Κατ? αρχάς ως ορίσουμε αδρομερώς την κανονικότητα. Κατά την γνώμη μου επιδέχεται πολλών ερμηνειών , στην αντίληψη του καθενός , καθώς ποσοτικά δηλαδή αριθμητικά τα όρια της κλειστότητας παίζουν όπως στα κλειστά αλγεβρικά συστήματα . Έτσι εγώ απλώς την περιγράφω ως μια μέση ορθή κατανόηση τωρινών και μελλουμένων , που προδιαγράφει και τις δράσεις τόσο του προσώπου όσο - και κυρίως - της διακυβέρνησης. Έχει διάφορους βαθμούς κατάταξης , αρκεί να είναι πάνω από την βάση. Αν δεχθούμε , λοιπόν , για λόγους οικονομίας πως η κανονικότητα της πενταετίας 15 - 19 ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι της κάτω από το ελάχιστο θετικό normal , αν ιχνηλατήσουμε κριτικά και υποψιασμένα το τώρα και το βάλουμε εμφανώς πάνω από την βάση , τότε θα αντιληφθούμε πως η όποια κανονικότητα για να έχει διάρκεια δεν πρέπει να αρκείται στην ευφορία του παρόντος...ευφορία πραγματική, ψυχοκοινωνιολογική, μετρήσιμη , προβλέψιμη .

Το κάθε αύριο είναι η διακύβευση μιας και και το παρόν την άλλη στιγμή είναι παρελθόν. Επί του ζητήματος , που βάζω στην επικεφαλίδα πως απαντούν οι λέξεις που χρησιμοποίησα μόλις , πως σχηματοποιούνται κατανοητά ;

Ας πάμε από το τέλος στην αρχή . Στον διαμορφωμένο και κλονισμένο διπολισμό του Η.Β . ο Κόρμπιν εξέφρασε μιά πλειοψηφία αντιλήψεων του κόμματός του , που ηττήθηκε κατά κράτος , οπότε αναζητείται από το ίδιο κόμμα ο καινούργιος που προφανώς θα είναι άλλης πολιτικής κατευθύνσεως από τον ηττηθέντα , θα είναι πιθανόν ρεφορμιστής όπως από τον ρεφορμιστή Γκόρντον Μπράουν πήγαμε στον τροτσκιστή Κόρμπιν με ενδιάμεση φτωχή παρουσία του ενδιάμεσου των δύο Έντ Μίλλιμπαν.

Στην Γαλλία η κατάσταση του επίκαιρου ρεφορμισμού ορίστηκε ως ρεφορμιστικός Μακρονισμός , με σαφή στοιχεία της νέας προοδευτικότητας και απευθείας εκλογική αντικατάσταση του επί μακρόν ημιρεφορμιστικού Σ.Κ.Γ.

Στην Γερμανία , εντός του αναγκαίου Συνασπισμού , κυριάρχησε η μετριοπαθής κεντρορεφορμιστική συνιστώσα του Όλαφ Σόλτς , παρότι ηττήθηκε - ίσως πρόσκαιρα από ένα νέο Λαφοντενικό δίδυμο - στο SPD . Παρόλα αυτά ούτε κι ο Σόλτς αρκεί και οι επίγονοι του κεντρώου Πράσινου Γιόσκα Φίσσερ , καλπάζουν.

Στην Ισπανία πιστεύω πως η προσωπική εμμονή του Π.Σάντσεθ δίχως σαφή και αποδεκτή στροφή του Ιγγλέσιας - διόλου απίθανη , αν δούμε την λεγόμενη Αριστερή Κυβέρνηση του Αντόνιο Κόστα δίπλα της , που είναι όμως παραδόξως η επιτομή του ρεφορμισμού - δεν θα αποφέρει αυτό που ίσως θέλει εξαιτίας της επισφαλούς στήριξης των Καταλανών και των αποσχιστικών τάσεών τους. Το στοίχημα του άμεσου Κέντρου χάθηκε με την ευθύνη του αλαζόνος Ριβέρα των Φιλελευθέρων κι έτσι δεν έχουμε παρά να περιμένουμε.

Το τωρινό ελληνικό ζήτημα , που ακόμα παραμένει καλυμμένο και δεν θ αργήσει νομοτελειακά να εμφανιστεί έχει να κάνει με ο, τι στις παραπάνω περιπτώσεις είναι εμφανές και εφικτό .

