«Τι τα θέλεις βρε γυναίκα τα παιδιά

Το ένα μου φωνάζει Γιες, το άλλο μου φωνάζει Για

Τι τα θέλεις…»

Ή «Δίχτυ ασφαλείας για τη Βρετανία η ΕΕ»

HUGO DIXON

Ομολογώ ότι όλο και λιγότερο αντιλαμβάνομαι τι στο καλό έχουν στο κεφάλι τους οι Ελληνες και επιθυμούν σφόδρα το ευρώ. Εκφράζεται αυτή η εμμονή σταθερά και διαχρονικά στις δημοσκοπήσεις με ποσοστά 70%-80%. Βρέξει – χιονίσει. Και την παραμονή στο ενιαίο νόμισμα βρέξει Μνημόνια και χιονίσει μέτρα συνταξιοδοτικής παγωνιάς.

Και όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις. Με τις τελευταίες εκλογές έχουμε μια Βουλή στην οποία δεν υπάρχει αντιπροσώπευση πλέον για το υπόλοιπο 20%-30%.

Μα θα μου πείτε η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ; Θα σας πω, αν δεν το ξέρετε ήδη, ότι αυτά είναι μεν κατά του ευρώ και της Ενωσης, αλλά υπέρ της παραμονής στο ευρώ μέχρις ότου. Το μεν ΚΚΕ μέχρι να δημιουργηθεί το καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας με δημοκρατικά μέσα και το ίδιο να συμβεί σε όλες τις χώρες. Γιατί έξοδος χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις σημαίνει βάρη στους ώμους των λαϊκών στρωμάτων, όσο δεν υπάρχει μια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων παγκοσμίως. Μια σοσιαλιστική παγκοσμιοποίηση. Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που ναι μεν δεν ήταν κατά του ευρώ, αλλά με τους αγανακτισμένους και τη βαρουφακιάδα οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην έξοδο. Μόνο που ο Τσίπρας δεν είναι Μωυσής, ούτε καν Λαφαζάνης. Ακολούθησε το αίσθημα της κοινής γνώμης για το ευρώ.

Από την άλλη η Επίχρυση είναι – από το 2012 με δηλώσεις του αρχηγού της – υπέρ της εξόδου, αφού όμως η Ελλάδα γίνει με μαγικό τρόπο αυτάρκης οικονομικά με τη βοήθεια του κόμματος και του τρόπου που ονειρεύεται να κυβερνήσει και την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα. Δηλαδή ένα είδος πολεμικής οικονομίας τύπου Πολ Ποτ. Ενα είδος νοσταλγίας για κάτι που οι ίδιοι δεν έζησαν.

Λοιπόν τι λέτε; Ο Χανς Βέρνερ Ζιν μας λέει πως με τη νέα δραχμή θα ξαναβρούμε την ανταγωνιστικότητά μας με ήπια μέσα. Ο Σόιμπλε τα ίδια. Πολλοί έγκυροι οικονομολόγοι, επίσης. Στα καφενεία και στα ταξί αναδύεται μια νοσταλγία για τη δραχμή, αφού προηγηθεί ένας ισχυρός θυμός για άπαντα τα Μνημόνια και πού μας κατάντησαν. Πάρ’ όλα αυτά…

Τι να συμβαίνει άραγε; Μήπως σε εμάς τους παλιούς η ανάμνηση της δραχμούλας ξυπνάει εφιαλτικές αναμνήσεις για έλλειψη της νιβέα που δεν είχαν οι μάνες μας το ’60; Μήπως στους νέους είναι σημαντικό να ονειρεύονται ταξίδια χωρίς ανταλλακτήρια νομισμάτων και διαβατήρια; Ή μήπως αγγίζει κάτι βαθύτερο: ένα λανθάνον αίσθημα ασφάλειας από τις οικονομικές και νομισματικές θύελλες που ξασπάνε κάθε λίγο «εκεί έξω»;

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Και αν το βρείτε, πείτε μου. Υπόσχομαι να μην το πω σε κανέναν γερμανοτσολιά και καμία βαυαρή Αμαλία.