Σε πολλές ευκαιριακές συναντήσεις όλο και πέφτω επάνω σε γνωστά ή και λιγότερο γνωστά μου πρόσωπα. Δεν τα αναγνωρίζω αμέσως όλα· με κάποια απ’ αυτά, δυσκολεύομαι είτε γιατί έχω πολύ καιρό που δεν τα βλέπω, είτε γιατί η μνήμη έχει αποδυναμωθεί, είτε γιατί το άλλο πρόσωπο έχει κάνει αλλαγές για να… διορθώσει όποιες α-τέλειες έχει επισημάνει στα χαρακτηριστικά του. Ε, αυτό, προς το παρόν, συμβαίνει κυρίως στο γυναικείο φύλλο, δίχως καμία δόση αντιφεμινισμού από μέρους μου.
Άλλα πρόσωπα, άλλα χαρακτηριστικά, διαφοροποιήσεις, λίγο την προβληματική μύτη, λίγο το σαγόνι, την οδοντοστοιχία, τις συμμετρίες, το lοοk, κάποιες ιδιαίτερες λεπτομέρειες που διαμορφώνονται ούτως ή άλλως με την πάροδο του χρόνου, κάποια ρυτίδα, ένα ζάρωμα, μια πρόωρα ταλαιπωρημένη περιοχή, η ανασφάλεια μερίδας του γυναικείου φύλλου δεν αστειεύεται προκειμένου να ισορροπήσει (να προλάβει?) τη ροή του χρόνου, και τη φυσιολογική φθορά του δέρματος.
Εν τω μεταξύ, κάτι έχει πάρει το αφτί μου για τη Σεούλ, εκεί στη Νότια Κορέα, όπου οι πλαστικές επεμβάσεις είναι πλέον μια τεράστια βιομηχανία και συγκεντρώνουν απίστευτες μάζες γυναικείου και ανδρικού πληθυσμού από την παγκόσμια σφαίρα. Ιδιαίτερα οι γυναίκες που δεν αποδέχονται τον χρόνο και τη δύναμή του, σπεύδουν κατά σμήνη να αλλάξουν κάτι στο πρόσωπο, για να επιστρέψουν ωραιότερες, γοητευτικότερες, ανταγωνιζόμενες τις ομόφυλές τους μέσα στο πλήθος της καθημερινής ανωνυμίας.

Η πλαστική χειρουργική δεν είναι πλέον η ιατρική εξειδίκευση που μας ξαφνιάζει. Μαζικά και σε κύματα τρέχουν πολλοί άνθρωποι για πλαστικές επεμβάσεις. Μια σχεδόν αταξική προσέλευση για μια αναγκαία (κατά τη γνώμη του καθενός) αλλαγή εμφάνισης· διαφωνία με την παραμόρφωση του σώματος που προκαλείται από τον πανδαμάτορα χρόνο; Τι να είναι άραγε; Ένας σύγχρονος αλλά υπερφίαλος τρόπος να ξορκίσεις τον μεγάλο θεριστή; Αυτοπροστασία τής ανατομικής… προσωπικότητας μπροστά στην καθημερινή έκθεση και σύγκριση με τους συνανθρώπους μας; Ανασφάλεια μπροστά στον ανταγωνισμό της ομορφιάς που προκαλείται από την βιομηχανία του «ωραιότερου»; Να δεχθούμε πως η πλαστική χειρουργική καθρεφτίζει την… κουλτούρα των χαμηλών οικονομικών τάξεων και της πνευματικής ένδειας, η οποία υποδαυλίζεται από την πλύση εγκεφάλου των πάσης φύσεως βιομηχανιών της ομορφιάς; Θα ήταν μέγα λάθος. Στην ίδια επιλογή και μέθοδο καταλήγουν κυρίως γυναίκες με υψηλό οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα παλαιότερες αντιλήψεις να έχουν ανατραπεί.
Ακόμα και αυτή η αναζήτηση εργασίας σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να εξαρτάται κατά πολύ από την περιποίηση και την ομορφιά και αυτό το δεδομένο, με την πάροδο του χρόνου, όλο και μεγεθύνεται… Σε πολλές χώρες πλέον διαβάζω πως «Από μικρά στα κορίτσια περνάει η άποψη ότι η έλλειψη μακιγιάζ είναι κοινωνική απρέπεια». Όλη αυτή η άκρως καπιταλιστική λογική και η εμπορικότητα τής ομορφιάς, διαπερνάει όλες τις κυρίαρχες αντιλήψεις για τη γυναίκα-αντικείμενο και τις σχετικές παραδόσεις.

