Καλό Κατευόδιο. Στη Νέκυια. Έτσι που εισήλθαμε από όταν Φλεβάρισε. Στην ξαστεριά. Που γίναν μάνες δίχως γιους. Και γιοι δίχως μανάδες. Όταν αντί Ομαλού (πώς τολμούσαμε τη βαναυσότητα αυτήν στο στόμα να βάζουμε χρόνια τώρα νέοι/ες και παιδιά σε πορείες. ακτίφ και οικοκατανύξεις!) το θηρίο κατήλθε εις Ουκρανίη την χώρη.
Εθνοκάθαρση περιγράφει αδόμενος ο στίχος της λεβεντογέννας. Ανάλογα καθαίρεται το πρόσωπο ημέων και υμών. Τη συνειδήσει ενώπιον, μια που έφτασαν δύσκολα και θα έλθουν δυσκολότερα. Πραγματική φτώχεια, ογκωδέστερα αλλά σε οπωσδήποτε αναμφισβήτητη ανάγκη μεταναστευτικά ανθρωποκύματα, ύφεση μετά από κερδοσκοπικό πληθωρισμό που θα τον διαδεχθεί μακροχρόνιος στασιμοπληθωρισμός. Κρίση των δημοκρατιών είτε εκλεγεί είτε δεν εκλεγεί η πουτινοκολλαμπορατρίς Μαρίν Λεπέν, της οποίας ο λόγος έτσι κι αλλιώς θα καταστεί κατά τί ακόμη ισχυρότερος μετά τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές.
Έτσι να προετοιμαστούμε καλούμαστε. Στη μεγάλη τής δημοκρατίας και της ισότητας, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάχη. Να υπερισχύσει ο δημοκρατικός πλουραλισμός και η αγορά των δικαιωμάτων και των ελευθεριών έναντι της απολυταρχίας, της στρατοκρατίας, της μονολιθικότητας. Να επαναβεβαιωθεί σε παγκόσμια κλίμακα ο Κόσμος τού Ορθού Λόγου και των Φώτων. Αυτό απαιτεί ευελιξία, ενότητα των δημοκρατιών, των δημοκρατικών δυνάμεων και των δημοκρατών.
Σταθερή ισοτιμία Ευρώ Δολαρίου. Κυρώσεις στους ουδέτερους. Προεργασία και εφαρμογή σχεδίου κοινωνικής και πολιτικής ειρήνης στις δυτικές δημοκρατίες. Η ανάγκη αυτή είναι εύγλωττη έναντι του γαλλικού έκτακτου παραδείγματος. Δοκιμάζεται στη γερμανική συνεργατική πραγματικότητα. Παρουσιάζεται υπό διαρκή αίρεση στην Ιταλία, την Ολλανδία και τη Σουηδία. Κάθε άλλο παρά είναι εξασφαλισμένη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και στα δικά μας; Τα της Ψωροκωσταίνης;
Στην πουτινοτσολιαδοεπηρεαζόμενη ορθόδοξη Ελλάδα, που ομφαλοσκοπεί και αρέσκεται σε έναν φαντασιακό αναθεωρητισμό τού απραγματοποίητου (αν τότε δεν είχε συμβεί αυτό…, τότε), κατάλληλο να συγγενεύσει με τις μοίχιες παράλογες επιδιώξεις τού πουτινικού απανθρωπισμού και της νεκρανασταινόμενης Μεγάλης Ιδέας (που παρά τις περί του αντιθέτου αντιλήψεις δε μας άφησε χρόνους ως όφειλε προ ακριβούς τής εκατονταετίας ) το διαγραφόμενο μέλλον επουδενί προκύπτει πως πολυενδιαφέρει τις πολιτικές μας ηγεσίες. Κι αυτό, μολονότι η Ελλάδα χτυπημένη από τη φεουδαρχία, που έχει σχεδόν οριστικά επιβληθεί ιδίως με την σχεδόν πλήρη κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος το 2015, μοιάζει με την πλέον ευάλωτη ευρωπαϊκή χώρα στις συνθήκες που έρχονται (αρκεί να προσθέσουμε και τη γεωγραφία). Μπορεί βέβαια κανείς να διακρίνει στη συζήτηση μεταξύ ΚΙΝΑΛ και πρωθυπουργού ορισμένο ρεαλισμό ενόψει