Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ υπερψηφίζει την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ζητά εκλογές. Υποθέτω γιατί σύμφωνα με μια παλαιότερη αναφορά του Προέδρου του Νίκου Ανδρουλάκη μέχρι να μεγαλώσει, δεν θέλει να γίνει «συμπλήρωμα εξουσίας». Λογικό, αλλά καθόλου νέο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Να τι θα ήταν νέο. Στη Δυτική Ευρώπη η μομφή ή η παραίτηση δεν σημαίνει πάντα εκλογές. Πολλές φορές σημαίνει νέα κυβέρνηση από την ίδια Βουλή. Πρόσφατο παράδειγμα η Σουηδία. Εκεί μετά την παραίτηση του προηγούμενου σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Στέφαν Λεβέν, η αντικαταστάτρια του Μαγκνταλένα Άντερσον σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τους Σοσιαλδημοκράτες (28,6%) στήριξαν με ψήφο ανοχής οι πρώην συμμετέχοντες στην κυβέρνηση, το Κόμμα του Κέντρου (8,61%), οι Φιλελεύθεροι (5,49%) και οι Πράσινοι (4,41%). Τέτοιες κυβερνήσεις συνεργασίας ή ανοχής, θα είναι όλο και πιο συχνές στον 21ο αιώνα, μετά το σπάσιμο των δεσμών των ψηφοφόρων με τα κόμματα του διπολισμού. Ο δικομματικός διπολισμός μετασχηματίστηκε σε πολυκομματικό διπολισμό. Ένας στους τρεις ψηφοφόρους πλέον αλλάζει κόμμα ανά εκλογική αναμέτρηση.
Στη Δανία οι Σοσιαλδημοκράτες (25,9%) συγκυβερνούν με το Κοινωνικό Φιλελεύθερο Κόμμα (8,6%), το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα (7,7%), την Κόκκινο-Πράσινη Συμμαχία (6,9%), το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα των Φερόε και δυο μικρά κόμματα της Γροιλανδίας. Οι Φιλανδοί Σοσιαλδημοκράτες (17,73%) συγκυβερνούν με το Κόμμα του Κέντρου (13,76%), την Πράσινη Ένωση (11,5%) και την Αριστερή Συμμαχία (8,17%). Στο Βέλγιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα τρίτο με μονοψήφιο ποσοστό (9,46%) συμμετέχει στην εξακομματική κυβέρνηση του φιλελεύθερου Αλεξάντερ ντε Κρο. Η αντίληψη που θέλει ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αν έχει μικρά ποσοστά, να θεωρεί πως είναι «συμπλήρωμα εξουσίας», αν συμμετέχει ως μειοψηφία σε μια κυβέρνηση, δεν συνάδει με τη σοσιαλδημοκρατική κουλτούρα. Αλλά και οι Πράσινοι, αν και με μικρά ποσοστά, συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας χωρίς να θεωρούνται συμπληρώματα. Στη Σκωτία με μόλις 1,3% και 7 βουλευτές οι Πράσινοι στηρίζουν την κυβέρνηση του Σκωτικού Εθνικού Κόμματος (47,7% ) της Νίκολα Στέρτζιον, αφού χωρίς αυτούς η χώρα έπρεπε να κάνει νέες εκλογές.
Ανεξαρτήτων των προθέσεων του κ. Τσίπρα η πρόταση μομφής του θέτει ερωτήματα και στο τρίτο ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο τι κυβέρνηση θέλει, αλλά και τι ζητάει να γίνει το ίδιο; Ο Αβά Σιεγιές τον Ιανουάριο του 1789 αναρωτιόταν: «Τι είναι η Τρίτη Τάξη; Τα πάντα. Τι ήταν μέχρι σήμερα; Τίποτα. Τι ζητάει; Να γίνει κάτι». Κάπως έτσι το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2011 ήταν τα πάντα, μετά έγινε τίποτα και σήμερα έπρεπε να ζητά να γίνει κάτι. Εκεί όμως βιάζονται πριν γίνουν κάτι να γίνουν τα πάντα (σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση). Έτσι αποφεύγουν να απαντήσουν στο τι κυβέρνηση θέλουν σήμερα.
Το πρόβλημα δεν είναι οι συγκυβερνήσεις, αλλά η ανάγκη η ελληνική σοσιαλδημοκρατία να υπερβεί τις προγραμματικές και κυρίως ιδεολογικές αδυναμίες της, ούτως ώστε να εκφράσει τόσο τη δυναμική κοινωνία όσο και τους απογοητευμένους από τη λειτουργία των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Στη δε υπόλοιπη Ευρώπη το πρόβλημα δεν είναι ο λαϊκισμός αυτός καθαυτός, αλλά τ’ ότι ο παλιός διπολισμός δεν έχει πειστικές κυβερνητικές ανταπαντήσεις στις παράλογες απαντήσεις που ο ακροδεξιός και ο αριστερόστροφος λαϊκισμός δίνουν για την κρίση των δημοκρατιών. Πάντως εκεί οι προγραμματικές κυβερνητικές συνεργασίες της Σοσιαλδημοκρατίας είτε με τη Κεντροδεξιά, θέσει όχι όμως και φύσει σύμμαχό της, είτε με τη Νέα Αριστερά, φύσει και θέσει σύμμαχό της, δεν είναι συμπληρώματα εξουσίας, αλλά δημοκρατίας. Αυτό όμως απαιτεί ηγέτες σαν τον Βίλλυ Μπραντ, ο οποίος όντας μειοψηφία αιτιολογούσε τη συνεργασία του με τους Χριστιανοδημοκράτες, με τη φράση: «Τολμώ για τη Δημοκρατία».
Πηγή: www.tanea.gr