληνικής κοινωνίας, είναι σίγουρο πως οι αντιμνημονιακοί facionistas θα αναζητήσουν και θα βρουν ένα άλλο, «εναλλακτικό» lifestyle, προκειμένου να δικαιολογήσουν την «αντισυστημική» τους στάση και να διεκδικήσουν από καλύτερες θέσεις τις μελλοντικές επιδοτήσεις, μιας ανέξοδης ούτως ή αλλιώς «διαρκούς επανάστασης».