και των όπως φαίνεται πρόωρων εκλογών, όμως αμφότεροί τους δεν προτάσσουν κάποιον προγραμματικό αρμό διακυβέρνησης, ούτε ξεκαθαρίζουν πώς η διακυβέρνηση των επόμενων ετών θα αποβεί ωφέλιμη μπροστά στους πουτινισμούς, τη δυσοίωνη παγκόσμια πορεία, τον αναπροσδιορισμό του ευρωπαϊκού διακυβεύματος, τα μεγάλα ζητήματα της οικονομίας. Προφανώς και δεν εννοούμε διόλου μία κυβέρνηση με απίσχναση του όποιου θετικού ενδιαφέροντος και προσφοράς να κάνει αυτοκριτική. Ούτε φυσικά έχουμε την απαίτηση από τον ΑΝΔΡΟΝικ να μιλήσει προγραμματικά. Τουλάχιστον θα αναμέναμε από Κυ. Μητσοτάκη και ΚΙΝΑΛ σαφή δέσμευση στην αντιμετώπιση των επερχόμενων δυσκολιών, στη σταθεροποίηση της χώρας στο επίκεντρο της δυτικής συμμαχίας στον αντιπουτινικό πόλεμο, στην εγγύηση για την προστασία των αδύναμων της κοινωνίας υπό την πίεση των υπό επέλαση φρικωδών (και σε υγειονομικό επίπεδο μη σχετιζόμενα μόνο με την πανδημία). Ει δυνατόν θα μας χαροποιούσε και κάποιος λόγος για ανασύνταξη του τραπεζικού συστήματος ή για την εξαιρετικά ανεκτίμητη και χρονικά ανεπίστροφη ευκαιρία συνομιλίας με την Τουρκία υπό τις παρούσες διεθνείς σκιερές συγκυρίες (και τη βαρύνουσα και για τις δύο χώρες εκατονταετή επέτειο: ίδια ηλικία έχουμε, Τούρκοι και Έλληνες).
Στο μόλις προηγούμενο γραπτό μας, εντούτοις, από την παρούσα σελίδα τονίσαμε την ανάγκη σχηματισμού, το συντομότερο, τριμερούς κυβέρνησης για τους λόγους και τους κινδύνους που ούτε εξαντλήσαμε παραπάνω. Επιμείναμε μάλιστα στην αναντίρρητη ατραπό της σύναψης προγραμματικής συμμαχίας τών κοινοβουλευτικών δυνάμεων που θα αποβάλουν άπαξ και διά παντός τα ακροδεξιά και ακραία μέλη τους και οσονούπω φυσικά την επιρροή αυτών επί του κυβερνητικού έργου και λόγου. Κάναμε λόγο για την οφειλή ιδεολογικού επίσης προγραμματικού (δηλ. και φαντασιακού) εκδημοκρατισμού ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ. Το συνέδριο του τελευταίου τέλειωσε. Άλλα όμως είδαμε.
Προ ευρώ διολίσθαινε η δραχμή. Τώρα στο μόρφωμα αυτό και με την αδυναμία οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις να συνδυάσουν την πολιτική τους παρουσία σε έναν προοδευτικό ευρωπαϊστικό φορέα βρέθηκαν κατά τεκμήριον δημοκράτες ευρωπαϊστές να διολισθαίνουν ως φέρε ειπείν δραχμίζοντες. Βρέθηκαν για να προσφέρουν στο ΣΥΡΙΖΑ στήριγμα προς τις ωφέλιμες, δυτικές, ευρωπαϊστικές, φιλειρηνικές επιλογές του. Να τον κατευθύνουν προς την κοινότητα της σοσιαλδημοκρατίας με την πεποίθηση (τους) ότι το πείραμα ΚΙΝΑΛ δεν εξυπηρετούσε το ρόλο ενός αξιόπιστου κυβερνητικού αντιπάλου της λαϊκής-συντηρητικής (όπως την έβλεπαν) ΝΔ. Και όχι μόνο δεν κατάφεραν άλλο από το να ανέχονται Πολάκηδες να εξυψώνονται ως ισαγέτες του κόμματος και Ζουράριδες να παραμένουν στο απυρόβλητο εσαεί βουλευτές τής…. (συμμαχικής!) αριστεράς τους, αλλά έγιναν και μουζικάντες!