Ο κόσμος θαρρείς και βαδίζει ενιαίος, στο τραπέζι του πλαστικού χειρουργού (εκτός πάντα κάποιων εξαιρέσεων). Ένας κόσμος ο οποίος θα πείσει ενδεχομένως τον υπόλοιπο να μιμηθεί το παράδειγμα. Να επιχειρήσει να… ομορφύνει, πέρα απ’ αυτό που του προσφέρει η φύση και το φύλο του. Πέρα από τον άδικο πολλές φορές Θεό, υπάρχει και η επιστήμη της πλαστικής. Εκεί μπορεί κανείς να «διορθώσει» τα λάθη του Θεού.
Εάν φανταστεί κανείς το αποτέλεσμα που θα έχει διαχρονικά η πλαστική επιστήμη στην ανθρώπινη ύπαρξη, θα πρέπει να υπολογίσουμε τις μαζικές «διορθώσεις» για να φανούμε πιο όμορφοι, τέλειοι, κομψοί, ποθητοί, ελκυστικοί κτλ. Διότι, στο βάθος το ερώτημα περιμένει να απαντηθεί, σε κάθε εποχή. Τι είναι το ωραίο; συγκρινόμενο με ποιο πρότυπο, όταν από εποχή σε εποχή αλλάζουν ακόμα και οι πιο όμορφες, οι πιο σέξι, οι πιο γοητευτικές;!
Κάτι μου λέει πως, από την εποχή των τατουάζ, περνάμε στην εποχή των πλαστικών διορθώσεων για περισσότερη ομορφιά και αυτοπεποίθηση.
Όλος ο κόσμος θα μετασχηματιστεί σε μια… Σεούλ και τα κέντρα ομορφιάς θα πυκνώνουν συνεχώς σαν τα κεμπαμπτζίδικα της κάθε γειτονιάς, που γεμίζουν με χοληστερίνη και λίπη τους νεοέλληνες.

Μμμμμ, θαρρώ πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα σε αυτή την όλο και αυξανόμενη τάση περί «περισσότερης ομορφιάς», όχι μόνο και αποκλειστικά στη Νότια Κορέα, η οποία παρεμπιπτόντως διάβασα πως από αυτήν την βιομηχανία ομορφιάς κερδίζει 13 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως…
Υπάρχουν και άλλα πολλά παρόμοια παραδείγματα που με οδηγούν στη σκέψη πως αυτή η τεράστια παγκόσμια βιομηχανία ομορφιάς ωθεί τον κόσμο να αλλάζει ριζικά την ύπαρξή του: το σώμα, το πρόσωπο, το φύλλο! Μια παραληρηματική προσπάθεια να μετασχηματιστούμε σε «άλλον», σε «άλλην». Να «φύγουμε» από τον εαυτό μας. Να μην μας αρέσουμε πια όπως γεννηθήκαμε αλλά να αλλάζουμε σύμφωνα με τις επιταγές και τα μοντέλα που προβάλλουν, τής γυναικάρας ή του άντρακλα στο φιγουρίνι, στον Οίκο μόδας, στη διαφήμιση καλλυντικών, στην προτεινόμενη από τα ΜΜΕ αισθητική και μοντέλα.
Ηττηθήκαμε κατά κράτος εάν το θέμα της ομορφιάς συνεχίσει την επεκτατική του τακτική για περισσότερα κέρδη.
Στη Σεούλ-λέει- απαγορεύτηκαν έως το 2022 οι διαφημίσεις καλλυντικών! Αυτό και μόνο κάτι δείχνει στον ορίζοντα. Τι να κάνουμε; Να το προσπεράσουμε ή να συνεχίσουμε τον προβληματισμό μας γύρω από την σταδιακή και ποικιλότροπη αλλαγή τού μέλλοντος και του κόσμου που μας περιβάλλει; Μήπως, τελικά, καταλήξαμε να μην αντέχουμε τον εαυτό μας;