Στις 20 Μαρτίου 2014 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο στην Μεταρρύθμιση υπό τον τίτλο «Ας αφήσουμε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν». Αυτό αναφερόταν στο ΠΟΤΑΜΙ. Το άρθρο τελείωνε με παραινέσεις για την επιτυχία του νέου εγχειρήματος, που άρχισε το φθινόπωρο του 2013 και σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη. Θα τις επαναλάβω, διότι και οι τρεις είναι εκ των ων ουκ άνευ, προκειμένου να ιδρυθεί ένα νέο κόμμα προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό, προσανατολισμένο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και έτοιμο να έρθει σε ρήξη με τη διαπλοκή του κατεστημένου συνδικαλισμού.
(α) Ο νέος πολιτικός φορέας να μην αποτελεί ευκαιριακό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης, να μην επιλέξει για το εαυτό του τον ρόλο του χρήσιμου συνεργάτη και να μην γίνει μια ομπρέλα στέγασης προσωπικών φιλοδοξιών και κομματικών μηχανισμών.
(β) Να παρουσιάσει σαφές και τεκμηριωμένο σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε ως χώρα το 2020. Πρόταση για την εξασφάλιση οικονομικής στήριξης και αποτελεσματικής διαχείρισης του χρέους, αλλά και καταγραφής της πραγματικής κατάστασης της χώρας, χωρίς ωραιοποιήσεις και καταστροφολογίες. Θα πρέπει να κατατεθούν συγκεκριμένες θέσεις για όλα τα επίμαχα θέματα επείγοντα και μακροπρόθεσμα, χωρίς γενικότητες και αερολογίες. Από την συνταγματική μεταρρύθμιση, τον εκλογικό νόμο και την επαναφορά των μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, μέχρι το φορολογικό, το συνδικαλιστικό, την ρευστότητα, την υπογεννητικότητα, την ανάπτυξη με παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων, τις εξαγωγές. Ο στόχος όλων μας πρέπει να είναι να υπηρετήσουμε τη χώρα με τη δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος, το οποίο θα εξελιχθεί σε πρωταγωνιστικό πόλο του νέου πολιτικού συστήματος και θα είναι έτοιμο να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Εδώ θα φανεί η ιστορική ευθύνη αυτών που μπορούν να κάνουν ένα βήμα πίσω για να γίνει ένα άλμα μπροστά.
(γ) Ύπαρξη ηγεσίας, που θα αποτελείται από άτομα που χαρακτηρίζονται από εντιμότητα, ήθος, τόλμη, σαφές μεταρρυθμιστικό πολιτικό στίγμα, εμπειρία στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και στη δημόσια διοίκηση και βούληση για σύγκρουση με τη διαπλοκή.
Οι προϋποθέσεις (α) και (β) εξαρτώνται απολύτως από την προϋπόθεση (γ). Η ηγεσία είναι αυτή, που καθορίζει και σχεδιάζει τις προτεραιότητες, συγκροτεί και στελεχώνει τις μελετητικές ομάδες με πρόσωπα, αναλόγως των στόχων της, και προσελκύει άτομα μεγάλης ή μικρής εμβέλειας, αναλόγως του δικού της διαμετρήματος. Η μάχη ανάδειξης της ηγεσίας του υπό διαμόρφωση νέου φορέα ολοκληρώθηκε, χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε εάν αυτός θα είναι ομοσπονδία κομμάτων ή ενιαίο κόμμα. Τα πρώτα δείγματα και πλαίσιο, εντός των οποίων θα κινηθεί η νέα ηγεσία, δόθηκαν. Η ονομασία του νέου φορέα ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο της προεκλογικής περιόδου του 1977. Το πρώτο πολιτικό και καθοδηγητικό όργανο του υπό συγκρότηση φορέα στελεχώθηκε, χωρίς την συμμετοχή έμπειρων και άξιων να παράγουν πολιτική ανθρώπων (οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, ιδρυτικής συνιστώσας της ΔΗΣΥ, αγνοήθηκαν επιδεικτικά). Η ιδεολογική κατεύθυνση χαράχθηκε με τις φράσεις της νέας αρχηγού «πολιτικό μας αντίπαλος είναι η ΝΔ» και του τέως πρωθυπουργού «προϋπόθεση συμμετοχής μου στο εγχείρημα ήταν ο αποκλεισμός κυβερνητικής συνεργασίας με την ΝΔ». Τα πρώτα δείγματα της πολιτικής, που θα ακολουθηθούν, δόθηκαν προχθές με την ανακοίνωση της ΔΗΣΥ, η οποία απορρίπτει τη νομοθέτηση της λήψης απόφασης για απεργία με το 50% + 1 των ταμειακώς τακτοποιημένων μελών ενός σωματείου, δηλαδή με τη διατήρηση του λαϊκίστικου και αντιδημοκρατικού νόμου 1284/1982. Έτσι, η νέα ηγεσία της Κεντροαριστεράς έδειξε ότι πρωτίστως την ενδιαφέρει η συμπαράταξη με τις συντεχνίες των δυναμικών κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών μειοψηφιών.
