Με τις εθνικές εκλογές προ των πυλών, αυτό που σίγουρα δεν θα έπρεπε να υφίσταται σε ένα κόμμα που φιλοδοξεί να διεμβολίσει τον νέο δικομματισμό της ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, επαναπροσδιορίζοντας την πολιτική ισορροπία στον χώρο της κεντροαριστερας και της προοδευτικής παράταξης, είναι η εικόνα εσωστρέφειας. Υπάρχει κανείς που αμφισβητεί πως η νέα ισορροπία του πολιτικού συστήματος με συμπρωταγωνιστή το ΚΙΝΑΛ περνά μέσα από την απομείωση των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθεια συγκράτησης της διαρροής εκλογικών ποσοστών προς την ΝΔ, που ως πρώτη δύναμη φαντάζει σε ορισμένους ψηφοφόρους του χώρου ως η ιδανική δύναμη ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κανείς που μπορεί να εξηγήσει με όρους πολιτικής λογικής οσα συμβαίνουν, όταν Φ.Γεννηματά και ο Β.Βενιζέλος ξορκίζουν με την ίδια ένταση το ΚΙΝΑΛ ως ουρά του ΣΥΡΙΖΑ;
Η διμέτωπη προσπάθεια για το ΚΙΝΑΛ αποτελεί μονόδρομο για την επιβίωση του, έχει όμως ως απαραίτητη προϋποθέση για να επιτευχθεί το προσκλητήριο ενότητας των στελεχών του που θα έπρεπε να κυριαρχεί.
Δυστυχώς η εν λόγω εικόνα σε σχέση με την πραγματική των τελευταίων ημερών -και εκείνης που υποβόσκει καιρό τώρα- δεν υφίσταται. Τα θηκάρια βγήκαν από τα ζωνάρια με αφορμή ή αιτία ένα θέμα που θα έπρεπε να εχει αντιμετωπιστεί φιλικά μεταξύ της Προέδρου και του πρώην Προέδρου εδώ και αρκετές εβδομάδες. Τίποτε δεν εννοείτε αυτονόητα για τον ρόλο του καθενός στην διάταξη μιας μεγάλης μάχης, όπως όμως και τίποτε δεν μπορεί να υποτάσσεται σε ένα δημοκρατικό κόμμα στην επίκληση του αρχηγικού δικαιώματος, εάν αυτό δεν εναρμονίζεται με την λογική αίσθηση ή επιθυμία της βάσης του κόμματος και του συμφέροντος της παράταξης. Η πληρωμή του λογαριασμού εκ του αποτελέσματος δεν νοείται – δεν εχει νόημα- σε αυτές τις περιπτώσεις, διότι το διακύβευμα ειναι η χώρα και οι ζωές των πολιτών, η επιβίωση της δημοκρατικής παράταξης που υπηρετεί τους πολίτες και οχι τις προσωπικές στρατηγικές κανενός.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει από την ρήξη που υπήρξε στο Κίνημα Αλλαγής, δεν ειναι ποιος εχει δίκιο… είναι εάν ακούει κανείς στους πολιτικούς και κομματικούς διαδρόμους της Αθήνας, την αγωνία της βάσης της παράταξης που άντεξε υπό αντίξοες πολιτικά συνθήκες και ήταν έτοιμη να δώσει μία ακόμη μάχη, όχι για την επιβίωση της, αλλά επιτέλους για την σταδιακή επιστροφή της ως βασικός πλειοψηφικός κορμός του προοδευτικού χώρου.
Κοιτώντας κανείς το παράδειγμα του Βόλου και όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες, με την ασφάλεια της γνώσης του αρνητικού αποτελέσματος των εκλογών στις ευρωεκλογές, τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογες… αντιλαμβάνεται πόσο λάθος είναι για έναν κομματικό φορέα να υποτάσσει τους πολιτικούς του σχεδιασμούς στην εσωκομματική διαχείριση και την διευθέτηση ρόλων οποιουδήποτε. Το πραγματικό διακύβευμα των ημερών δεν είναι εάν το ΚΙΝΑΛ θα δώσει κυβερνητική στήριξη σε μία μη αυτοδύναμη ΝΔ οταν ήδη ζητά συννενόηση των τριών για το καλο της χώρας. Δεν είναι φυσικά το ψυχολογικό μασάζ προσωπικοτήτων, μολονότι η εκατέρωθεν ευγένεια στις σχεσεις κορυφαίων στελεχών είναι στοιχείο πολιτισμού. Η αγωνία της βάσης της παράταξης και το εκλογικό της ποσοστό είναι το πολιτικό διακύβευμα του χώρου, το οποίο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως στοιχείο δραματοποίησης μιας κατάστασης που θα χρησιμοποιηθεί στην όποια μελλοντική εσωκομματική μάχη… αλλά πρέπει να είναι η πραγματική αιτία διόρθωσης έστω και την τελευταία στιγμή μιας εικόνας που δεν αξίζει στους αγώνες μας και τις μάχες που όλοι μαζί έχουμε δώσει.