Διάλεξαν να ενσαρκώσουν τους Μουσικούς της Βρέμης, δημοτικό παραμύθι από αυτά που οι αδελφοί Γκριμ κατέγραψαν. Έως αυτού φθάνει και τελειώνει η λαϊκότητα της τελευταίας ανώφελης κομματικής τους επιλογής. Να διώξουν όπως στο παραμύθι ποιους κλέφτες; Και γιατί πρέπει οι πρωταγωνιστές να λαμπρύνονται αποσυρόμενοι κατά Γκριμ; Ανεκτήθη όρος μουσικός: το «ακορντεόν». Όργανο που περιγράφει τη διαρκή σύνδεση και την επανεύρεση σε κοινούς κομματικούς χώρους ανθρώπων με μόνο κοινό χαρακτηριστικό το νεολαιίστικο κομμουνιστικό παρελθόν τους. Αν κάποτε η επίκληση της πολυσυλλεκτικότητας κατηγορούνταν ως απολιτική απολογία και λάστιχο συσσωμάτωσης αλληλοαναιρούμενων πολιτικών σχεδίων ή χώρων, δε θα ήταν δόκιμο να αναζητήσουμε επίκριση εναργέστερης δραστικότητας για το ευμετάβολο του. Ένα δραστήριο Τραμπ-ολίνο προς την εξουσία.
Δεν είναι τόσο που ενοχλεί σαν άνθρωποι ‒από εκείνους οι οποίοι το δύσκολο 2015 έθεσαν εαυτούς ενάντια στον κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή‒ να συμμαχούν με τον Νίκο Βούτση. Ούτε καν που καλούν εκ μέρους του ηγέτη τής ανωμαλίας τού 2015 τον άλλον Νίκο, το Χουντή (τον αμετανόητα υπέρ των συνεπειών τού ΟΧΙ) να προσέλθουν, να εισβούν στον παράδεισο του ΣΥΡΙΖΑ. Πάσχα έρχεται εξάλλου. Εβραϊστί: Διάβασις (της Ερυθράς). Ταιριάζει ουκ ολίγον. Τα Εισόδια όμως ενός κομματιού τής δημοκρατικής Αριστεράς στην υπέρ θηρίου Πούτιν απολογία, τούτο είναι γεγονός τραγικό που υπερβαίνει έναν χώρο ή ένα κόμμα.
Τη στιγμή που όφειλαν σύσσωμες οι δημοκρατικές δυνάμεις να συνασπιστούν προς ακόμη ισχυρότερες κυρώσεις προς τη Ρωσία, ώστε να καταρρεύσει και να ηττηθεί (αν δεν αρέσει η λέξη ήττα [γιατί άραγε;], να αποσυρθεί) και να σταματήσει να απειλεί με τα πυρηνικά της όλη τη γηραιά Ήπειρο, υπάρχουν δημοκράτες στην Αριστερά που διατηρούν αμφιβολίες για τις κυρώσεις, που αντιτίθενται στη στήριξη του δίκαιου και αδύναμου έναντι εκείνου που μας απειλεί όλους, που κλείνουν το μάτι για συνεργασία με το θύτη, που θεωρούν ρεαλισμό την αυταπάτη και την εθελοτυφλία. Τέτοιοι που φυσικά επιχαίρουν και για τη γαλλική πολιτική κατάντια του παρόντος και για τη δική μας. Ας δαιμονοποιούν την πρώτη μόνον, μακαρίζοντας τα δικά μας. Τη γαλλική, που είναι περίπτωση προφανής, με την πουτινοκολλαμπορατρίς προ των πυλών της εξουσίας εξορκίζουν. Την ελληνική, λίγο πιο περιπλεγμένη, με ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού προσκολλημένου στην ακροδεξιά, ασχέτως ονόματος, έτοιμου να εμποδίσει και να ακυρώσει κάθε προσπάθεια ομόνοιας προς ένα δημοκρατικό μέλλον Ελευθερίας Ισότητας συγκαλύπτουν.
Την ετυμολογία ποτέ όντως δε συμπάθησα. Για αυτό ολοένα κοίταζα να βγάζω το ψωμί μου με συνάφειες και συνδηλώσεις. Πολλοί Νικολήδες (λυκικόν, λυκικότατο, ανατολιακό ανθρωπωνύμιο) στην προαναφερθείσα παραμυθητική μπάντα τής Βρέμης. Φέρνουν προικιά. Ως εκ τούτου πανευρωπαϊκώς διάλεξαν τον Άγιο Νικόλαο να φέρνει τα δώρα τών Χριστουγέννων (ως πάπα Νοέλ, Σάντα Κλάους). Εμείς από τους Ιεράρχες. Έναν εκ των τριών Μεγάλο. Στην πρότυπη μορφή του πάντως το κεντροευρωπαϊκό παραμύθι περιλάμβανε συνάμα τουλάχιστον ένα θηρίο.