Συνεδριακό φθινόπωρο περιμένει τον ελληνικό λαό, καθώς θα επιστρέφει σταδιακά από τα πατροπαράδοτα μπάνια του. Συνήθεια λιγότερο υγιεινή από το θαλασσινό ιώδιο, τα κομματικά συνέδρια αποτελούν πάντα αφορμή για πολιτικές εξελίξεις, ακόμη και σε εποχές ιδεολογικής ανομβρίας.
Την αρχή αναμένεται να κάνει η Δημοκρατική Αριστερά, τη σκυτάλη θα λάβει το ΠΑΣΟΚ επιχειρώντας να ανασυνθέσει τη Δημοκρατική Παράταξη, ενώ ερωτηματικό παραμένει αν ο «ιός» της κομματικής ανασυγκρότησηςμεταδοθεί και στη γειτονική Κεντροδεξιά, απευθύνοντας με τη σειρά της παραταξιακό προσκλητήριο.
Προκλήσεις και προσκλητήρια για πολιτικούς γάμους και κομματικά διαζύγια κυριάρχησαν τις προηγούμενες δεκαετίες στην πολιτική ζωή του τόπου, μαζί με πολύωρες και έντονες εσωκομματικές διεργασίες στα συνέδρια. Ζυμώσεις, ίντριγκες και συμμαχίες κορυφής, που έτρεφαν επί χρόνια τους κομματικούς στρατούς, που έδιναν κλίση και ιδεολογικό προσανατολισμό κάθε φορά στο καράβι, που επέλεγαν τον καπετάνιο. Διαδικασίες που γέννησαν νέα κόμματα και νέους πολιτικούς πρωταγωνιστές ή λειτούργησαν ως καταλύτης για την απόσυρση πολλών άλλων. Λειτουργίες που αναζωογονούσαν κόμματα ταλαιπωρημένα από τη φθορά της εξουσίας, ανατροφοδοτώντας τους παλιούς μηχανισμούς με νέο αίμα.
Σαν μια μορφή αιμοδοσίας, τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σεπολιτικών, κάθε κομματική διαδικασία, συνεδριακή και όχι μόνο, ενίσχυε κυρίαρχα τη δημοκρατία, διασφαλίζοντας την ίδια ώρα τη συνοχή του πολιτικού φορέα. Στιγμές καθηλωτικές για τους ψηφοφόρους – τηλεθεατές, που παρακολουθούσαν μανιωδώς τις εσωκομματικές εξελίξεις σε πραγματικό χρόνο, μέχρι που η εικόνα νίκησε κατά κράτος τη διαδικασία. Τόσο που οι πολιτικοί πρωταγωνιστές να παρακολουθούν ερήμην τους σε απευθείας μετάδοση ή μέσα από τα ερτζιανά έναν διάλογο περί επιστροφών και διευρύνσεων με επίκεντρο τα κόμματά τους.
Σε αυτή την νέα πολιτική συνθήκη, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, μπλε … κορυφαία στελέχη αυτοπροτείνονται, γνωστοποιούν έχοντας αποφασίσει κατά μόνας, απορρίπτουν ή συναινούν σε σενάρια κομματικής διεύρυνσης, πολιτικής μεταμέλειας και κυβερνητικής πειθαρχίας. Εξυφαίνουν την πλοκή, για να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι μόνοι τους στον αγαπημένο τους μονόλογο, που τείνει σε φαρσοκωμωδία.