Χασμουρήθηκε λοιπόν με νόημα η Ευρωμαρίνα μας κατά την διάρκεια της ευρωπανηγύρεως, μιλούσε η ισραηλινή συνάδελφος της βλέπετε, η δε Cate Blanchett, πιο σοφιστικέ, συνδύασε το πανάκριβο φορεματάκι της με το χρώμα του χλιδάτου κόκκινου χαλιού των Καννών και σχημάτισε την Παλαιστινιακή σημαία, ένα σκέρτσο όλο νόημα, με την οποία σημαία συνοδεύει το «teachers leave the kids alone» ο μονίμως θυμωμένος παραγκωνισμένος ηγέτης των Pinkfloyd, Roger Waters.

Αυτοί συζητήθηκαν τελευταία δηλαδή αλλά όλο και κάποιος μικρός ή μεγάλος διάσημος θεωρεί ότι πρέπει κάτι να δηλώσει.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι μόδα από την μεταπολίτευση ως σήμερα, μάλλον ως επαγγελματική αναγκαιότητα, με αποτέλεσμα, στο βωμό του αγοραστικού κοινού, πολλοί, μα πάρα πολλοί, καλλιτέχνες, να διακρίνονται από ένα κομματικό αλληθωρισμό.

Κάπως σαν τις συναυλίες «είμαι με τον άνθρωπο» …

Τώρα βέβαια ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει αλλά τι μας νοιάζει εμάς το τι υπονοεί η χαριτωμένη τραγουδίστρια, η οποία το ξανασκέφτηκε και «δεν το εννοούσα ρε παιδιά», η ωραία Cate κι οποιαδήποτε φίρμα του πενταγράμμου ή της μικρής οθόνης.

Μας νοιάζει η τέχνη τους, τηρουμένων των αναλογιών και των προτιμήσεων.

Όχι ότι δεν μπορούν να έχουν γνώμη επι παντός επιστητού.

Αλλά όπως υποστήριξαν την τέχνη τους για να γίνουν αυτό που έγιναν, οφείλουν να υποστηρίξουν και την γνώμη τους σε θέματα που η τέχνη τους δεν αγγίζει.

Θυμάμαι για παράδειγμα τις συνεντεύξεις που έδινε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Δεν μας έπειθε, όσους έπειθε, επειδή ήταν σπουδαίος μουσικός. Αλλά επειδή είχε συγκροτημένο λόγο, επιχειρήματα και βαθύτατη σκέψη που, αν μη τι άλλο, μας προβλημάτιζε.

Ή ο Διονύσης Σαββόπουλος που υποστήριζε τον βαθιά πολιτικό και τόσο επιδραστικό στίχο του με εξαιρετικές, στη αιρετική, περιπαικτική, σαφήνεια τους, δημόσιες εξομολογήσεις του.

Προκαλώντας την μήνιν της αρτηριοσκληρωτικής ηγεσίας κομμάτων της Αριστεράς αλλά τι να κάνουμε σύντροφοι, η τέχνη ενίοτε βεβηλώνει τα ιερά και τα όσια.

Αναφέρομαι στους δύο που πάντα με εντυπωσίαζαν με το λόγο τους, προφανώς υπάρχουν κι άλλοι που διατυπώνουν μια σοβαρή σκέψη.

Ας διαφωνούμε. Η ουσία είναι το επιχείρημα, η συζήτηση.

Το χασμουρητό ή το κυριλέ κατάλληλα χρωματιστό φόρεμα όμως δεν είναι επιχείρημα.

Είναι δήλωση. Που στηρίζεται στο «είμαι φίρμα και δεν χρειάζεται να εξηγώ. Το φαν κλαμπ δεν χρειάζεται και εξηγήσεις. Σας λατρεύω τερατάκια μου»… που έλεγε και η Lady Gaga.

Η αντικατάσταση της συζήτησης με το σύνθημα.

Με την πρόταξη του συμβόλου. Μια σημαία, ένα σύνθημα μας αρκεί.

Τείνει να γίνει βασική πρακτική του δημόσιου και του πολιτικού, ο Θεός να τον κάνει πολιτικό,  διαλόγου.

Ο διάλογος του Τικ Τοκ ή του τουίτερ.

Ο τάδε είναι άθλιος, ο δείνα είναι απατεώνας, ο τρίτος είναι έτσι κι ο πρωθυπουργός αλλιώς.

Κι αντίστοιχα…εγώ είμαι ωραίος, είμαι πετυχημένος, είμαι ο σωτήρας σας και τέτοια.

Ποιος νοιάζεται για τις λεπτομέρειες, το πως και το γιατί.

Και κάπως έτσι, με σημαίες και με ταμπούρλα, κρύβοντας στην οχλοβοή των συνθημάτων την ένδοια επιχειρημάτων, την απουσία συζήτησης, απόδειξης, χτίστηκαν βουλευτικές καριέρες, δημιουργήθηκαν κόμματα, αναδείχθηκαν τικτοκικοί ηγέτες…

Φαίνεται ότι σιγά σιγά η σκέψη είναι αχρείαστη.

Μα μην ανησυχείτε φίλοι μου, ήρθε, ευτυχώς έγκαιρα, η τεχνητή νοημοσύνη για να καλύψει το κενό.

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