Κάποιος προσφυώς είχε πει πως αν η Ελλάδα μπορούσε να κάνει μια βελούδινη αποχώρηση από τη Ζώνη του Ευρώ, θα μπορούσε να επιτύχει και μια ακόμη πιο βελούδινη παραμονή στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Κι αυτό, διότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι με ποιο νόμισμα θα μετρά τον πλούτο της, ή θα ανταλλάσσει το προϊόν του μόχθου των κατοίκων της. Είναι ότι οι απαρχαιωμένες δομές της οικονομίας της κάνουν τους πολίτες της να μοχθούν πολύ χωρίς να παράγουν τον αντίστοιχο με τις ευρωπαϊκές οικονομίες πλούτο. Είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν –ή έστω απλώς προπαγανδίζουν– ότι όλη η διαδικασία εξόδου από την Ευρωζώνη, είναι ένα δύσκολο πρώτο εξάμηνο. Αντε το πολύ ένας χρόνος. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο λαός θα πεινάσει, δεν θα υπάρχουν εισαγωγές, θα έχουμε ελλείψεις στην ενέργεια και μετά όλοι θα είμαστε ανεξάρτητοι και ωραίοι· κι αυτοί που τα διακινούν αυτά πολύ πιο πλούσιοι.
«Ο βαθμός δυσκολίας του εγχειρήματος, τουλάχιστον για την πρώτη περίοδο, είναι μεγάλος», γράφει σε σχετικό άρθρο του το πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα της Λαϊκής Ενότητας κ. Αλέκος Καλύβης «και δεν πρέπει να δημιουργείται μια αίσθηση ευκολίας, όμως μπορεί να μετριαστεί στον βαθμό που έχουν διαμορφωθεί ένας οδικός χάρτης και οι κατάλληλες προϋποθέσεις εξόδου». («7 σημεία για το ευρώ», Iskra 24.1.2017).
«Οι δυσκολίες θα προκύψουν στην αρχική φάση της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα σε τομείς όπως ενέργεια, φάρμακα, μηχανολογικός εξοπλισμός, αλλά μπορούν να εξισορροπηθούν από μια καλή προετοιμασία, από την ύπαρξη αποθεμάτων και από συντονισμένες προσπάθειες προμήθειας των αναγκαίων αγαθών με διακρατικές συμφωνίες…» συνεχίζει ο κ. Καλύβης, κάτι που είναι κοινός τόπος όχι μόνο για την Αριστερά της δραχμής, αλλά κυρίως στους δεξιούς υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος και της εθνικής (δηλαδή τύπου Αλβανίας) αυτάρκειας.
Δεν ξέρουμε με ποιους θα έκαναν διακρατικές συμφωνίες ο κ. Καλύβης και οι συνοδοιπόροι του, αλλά μια Βενεζουέλα (που ταιριάζει στα γούστα της Αριστεράς) είχαμε κι αυτή πεινάει. Επομένως, δεν θα έχει να βοηθήσει τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως παρηγοριά ότι δεν είμαστε οι μόνοι που πεινάμε σε αυτόν τον πλανήτη. Η Ρωσία και η Κίνα, χώρες που προσέγγισαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατά το πρώτο και «επαναστατικό» εξάμηνο, μας γύρισαν την πλάτη και ο μόνος που ήταν διατεθειμένος να βοηθήσει ήταν ο μισητός δρ Σόιμπλε, που έδινε και καμιά πενηνταριά δισ. για να μη βλέπει Ελληνα υπουργό στο Eurogroup. Θα άντεχε η σοσιαλιστική συνείδηση των ΛΑΕ να γίνουν συνεργάτες των Γερμανών για να επιτύχει η χώρα μια εθνική καταστροφή;
Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης λογική ανακολουθία στην πρόταση περί προετοιμασίας εξόδου από το ευρώ, που διαλαλούν οι υπέρμαχοί της. Αυτοί ισχυρίζονται ότι εμείς πρέπει να βγούμε από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, διότι ο λαός υποφέρει από ελλείψεις όλων εκείνων των αγαθών που αυτοί θέλουν να αποθεματοποιήσουν. Πώς θα εξοικονομήσουμε όλα αυτά που κατά τους ίδιους ήδη λείπουν; Βεβαίως, στο σύμπαν της «οραματικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς όλα γίνονται. Κυρίως οι καταστροφικοί παραλογισμοί, σαν αυτούς που ζήσαμε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Αλλά οι ανοησίες πληρώνονται, από τον λαό, αυτόν που οι «οραματιστές» θέλουν τάχα μου να σώσουν.