H τεράστια πλειοψηφία, αυτή που δεν εκφράζεται από κανέναν κομματικό σχηματισμό, όπως καταγράφεται μέσα από την αδιευκρίνιστη ψήφο, μαζί με τα άκυρα και τα λευκά, φτάνει σήμερα κοντά στο 41%!
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων, το εκλογικό σώμα δείχνει ιδιαίτερα προβληματισμένο απέναντι στο σύνολο το πολιτικού συστήματος, πράγμα που δίνει σε όλους ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Αυτό που προκύπτει από την κρίση ως ισχυρό πολιτικό εκλογικό δεδομένο, είναι το τέλος των μεγάλων πλειοψηφιών του εναλλασσόμενου δικομματισμού, των ποσοστών που δημιουργούν περίσσια κι ανώφελη για τους πολίτες αλαζονεία. Μια αλαζονεία από την οποία δεν ξέφυγε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έπειτα από το αναπάντεχο εκλογικό του άλμα, φάνηκε εύγλωττη στον πολιτικό του λόγο, ο οποίος άρχισε τότε να αποπνέει φανερή υπεροψία, μικρομεγαλισμό και ειρωνεία προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, πέρα βέβαια από τον απίστευτο λαϊκισμό, που αυτός ωστόσο ακουγόταν ευχάριστα για ένα διάστημα από ένα εξουθενωμένο και οργισμένο εκλογικό σώμα… Και όλα αυτά πριν καν κατορθώσει να έρθει πρώτο κόμμα σε εκλογική αναμέτρηση, που και να κυβερνούσε δηλαδή!… Από ό,τι φαίνεται, οι ψηφοφόροι του τραβούν τώρα «τα γκέμια» μήπως και περιοριστεί λίγο ο υπεροπτικός του καλπασμός…
Φαίνεται επίσης ότι ο κόσμος αυτήν τη στιγμή πειραματίζεται εκλογικά, μέχρι να κατασταλάξει κάπου, όταν κάποια στιγμή οι συνθήκες το επιτρέψουν. Κατά τα άλλα, η ΔΗΜΑΡ καταβάλει ακριβό τίμημα για την απόφαση του Φ. Κουβέλη να εγκαταλείψει την κυβέρνηση και μάλλον και για την κάθετη άρνηση του να συμμετέχει και να συμβάλει σε ένα ευρύτερο κεντροαριστερό σχήμα Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει σχεδόν μόνο του τα μνημόνια, αφού ο Γ. Παπανδρέου πήρε επάνω του όλη την ευθύνη των αρχικών αποφάσεων αλλά και για την συνέχιση (αναγκαστική ή μη) της συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση με την ΝΔ διόλου δημοφιλή, όπου και πάλι αυτό «εισπράττει» κυρίως το κόστος ενώ ο κ. Σαμαράς φροντίζει να παίρνει για λογαριασμό του τα όποια οφέλη. Είναι ένα ερώτημα για το ΠΑΣΟΚ και συνολικότερα για το χώρο της κεντροαριστεράς το αν η νεόδμητη συμμαχική «Ελιά» κατορθώσει να αναπτύξει μια δυναμική ανόδου, για να καταγράψει ικανοποιητικά ποσοστά στις ευρωεκλογές που θα σηματοδοτήσουν και την ανάκαμψη της κεντροαριστερής παράταξης. Το ΚΚΕ παραμένει η ακλόνητη σταθερά «παντός καιρού»… δίχως καμιά έκπληξη κι ελπίδα, να διαχειρίζεται συν – πλην μια – δυο μονάδες τα ποσοστά του, ενώ στα θετικά πρέπει να καταγραφεί η σημαντική και σταθερή πλέον κάμψη της φασιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία φαίνεται πλέον να καταγράφεται σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια εγκληματική οργάνωση.
Το νέο στοιχείο των σφυγμομετρήσεων είναι αυτή τη φορά τα εκλογικά ποσοστά του «Ποταμιού», που ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως και με «ενδιαφέρον» από τα άλλα κόμματα. Αναμενόμενο,… ωστόσο αυτά δεν βλέπουν πρώτα και κύρια τα προβλήματα στους εαυτούς τους γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά προτιμούν να κοιτούν κριτικά προς την βούληση των ψηφοφόρων, την οποία πάντα ερμηνεύουν α λα καρτ. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, έσπασε όλα τα κοντέρ και εκτοξεύτηκε από το
3-5% στο 25 – 27%, σε ό,τι τους αφορούσε, το θεώρησαν τελείως φυσιολογικό, κάτι σαν ιστορική ας πούμε αναγκαιότητα!…Ενώ αντίθετα, ερμήνευσαν ως εκτροπή το πρωτοφανές ποσοστό των νεοναζί και παρίσταναν τους προβληματισμένους απέναντι στο φαινόμενο, παραβλέποντας ωστόσο πως και η Χ.Α. και οι ΑΝΕΛ έπιναν νερό από το ίδιο αντιμνημονιακό πηγάδι του αφόρητου λαϊκισμού.
Είναι παράδοξο λένε πολλοί μια τηλεοπτική εκπομπή να λαμβάνει παρόμοια ποσοστά, όμως πόσα και πόσα παράδοξα δεν έχουμε δει και δεν έχουμε ζήσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια…
Το «Ποτάμι», λοιπόν, έρχεται και αυτό να προστεθεί στα παράδοξα και στα νέα εκλογικά ήθη, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στα χρόνια της σκληρής ελληνικής περιπέτειας. Το αν θα αντέξουν αυτοί οι σχηματισμοί πολιτικά ή όχι σε βάθος χρόνου είναι άλλη ιστορία και μια άλλη κουβέντα..
Το 41% όμως φωνάζει!… Και λέει δύο βασικά πράγματα: πρώτον πως δεν θέλει πλέον αυτοδυναμίες, αλαζονικές εξουσίες και συμπεριφορές και δεύτερο πως κανένας κομματικός σχηματισμός σήμερα δεν πολυπείθει και δεν πολυενθουσιάζει. Είναι τα αποτελέσματα της παρακμής του παλαιού πολιτικού συστήματος και ταυτόχρονα ισχυρές ενδείξεις για το πόσο αναγκαίο είναι να δημιουργηθεί ένα νέο ριζικά ανανεωμένο πολιτικό σκηνικό. Ακούει κανείς;…