Στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός ζήτησε «να μην την πάθουμε σαν αυτούς που πέρασαν τον ωκεανό και πνίγηκαν σε μια κουταλιά νερό». Φοβάμαι ότι με αυτά που γίνονται -και παίρνω το πρόσφατο παράδειγμα του ΟΑΕΔ- στο τέλος θα μας δώσουν το φαρμάκι, με την κουτάλα. Προσωπικά δεν γνωρίζω ούτε τον κ. Κικίλια, ούτε τον κ. Αμπατζόγλου. Μπορεί να είναι εξαίρετοι στη δουλειά τους και αυτό ισχυρίζονται οι κομματικοί υποστηρικτές τους. Με είχε ενοχλήσει το πλεύρισμα του πρώτου σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με προφανή σκοπιμότητα να παραμείνει στη θέση του. Και ο δεύτερος ήταν διοικητής του ΙΚΑ όταν επανιδρύανε το κράτος και την εποχή των αντιμνημονιακών Ζαπείων της Ν.Δ. υπεράσπιζε τα συντεχνιακά συμφέροντα των φαρμακοποιών.

Εντάξει, δεν ήταν Λουράντος, το έκανε χαμηλότονα. Αλλά προφανώς δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Καλώς ή κακώς η κυβέρνηση αποφασίζει την επανεκκίνηση του ΟΑΕΔ. Το πόστο είναι κρίσιμο, δακτυλοδεικτούμενο και ελεγχόμενο για πιθανά ρουσφέτια, τώρα μάλιστα που ανοίγουν οι πεντάμηνες συμβάσεις στους Δήμους. Υπήρχε μεγαλύτερη ευκαιρία για την κυβέρνηση ώστε να αποδείξει ότι έμαθε από τα παθήματα και ότι διακρίνεται από κομματική αχρωματοψία;

Ηταν τόσο δύσκολο να βρει έναν νέο άνθρωπο με γνώσεις και χωρίς κομματική εξάρτηση; Και όμως, επέλεξαν έναν πατενταρισμένο Νεοδημοκράτη στη θέση ενός πατενταρισμένου Πασοκτζή. Συνεχίζεται η ανακύκλωση κομματικών στελεχών και πολιτευτών. Είναι προφανές ότι η Ν.Δ. εξακολουθεί να θεωρεί το κράτος φέουδό της και τα περί του αντιθέτου είναι λόγια διαψευδόμενα από την πράξη. Αλλά και η αισχυντηλή αντίδραση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Το ζήτημα δεν έπρεπε να είναι η υπεράσπιση του Κικίλια, αλλά η υπεράσπιση σωστών και αδιάβλητων διαδικασιών. Αποδεικνύεται με τον πιο εμφαντικό τρόπο ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό- δημοσιονομικό, είναι πρωτίστως πολιτικό. Και ότι ο ωκεανός είναι ακόμα μπροστά μας