Ειλικρινά, έχει πια αρχίσει να γίνεται ανησυχητικό, το φαινόμενο της  βαριάς αδράνειας στην οποία βουλιάξαμε, άπαντες, μηδενός και μηδεμιάς, εξαιρουμένων.

Την Τετάρτη, γέμισε ένα στάδιο, αλά παλαιά.

Γέμισε όμως για μια συναυλία, του σπουδαίου τροβαδούρου  και νονού του άτυχου και αγαπημένου μας Μιχαλάκη.

Μία κυρία αναρωτήθηκε, ευλόγως,  τι όμορφα ήταν χθες στο «όλοι μαζί μπορούμε».

Μήπως άραγε και όλοι μαζί μπορούμε να τους διώξουμε;

Όχι, δυστυχώς…

Όχι όλοι μαζί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε απολύτως, γιατί ακόμη και αυτά τα τρόφιμα, που θέλουμε να προσφέρουμε, σε διαμεσολαβητή αναθέτουμε, τα μοιράσει στους δικαιούχους. Είμαστε ανάπηροι φαίνεται ως πολίτες, εφ όλης της ύλης… δεν υπάρχει σωτηρία…

Πολλοί οι λόγοι.

Ένας όμως ιδιαιτέρως σημαντικός,  είναι το ότι τρέμουμε στην ιδέα, του να δούμε μπροστά μας,  το φάντασμα της δυστυχίας και της ταλαιπώριας, του αναξιοπαθούντος.

Κι έτσι εμφανίζονται επί του θέματος της φιλανθρωπίας, δυστυχώς, αρμόδιες οι εκκλησίες και οι μυροφόρες τους.

Οι οπαδοί δηλαδή, του οίκτου και της ελεημοσύνης.

Κι εσύ που κάποτε μίλαγες για κοινωνίες αλληλεγγύης και άλλα τέτοια φανταχτερά, μένεις βουβός και ανάπηρος  και δεν αντιδράς ούτε για τα στοιχειώδη.

Τελικά, είναι πολύ κακό πράγμα, να αντιλαμβάνεσαι  πως έχει εξαφανιστεί, κάθε ικμάδα από αυτό που κάποτε κυκλοφορούσε,  με μορφή  δημιουργική.

Ναι δεν υπάρχει ή ακόμη μέχρι σήμερα δεν φάνηκε η ειδοποιός εκείνη διαφορά από τα τετριμμένα, που θα προσκαλέσει και θα προκαλέσει το ενδιαφέρον όλων…των πολλών έστω, για να αντιδράσουμε…

Και ξέρεις κάτι;;; εδώ ημίμετρα δεν σηκώνει το σύστημα… και το λέω γιατί καταλαβαίνω ότι πάρα πολλοί φίλοι δεν νοιώθουν φυσικά και τόσο πολύ γκαβλωμένοι από την δήθεν συνεργασία ανασύστασης του πασοκ του 85…