Ο ρεφορμιστικός πόλος εκφράζεται σχεδόν κατά πλειοψηφία από τον δυνάμει ρεφορμιστή Κ. Μητσοτάκη , που όμως ηγείται και ισορροπει σ ΄ένα κόμμα Κεντροδεξιό η σκληρή βάση του οποίου ήταν και είναι δυνάμει αντίθετη , πρός ο, τι μεταρρυθμιστικό και απελευθερωτικό μπορεί να δώσει ο Κ.Μ. Κι όταν κάποτε η αναπόφευκτη φθορά οδηγήσει στην απαίτηση ύπαρξης εφεδρειών της κανονικότητας τα πράγματα θα δυσκολέψουν . Ο Τσίπρας ταυτίστηκε με την τάση Κόρμπιν πρωτίστως και δι΄αυτού με τους Εργατικούς , αν ο Σάντσεθ και κυρίως ο Ιγγλέσιας ρεαλιστικοποιηθούν ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να είναι μαζί τους , όπως συνέβη και με την στήριξη στον Α.Κόστα , που από εκκωφαντική είναι πιά ανύπαρκτη.

Και το ζήτημα ανάγεται στο γεγονός ,πως ο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα και στα απολύτως χρειώδη άλλαξε , ώστε να αποτελέσει - έστω μελλοντικά - την εναλλακτική της επίκαιρης κεντρώας πραγματικότητας . Ούτε η ηγεσία έχει καμμία σχέση με την πολιτική ευελιξία και τον πλουραλισμό του κάποτε ΠΑΣΟΚ στην γραμμή λαϊκισμός ...ρεφορμισμός . Ίδια αμηχανία , ίδιο λεξιλόγιο , ίδια ένδεια αντίληψης των πραγμάτων με πριν μα το κυριότερο με καμμία υπαρκτή κεντρώα - στην ουσία , όχι στο όνομα - τάση που θα μπορούσε να κατισχύσει έναντι του Τσιπρισμού.

Παρόλα ταύτα η ανελαστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι en mouvement γαλλιστί , είναι ρέουσα , διεισδυτική , οχληρή παρότι στατική ενώ αντιθέτως το ΚΙΝΑΛ , παραμένει άχρονο , άχρωμο , σ΄ένα ιδιότυπο πολιτικό κατενάτσιο για την διατήρηση της θεσμικής πιά γι΄αυτό αριθμητικής μικρότητας . Ο, τι κι αν γίνεται , είναι η προσθαφαίρεση του μπακάλη που του ταιριάζει κι όχι ο δομημένος και μετρήσιμος ισολογισμός μιας καινοτόμου εταιρείας.

Το Κέντρο ως ιδεολογικό κίνημα δεν μπορεί επάπειρον να φιλοξενείται στην ΝΔ , εδώ μετά βίας παρά τα επιφαινόμενα ο ίδιος ο Κ.Μ. , με την απρόβλεπτη τροπή της Ιστορίας υπέρ του και μόνον ως έρεισμα ....γιά να τα λέμε όλα.

Το δίπολο θέλει δυό κύκλους διαφορετικούς μα τεμνόμενους ώστε να συνεννοούνται . Ο Μητσοτάκης το ξέρει πως δεν μπορεί νομοτελειακά να είναι κύκλος και δίιπολο ταυτόχρονα επί μακρόν μέσα στην χειμμαρώδη ροή των πλανητικών εξελίξεων .

Πρέπει με χειρουργική ακρίβεια να εφευρεθεί με κόπο η εναλλακτική του τεμνόμενου κύκλου του ρεφορμισμού , αλλιώτικα κάποια στιγμή λιγότερο ή περισσότερο μακρινή , ακόμα και τα όποια επιτεύγματα της παρούσας κυβερνήσεως θα τεθούν εν αμφιβόλω , όπως και η μέση κανονικότητα επίσης όπως την όρισα στην αρχή . Ο διπολισμός ή ακόμα κι ο τριπολισμός της σήμερον , σαν το τανγκό , χρείαζεται τουλάχιστον δύο της κανονικότητας για να είναι ωφέλιμος. Το ποδοσφαιρικό rotation είναι η εδώ η ανάγκη εγκαθίδρυσης ενός θεσμικού ρεφορμισμού όπως κι αν λέγεται ..Μακρόν , Κόστα , Πράσινοι , Φιλελεύθερο ή όλα μαζί . Μας το λέει άλλωστε κι ο Carnot στα θερμοδυναμικά του συμπεράσματα τα αδιάψευστα και στα πολιτικοκοινωνικά.

Αν θέλουμε να βλέπουμε πέρα από το τώρα , το αύριο ή το μεθαύριο με το μάτι και την διαίσθηση στο μέλλον . Άλλωστε και στην πολιτική η διαίσθηση δεν είναι παρά το δευτερεύον ωφέλιμο προϊόν της αποκτηθείσης σωρρευτικής εμπειρίας.

Ζητείται διπολικός ρεφορμισμός , λοιπόν.

Το πως και με ποιόν εμβρυουλκό δεν το ξέρουμε , το ξέρει η ζωή όπως το έδειξε με τις απρόβλεπτες τροπές εδώ στην Ελλάδα του ίδιου του ΠΘ , του Κώστα Σημίτη μα και πολύ παλιά με τον Κρητικό Ελ. Βενιζέλο , εις δε την Γαλλία με τον Εμανουέλ Μκρόν του 3%...

Καλή χρονιά να έχουμε...