Το «πάγωμα» του νομοσχεδίου κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, προκάλεσε τις προηγούμενες ημέρες αντιδράσεις όχι μόνο σε ΠAΣOΚ και ΔΗΜΑΡ, αλλά ακόμη και στο εσωτερικό της ΝΔ. Όπως και οι διαρροές για το ενδεχόμενο φορολόγησης των αγροτεμαχίων, που τελικά διαψεύσθηκαν. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό, που με αφορμή ένα νομοσχέδιο ή μια απαίτηση της τρόικας, η κυβέρνηση γίνεται άνω κάτω. Για να αποδειχθεί για πολλοστή φορά, πως δεν αρκεί μια επιβεβλημένη εκ των δανειστών, (με εκβιασμούς και απειλές σε μεγάλο βαθμό) οικονομική πολιτική και (ασταθής) συμφωνία, για να κυβερνηθεί η χώρα! Απαιτείται κάτι πολύ περισσότερο: κοινό πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα, ισχυρή θέληση για αποφασιστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει μεταξύ παρατάξεων με εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες σκέψεις, ιδεολογικούς πολιτικούς και προγραμματικούς προσανατολισμούς, που έλκουν την καταγωγή τους από ??διαφορετικούς κόσμους??. Η σημερινή κυβέρνηση, μόνο ως κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης και για περιορισμένο χρονικό διάστημα μπορεί να λειτουργήσει… Ας μην υπάρχουν αυταπάτες!
Η κατάσταση που προέκυψε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, δεν ξέσπασε ως κεραυνός εν αιθρία, ως μια νομοτέλεια κάποιων φυσικών νόμων. Την κρίση δεν την «έφερε ο πελαργός», δεν την έφεραν καν τα μνημόνια. Οι αδιέξοδες πολιτικές κυβερνήσεων και μιας ανεύθυνης, ταξικής και σε ένα βαθμό διεφθαρμένης πολιτικής ελίτ, είναι που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Πολιτικές οι οποίες εξέφρασαν και υπηρέτησαν στον πυρήνα τους, για μεγάλα διαστήματα, έναν οικονομικό και κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, ελληνικού – βαλκανικού τύπου, σε θανατηφόρο συνδυασμό με μια σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία, δημόσια διοίκηση και δημόσιες επιχειρήσεις, διέλυσαν βαθμιαία τον παραγωγικό ιστό της χώρας, εξάντλησαν τις αντοχές της κοινωνίας και διέρρηξαν σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό ιστό. Ήταν αυτά που μας οδήγησαν στα μνημόνια, τα οποία με τη σειρά τους όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν την κρίση, αλλά τη εμβάθυναν και οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, ανεργία, λιτότητα και σε αποδόμηση το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε.
Αν όλοι, ή εν πάση περιπτώσει, οι κύριοι παράγοντες που προκάλεσαν και δημιούργησαν αυτήν την κρίση, δεν αλλάξουν, τότε στην πραγματικότητα θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό. Γιατί μπορεί να ξεπεράσουμε μετά από κάποια χρόνια την κρίση, ή να μην την ξεπεράσουμε (θεός φυλάξει) και να βυθισθούμε οριστικά για πολλές δεκαετίες στον πάτο της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής ένδειας. Όμως, αν δεν ξεπεράσουμε τις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης και αν δεν καταφέρουμε να οργανώσουμε μια σύγχρονη και δικαιότερη οικονομική, κοινωνική, θεσμική, πολιτική και διοικητική πραγματικότητα, οι κρίσεις θα έρχονται, θα παρέρχονται με «αίμα και δάκρυα» και μετά θα… ξανάρχονται.
Μπορεί όμως αυτή η τιτάνια προσπάθεια για το εθνικό έργο ανασυγκρότησης, να γίνει με ανακύκλωση παλιών, φθαρμένων υλικών, δηλαδή υπό την πολιτική ηγεμονία και πάλι όλων αυτών των δυνάμεων και των προσώπων που κυριάρχησαν στην πολιτική και οικονομική ζωή όλες τις προηγούμενες δεκαετίες; Από πολιτικά πρόσωπα που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αλλάξουν εν μία νυκτί αντιλήψεις και πολιτικό λόγο, αρκεί να παραμείνουν αυτοί οι ίδιοι στα πράγματα; Αλλάζει η μόδα, δεν υπάρχει γι’ αυτούς πρόβλημα, αλλάζουν τη ρεπούμπλικα και φορούν καβουράκι! Ξαναλλάζει… την επόμενη σαιζόν τους ξαναβλέπεις με τραγιάσκα! «Ό,τι τραβάει η ψυχή σου» και επιθυμεί ο «πελάτης»! Η απάντηση είναι προφανώς, όχι. Όμως η λύση και η ανατροπή δεν είναι και τόσο προφανής, ούτε τόσο εύκολα πραγματοποιήσιμη! Γιατί προϋποθέτει τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής προοδευτικής, μεταρρυθμιστικής πλειοψηφίας, που πρέπει να καταφέρει κατ’ αρχήν να πείσει ξανά την ελληνική κοινωνία ότι μπορεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά και κοινωνικά δικαιότερα και στη συνέχεια, αφού πάρει την εντολή, να υλοποιήσει ένα συνολικό σχέδιο ανασυγκρότησης και αναγέννησης του ελληνικού κράτους και της οικονομίας, με ορίζοντα δεκαετίας.
Οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν δυστυχώς σήμερα, ούτε σε πολιτικό, ούτε σε κοινωνικό επίπεδο και υπάρχει μεγάλος και δύσβατος δρόμος μέχρι να προσεγγισθούν. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να αποφασίσουμε και να διαλέξουμε με ποιες μεγάλες πλέον παρατάξεις, στα πλαίσια ενός δημοκρατικού, δημιουργικού διπολισμού, θα πορευτεί ένα ριζικά ανανεωμένο πολιτικό σύστημα. Και ποια εκ των νέων μεγάλων παρατάξεων, της Δημοκρατικής ή της Συντηρητικής, θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου για τα επόμενα χρόνια. Για να περάσουμε έτσι από τις κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης, σε κυβερνήσεις εθνικού σχεδίου με κοινωνικό πρόσημο.