Με αυτά τα δεδομένα θα πορευτεί πλέον ο χώρος, που προσδιορίζεται ως Κεντροαριστερά. Αναπαλαίωση και αναστήλωση συμβόλων ήταν το μήνυμα της πλειοψηφίας εκείνων, που συμμετείχαν στη διαδικασία ανάδειξης αρχηγού, ενώ οι νέοι πολίτες παρέμειναν αδιάφοροι, αφού απορρίφθηκε η εκ αποστάσεως ψηφοφορία. Οι εκπρόσωποι της ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής τάσης ηττήθηκαν και νίκησαν οι νοσταλγοί του παλαιοκομματισμού.
Θα τολμήσω να πω ότι και ο σεβαστός μου Κώστας Σημίτης υπέπεσε σε ένα σφάλμα. Χωρίς να έχει διευκρινισθεί η φύση του νέου φορέα, ο οδικός χάρτης δημιουργίας του νέου κόμματος και ο τρόπος ανάδειξης του αρχηγού, στήριξε τις επιλογές της κας Γεννηματά και έδωσε το λάκτισμα για την έναρξη της διαδικασίας. Όταν με άρθρο του προσπάθησε να πει ότι η ομοσπονδία κομμάτων θα είναι μία αποτυχία του εγχειρήματος, ήταν πλέον αργά. Είμαι βέβαιος ότι το έπραξε από καλή πρόθεση με στόχο «να βρεθούν και πάλι όλοι μαζί». Όμως, η πραγματικότητα τον διαψεύδει και οι κινήσεις και προσπάθειες δημιουργίας ενός καθαρά μεταρρυθμιστικού κόμματος ματαιώθηκαν ή μάλλον αναβλήθηκαν προς το παρόν. Αρκεί κάποιος να αναλύσει το αποτέλεσμα, τις ανακοινώσεις της ηγεσίας και να μετρήσει παρόντες και απόντες στην πρόσφατη πανηγυρική συγκέντρωση του «Κινήματος Αλλαγής» στην Αίθουσα της Γερουσίας στη Βουλή, παρά την παρουσία του ιδίου.
Συμπερασματικά, όλοι εμείς, που προσβλέπαμε σε μία καθαρή νίκη των μεταρρυθμιστικών προοδευτικών δυνάμεων, σύμφωνα με τις αρχικές διακηρύξεις, προγραμματικές θέσεις και σχεδιασμούς τόσο του (αρχικού) Ποταμιού, των Κινήσεων Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία και της Ώρας Αποφάσεων, μένουμε πολιτικά ανέστιοι, ακριβώς όπως ήμασταν μετά το 2012 με μικρά χρονικά διαλείμματα. Όμως, οι ανέστιες πολιτικές μεταρρυθμιστικές και προοδευτικές δυνάμεις θα συνεχίσουν να θέτουν διαρκώς τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και να προτείνουν ολοκληρωμένες και τεκμηριωμένες λύσεις γι’ αυτά. Το πολιτικό κενό πρέπει να καλυφθεί και θα καλυφθεί. Είναι νομοτέλεια της φύσης.