Για τους μπέμπηδες βορείων προαστίων με τα Καλάσνικοφ, τις πλαστές ταυτότητες και τα βουλωμένα μάτια δεν τίθεται θέμα πατρότητας. Οι βιολογικοί γονείς τους με δηλώσεις στον Τύπο ήδη αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη, αλλά σάμπως κι εμείς δεν βάλαμε το χεράκι μας με τα πρωτοσέλιδα και την αρθρογραφία του 2008; Ο βαμπιρισμός του ελληνικού Τύπου απέναντι στους νέους βρήκε πάντως την καλή και τη χρυσή του ώρα, τότε με τους Αγανακτισμένους. Τηλεοπτικές κάμερες και πρόθυμα κασετοφωνάκια σε ρόλο παλιάς κοπής εφαψία, μετέφεραν το γεγονός αδιαμεσολάβητο και την «είδηση» αμάσητη. Στρώνοντας το τραπέζι με απάθεια (που άλλοι τη λένε ανεπάρκεια) ήταν θέμα χρόνου να κοπιάσουν και τα παιδιά με τη σβάστικα. Τώρα;

Ολοι οι καλοί χωράνε λέει μια παροιμία, αλλά «το παιδί του ψωριάρη, χώρια» απαντάει μια δεύτερη. Σ? αυτή ίσως να στηρίχτηκε το ΣτΕ όταν προχθές αποφάσισε να καταργήσει το Νόμο Ραγκούση για τα τέκνα των μεταναστών. Ξέρω, ξέρω. Θα επακολουθήσει μια ακόμη βραδιά με valse sentimental και συγκινητικά σποτάκια στα social media και στην τηλεόραση. Θα γράψουν οι εφημερίδες, θα βουίξουν τα ραδιόφωνα θα ξεμουδιάσουν λίγο και τα εξαρτημένα αντανακλαστικά της σκυλίσιας ευαισθησίας μας, αρφ. Για μένα όμως το θέμα είναι αλλού. Οι φωτισμένοι άνθρωποι του Συμβουλίου της Επικρατείας. Θα το θυμηθούν άραγε αύριο – μεθαύριο ότι αυτοί ήταν που γεννοβόλησαν μια νέα γενιά οργής εκεί που νόμιζαν ότι πασχίζουν για το αντίθετο;