Προσπαθώ να εξηγήσω, αλλά, κυρίως, να προβλέψω την «τελική» στάση των εταίρων απέναντί μας. Ουσιαστικά ψάχνω το σημείο «βρασμού» ή τήξης της κοινοτικής αλληλεγγύης. Χρησιμοποιώ όλα τα «εργαλεία» σκέψης τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει η «Ευρώπη», όπως την κοινή ευρωπαϊκή κληρονομιά, το εθνικό συμφέρον, το ιδεολογικό, ή το ρεαλιστικό επιχείρημα, το γεωπολιτικό κριτήριο, ακόμη και τη χρησιμοθηρία, αν κάτι πιστεύουν ότι «κερδίζουν» από την ένταξή μας στην Ευρωζώνη ή ακόμη και στην ΕΕ.
Η κοινή ευρωπαϊκή πατρίδα δεν συγκινεί ιδιαίτερα τον μέσο Ευρωπαίο και η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να την υποβαθμίσει ως πολιτισμική αξία. Το εθνικό συμφέρον των κρατών της ΕΕ έχει πλέον εδραιωθεί ως αναπόσπαστα δεμένο με τη Δύση, αν όχι, απαραίτητα με την Αμερική, με μία κοινωνία και οικονομία «της αγοράς». Τα λίγα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη δεν αποτελούν πλέον απειλή για τα συντηρητικά δεξιά ή κεντροαριστερά κόμματα που κυβερνούν σήμερα. Ετσι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως «χρήσιμου ηλίθιου» ατονεί. Τέλος, η μισή Ευρωπαϊκή Ενωση απεχθάνεται το σοβιετικό παρελθόν που η σημερινή Ρωσία του Πούτιν με τα εθνικιστικά επεκτατικά της σχέδια θυμίζει.
Το ελληνικό φλερτ σίγουρα δεν «παίζει» καλά για τις κυβερνήσεις, αλλά και για την κοινή γνώμη στην Ευρώπη. Ετσι η ΕΕ εύκολα θα ξεφορτωνόταν το ελληνικό «πρόβλημα» όπως εξελίσσεται επί ΣΥΡΙΖΑ. Μένει μόνο το χρησιμοθηρικό επιχείρημα. Στην Ευρώπη η Ελλάδα έχει εδραιωθεί ως τόπος τουρισμού, διακοπών και επισκέψεων με ειδική χρησιμότητα. Εξαπλώνεται γρήγορα η έννοια «πλούτος και υγεία», δηλαδή άνετα και υγιή γερατειά σε ένα εύκρατο κλίμα με μορφωμένο και φιλικό πληθυσμό και θαυμάσια γεωργικά προϊόντα. Σήμερα η Ελλάδα είναι πρώτη σε πωλήσεις εξοχικών, ενώ οι κοινότητες εύπορων «συνταξιούχων» σε νησιά και άλλα θέρετρα πολλαπλασιάζονται. Μαζί τους οι επενδύσεις σε υπηρεσίες υγείας και φιλοξενίας τείνουν να παγιωθούν ως ευρωπαϊκό «κεκτημένο».
Η όποια κοινή ευρωπαϊκή θέση στο «ελληνικό ζήτημα» πιστεύω ότι θα λάβει υπόψη τα παραπάνω. Η Ελλάδα θα «διατηρηθεί» στην ΕΕ, αν όχι, απαραίτητα, στην Ευρωζώνη. Ο κ. Σόιμπλε δεν χρειάζεται «διαλέξεις» επί γεωπολιτικών οικονομικών ζητημάτων, αλλά οι άνετες διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί με γερμανικές προδιαγραφές δεν θα τον άφηναν αδιάφορο. Η Ευρώπη θα προστατέψει αυτό το πολύτιμο «οικόπεδο» ως ειδικού σκοπού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον μέσο Ελληνα και για τις κυβερνήσεις του.