Η οριστικοποίηση της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, με την «Ομπρέλα» και τους «6+6» να διαμορφώνουν ξεχωριστή κοινοβουλευτική ομάδα, δεν ήταν παρά το χρονικό του προδιαγεγραμμένου από καιρό πολιτικού θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πορεία κατάρρευσης όμως δεν ξεκίνησε από τη στιγμή της εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη, ως διαδόχου του Αλέξη Τσίπρα, στην προεδρία του κόμματος. Η άνετη επικράτηση του Κασσελάκη ήταν η συνέπεια της κρίσης που βιώνει από καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η αιτία της όπως θέλουν να μας πείσουν οι βουλευτές και τα στελέχη που αποχώρησαν. Πρόκειται για την ιδεολογική και πολιτική κρίση μιας Αριστεράς που ταυτίστηκε με τον λαϊκισμό κατά την περίοδο της βαθιάς κρίσης της χώρας και γιγαντώθηκε εξ αιτίας του.

Οι τίτλοι τέλους στην πορεία της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» είχαν αρχίσει να γράφονται από τότε που ξεκίνησε η πορεία της χώρας προς μια στοιχειώδη έστω κανονικότητα και εκφράστηκε με την εκλογική ήττα της «πρώτη φορά Αριστερά», το 2019. Με την ολοκλήρωση του κύκλου της οικονομικής κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ στερήθηκε του βασικού του αφηγήματος καθώς και των λόγων που τροφοδότησαν την πολιτική του παρουσία κατά την τελευταία δεκαετία. Η ανάγκη ενός νέου αφηγήματος οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα να διατύπωσει προεκλογικά την πρόταση για «προοδευτική συνεργασία» απευθυνόμενος κυρίως στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε μια προσπάθεια να το προσεταιριστεί πολιτικά αφού προηγουμένως είχε επιχειρήσει να το προσεταιριστεί ιστορικά και ιδεολογικά.

Στην ουσία, η πρόταση αυτή δεν ήταν παρά μια απέλπιδα προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα προκειμένου να διαμορφώσει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή πρόταση διακυβέρνησης της χώρας με στόχο την επάνοδό του στην εξουσία, ως «δεύτερη φορά Αριστερά». Ταυτόχρονα, η πρόταση αυτή στόχευε και στην απενοχοποίηση στα «μάτια» του ευρύτερου προοδευτικού χώρου της ντροπιαστικής συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ.

Συνέχεια στο iefimerida