Υπάρχουν δυο σχολές στην πολιτική. Η ψηλή και η κοντή. Η ψηλή, όπως λέει και το όνομά της βλέπει τα πράγματα από ψηλά, αισιόδοξα, παλεύει, όταν πέφτει ξανασηκώνεται με πείσμα και χαμόγελο, φτιάχνει τον δρόμο περπατώντας. Η άλλη είναι η κοντή, που όλα της φταίνε, φοβάται το ένα, φοβάται το άλλο, φοβάται τα εμπόδια, φοβάται και τον ίσιο δρόμο γιατί μπορεί να κρύβει παγίδες, γενικώς φοβάται. Έχει τρεις αρρώστιες που την εμποδίζουν να ψηλώσει: την γκρίνια, τη μιζέρια και την εμπάθεια. Στο τέλος περιορίζεται σε παρατηρήσεις, ανελέητες κριτικές και πράξη κάτω από το μηδέν. Λόγια, λόγια, λόγια…
Προχτές βράδυ στο Ακροπόλ και στην Ιπποκράτους που πλημμύρισαν, ήρθε ο κόσμος της πρώτης σχολής. Ο ανέστιος κόσμος της κεντροαριστεράς, πασοκτζήδες, δημαρίτες, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, σοβαροί οικολόγοι. Και όλοι μαζί -πόσο μεγάλη και συνάμα δύσκολη υπόθεση αυτό το όλοι μαζί- αποφασίσαμε να φυτέψουμε την ελληνική Ελιά, να συγκροτήσουμε τη μεγάλη προοδευτική παράταξη. Θα πετύχουμε; Δεν ξέρω, το ελπίζω. Αλλά αν δεν προσπαθήσουμε ποτέ δεν θα μάθουμε την απάντηση. Και αν για κάτι από χτες δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία είναι ότι ο λαός της κεντροαριστεράς θα προσπαθήσει σε πείσμα της μιζέριας και της απογοήτευσης με τις οποίες θέλουν να το καθηλώνουν.
Η κοντή σχολή δεν ήταν βέβαια εκεί. Αλλά πριν και μετά την εκδήλωση η κοντή σχολή μπλεγμένη στις μακριές τρίχες της γκρίνιας, της μιζέριας και της εμπάθειας, μας έδωσε δείγματα γραφής. Είχαμε ένα γαϊτανάκι ενστάσεων, συνήθως αλληλοσυγκρουόμενων και αλληλοαναιρούμενων. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να τις παρακολουθήσουμε και να κάνουμε έναν νοερό διάλογο μαζί τους:
Σοβαροί άνθρωποι οι 58, αλλά πολύ διανοούμενοι, βρε παιδί μου. Πώς θα πλησιάσουν τον κόσμο;
•Και ο κόσμος που πήγε τη Δευτέρα τι ήταν, διανοούμενοι;
Όχι, βρε παιδί μου, δεν λέω, αλλά πάλι πολύ ΠΑΣΟΚ, βρε παιδί μου.
• Δηλαδή είναι κακό που ήρθε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ για τη μεγάλη κεντροαριστερά;
Όχι, βρε παιδί μου, αλλά πάλι γιατί ο Βενιζέλος;
•Δηλαδή, θέλετε το ΠΑΣΟΚ, χωρίς τον Βενιζέλο. Υπάρχει ένα τραγούδι στη Νάξο που λέει «τα δολάριά σου θέλω, μα εσένα δεν σε θέλω».
Ναι, βρε παιδί μου, αλλά το ?πε και ο Πάγκαλος. Πολύ σημιταίικο μαζεύτηκε.
• Ε, αφού το ?πε ο Πάγκαλος… Αποφασίστε πάντως ποιος σας ενοχλεί περισσότερο.
Ναι, βρε παιδί μου, αλλά και ο Κουβέλης δεν έρχεται. Πάει με Λοβέρδο και Καστανίδη.
•Ε, και εμείς τι φταίμε; Αφού μπορεί με αυτούς και δεν μπορεί με τους 58 και τον Σημίτη μάλλον δικό του είναι το πρόβλημα.
Ναι, βρε παιδί μου, δεν λέω, αλλά πώς να κατέβει στις ευρωεκλογές μαζί σας όταν θα συμμετέχει στην Ελιά το ΠΑΣΟΚ, που συγκυβερνά με τη ΝΔ; Γίνονται αυτά τα πράγματα;
• Άκου λέει… Δηλαδή στη Γερμανία οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες θα κατέβουν μαζί στις ευρωεκλογές επειδή συγκυβερνούν; Και θύμισέ μου, με ποιους συγκυβερνούσε μέχρι το καλοκαίρι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ;
Ναι, βρε παιδί μου, αλλά δεν έχετε τον ένα, τον μπαλκονάτο, που θα τραβήξει μπροστά…
• Θα τον βρούμε. Θα τον επιλέξει μέσα από ανοικτές διαδικασίες ο λαός της κεντροαριστεράς. Αλλά εσείς μέχρι χτες δεν μας λέγατε ότι κακοπάθαμε από επιλογές προσώπων και ότι προηγείται το πρόγραμμα; Γιατί τώρα μας τα γυρίζετε;
Θα μπορούσε να συνεχιστεί επί ώρες αυτή η συζήτηση. Χωρίς αποτέλεσμα γιατί οι άνθρωποι αυτοί, απλά δεν θέλουν να έρθουν στην κοινή προσπάθεια. Γιατί κάνουν τη λανθασμένη εκτίμηση ότι αν αποτύχει η Ελιά θα ανοίξει ο δρόμος για κάτι «ολοκαίνουργιο» με αυτούς βέβαια στον κεντρικό ρόλο. Στα λαϊκά τραγούδια μπορεί «πάνω στα ερείπια να κτίσεις ένα σπιτάκι». Στην πολιτική πάνω στα ερείπια μόνο μπάζα βρίσκεις. Γι’ αυτό εμείς θα ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Παρασκευά Αυγερινού. Θα προχωρήσουμε γρήγορα αλλά με σταθερά βήματα και όχι με άλματα στο κενό. Θα προχωρήσουμε στην ελληνική Ελιά με όσους ανταποκρίνονται στο κάλεσμα. Η πρόσκληση θα είναι διαρκής και ανοιχτή προς όλους. Όμως και με το βλέμμα στην κλεψύδρα. Δεν έχουμε απεριόριστο χρόνο. Μέσα στον Φεβρουάριο πρέπει να γίνει η ιδρυτική Συνέλευση της Ελιάς και αμέσως μετά (αυτό είναι προσωπική άποψη που θα καταθέσω στον δημόσιο διάλογο) οι πολίτες με ανοικτή ψηφοφορία να αναδείξουν το ευρωψηφοδέλτιο που θα δώσει την κρίσιμη μάχη. Οι της ψηλής σχολής, ώρα να σηκώσουν ψηλά τα μανίκια.