Καθώς το καλοκαίρι φεύγει και οι (πολλές) κρίσιμες ημερομηνίες πλησιάζουν, ένας λαός που έχει χάσει το ένα τέταρτο (!!!) του εισοδήματός του σε τρία χρόνια και βγήκε από δύο εκλογικές αναμετρήσεις με διακύβευμα και δημοσκοπική προτίμηση την «παραμονή στην Ευρώπη και το Ευρώ» αναρωτιέται: Η κυβέρνηση μας φέρνει κοντύτερα στη σωτηρία ή την καταστροφή; Η αντιπολίτευση βοηθάει ή σπρώχνει αλλού; Η Ευρώπη με θέλει ή όχι; Τελικά, τί με συμφέρει; Μέσα ή έξω; Το συμφέρον μου ταυτίζεται με το συμφέρον της χώρας; (το πραγματικά «διαβολικό» σιωπηλό ερώτημα. Όποιος έχει ξεκάθαρες απαντήσεις, παρακαλώ να … βοηθήσει, γιατί δεν ξέρω αν, με την εξαίρεση του 1922, η Ελλάδα και κάθε Έλληνας χωριστά, είχαν να απαντήσουν σε κρισιμότερα ερωτήματα. Έχουμε αντιμετωπίσει χρεοκοπίες, πολέμους και εθνικές καταστροφές, βλακωδώς μεν, αλλά χωρίς συντριπτικά καταστρεπτικές συνέπειες. Τώρα, όμως, είναι η πρώτη φορά που η συνέχιση της πορείας μας ως ανεξάρτητου έθνους είναι μεν δική μας επιλογή, αλλά για πρώτη φορά συνδέεται με την απόλυτη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και, ίσως, εθνική καταστροφή. Με άλλα λόγια, τώρα καλούμαστε να συνδυάσουμε μία «εθνικά υπερήφανη στάση» με την απόλυτη περιθωριοποίηση και την επιστροφή στο 1950, αλλά χωρίς τις θετικές, τότε, προοπτικές.
Σήμερα, καλούμαστε (από τον κ. Λαφαζάνη) να χρεοκοπήσουμε υπερήφανα . Είναι ποτέ δυνατόν αυτή να είναι η στάση μίας αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει μελλοντικής κυβέρνησης; Στην τρίτη εβδομάδα του Αυγούστου, με το λαό ακόμη στα … μπάνια, τα σημάδια είναι προφανή. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ «κατόρθωσε» τα εξής: Κατήγγειλε «πογκρόμ» λαθρομεταναστών στην Αθήνα, τη δίωξη των φοροφυγάδων της Ύδρας και ίσως καταγγείλει παραβίαση δικαιωμάτων του φερόμενου ως δολοφόνου στη Νάουσα της Πάρου, αφού δείξανε το προσωπάκι του. Άλλωστε, ως στέλεχος τον «πυρήνων», είναι εχθρός του …κράτους Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, αλλά, θεωρητικά μπορεί και να κυβερνήσουν. Προς το παρόν, προσπαθούν απλώς να μας μπερδέψουν, θολώνοντας τα νερά.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Φτάσαμε στο σημείο που το μόνο στο οποίο ελπίζουμε είναι να εξαφανισθούμε από το διεθνές στερέωμα για «να ησυχάσουμε»; Το ακούω όλο και πιο συχνά: «ε! ας χρεοκοπήσουμε να ησυχάσουμε». Αυτό, τελικά μας λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορους τρόπους, τώρα και ανοικτά. Ξέρουν κάτι αυτοί που δεν ξέρουμε εμείς; Θεωρούν ότι αν, τελικά, αρχίσει το ξήλωμα, αυτοί θα κυριαρχήσουν πολιτικά ως οι καλύτεροι …προφήτες; Είναι ο θρίαμβος της αριστερής μετριότητας που εύχεται «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» γιατί δεν μπορεί να φαντασθεί κάτι καλύτερο για τον εαυτό του;. Ίσως όλα ισχύουν σε κάποιο βαθμό. Το κύριο, όμως, είναι η πολιτική «απελπισία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε, ξαφνικά, σε μία πολιτικά αδύνατη κατάσταση για την οποία δεν είναι ιδεολογικά εξοπλισμένος και δεν είχε προετοιμασθεί. Είναι σαν τον δρομέα που τα έδωσε όλα, έφθασε πολύ κοντά στο νήμα, αλλά τώρα, εξαντλημένος, παραπατάει και παραμιλάει. Θέλει να μας διώξουν από την Ευρωζώνη, ίσως και από την ΕΕ, αλλά δεν μπορεί να το πει. Οι παλαιοκομμουνιστικές του συνιστώσες μπορεί να έβγαλαν τον κ. Παπαδημούλη «από τα ρούχα του», αλλά εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες. Ενώ κάνει ότι μπορεί για να δυσκολέψει τη σωτηρία, υποκρίνεται το θλιμμένο συγγενή όταν οι άλλοι μας απειλούν με έξοδο. Αν η Ελλάδα σωθεί, με όποιο τρόπο, δεν θα έχουν τίποτε να …πουλήσουν πια. Αν μας διώξουν, όμως, δεν θέλουν να τους χρεωθεί η κόλαση που θα ακολουθήσει και, άλλωστε, θεωρούν ότι τότε θα είναι καλύτερα να κυβερνάνε αυτοί παρά κάποιοι άλλοι. Η καλύτερη στάση σήμερα, συνεπώς, είναι το «εμείς τα λέμε, εσείς θα φταίτε». Αύριο, στις εκλογές της συμφοράς, πρέπει να χάσουν αυτοί που κυβερνούν σήμερα που «δεν άκουσαν και φταίγανε». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που «ήξερε» θα είναι συνεπώς ο καλύτερος να διαχειρισθεί μία κατάσταση που δεν «είναι καταστροφή» και για την οποία, άλλωστε, είχε προειδοποιήσει.
Καλή η … προσπάθεια, με μπόλικα όνειρα θερινής νυκτός, αλλά, ευτυχώς, η κυβέρνηση φαίνεται αρκούντως αποφασισμένη και υποψιασμένη. Με λίγη τύχη, πολλή δουλειά και τη διαφαινόμενη σοφία του κόσμου μάλλον θα τα καταφέρουμε, όλοι μαζί. Και τότε θα δούμε αν ο κ. Λαφαζάνης θα έχει τη γενναιότητα να πει ότι «η σωτηρία δεν είναι καταστροφή». Προς το παρόν, μας λέει το ίδιο μόνο για τη χρεοκοπία.