Το «βέρτιγκο» είναι η κατάρα των πιλότων, ειδικά  των πολεμικών αεροσκαφών, όταν η απώλεια του σημείου αναφοράς προκαλεί  την πλήρη  οπτική σύγχυση μεταξύ ουρανού και θάλασσας.

Με συνέπεια την παραίσθηση  του πιλότου ότι αυτό που δείχνουν τα όργανα του αεροσκάφους είναι λάθος και ότι το σωστό είναι αυτό που φαντασιώνεται, με τραγικά συνήθως αποτελέσματα.

Φαίνεται όμως  πως «βέρτιγκο» δεν παθαίνουν μόνον οι πιλότοι αλλά και οι κοινωνίες, όταν απωλέσουν τα σημεία αναφοράς.   

Το ζήσαμε στις πρόσφατες ευρωεκλογές.  Όταν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, χωρίς κανένα σημείο αναφοράς, βρέθηκαν σε ανεξέλεγκτη περιδίνηση.  

Με αποτέλεσμα, πολιτευόμενα με όρους παραισθήσεων, να αντικαταστήσουν τον πραγματικό κόσμο με μία  «θεωρία συνωμοσίας». Και να διεξαγάγουν εκλογές «εκτός θέματος», με μοναδικό αντικείμενο μία θεωρία συνωμοσίας.

Η οποία έλεγε πως  το χαλίκι που χρειάστηκε να πέσει στα Τέμπη για να σταθεροποιηθούν οι γερανοί, είχε σκοπό να κρυφτούν οι αιτίες του ατυχήματος.

Έτσι οι εκλογές μετατράπηκαν από την αντιπολίτευση σε μία, εκτός  του πραγματικού κόσμου, παρανοϊκόμορφη παράσταση.

Η οποία διευκολύνθηκε από μία εντελώς παράδοξη συνθήκη:  στο ότι η αντιπολίτευση διέθετε τριάντα κομματικούς αρχηγούς και κανέναν πρωθυπουργήσιμο ηγέτη!

Διότι, αν υπήρχε έστω και ένας που διεκδικούσε  να  αναδειχθεί ο επόμενος πρωθυπουργός,  αναγκαστικά θα «μάθαινε» ότι  το «πολιτεύεσθαι»  ερήμην της πραγματικότητας,  είναι το αντίστοιχο του «βέρτιγκο» των πιλότων. Η δε διακυβέρνηση  με βάση θεωρίες συνωμοσίας,  καθαρή τρέλα.

Με άλλα λόγια η ύπαρξη ενός πρωθυπουργήσιμου πολιτικού αρχηγού στην αντιπολίτευση, θα αποτελούσε εγγύηση για την λογική ακεραιότητα  του πολιτικού συστήματος. Και βεβαίως για την συνέχειά του, μέσω της προοπτικής για ομαλή εναλλαγή.

Πρόκειται για την εγγύηση, που είναι ανίκανη να προσφέρει η αντιπολίτευση ως σήμερα.

Η οποία, ελλείψει έστω και ενός «πρωθυπουργήσιμου» αρχηγού, παρουσιάζει έναν πληθωρισμό ιδιόκτητων κομμάτων,  με ιδιοκτήτες που ταυτίζουν τα όρια του κόσμου με τον εαυτό τους ή κομμάτων μουσείων  ή και κομμάτων  που παρωδούν την πολιτική αλλά  όχι  κομμάτων εξουσίας.

Τα οποία παράγουν όγκους  παραπολιτικής αλλά ούτε ίχνος πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ευρωεκλογές έδιναν όλα τη μάχη για την δεύτερη θέση. Και το διακήρυσσαν μάλιστα!

Πρόκειται για καθαρή πολιτική δυστοπία.  Από την οποία όμως, όλως «παραδόξως», μόνον η πολιτική μπορεί να  απελευθερώσει τη χώρα.

Μάλιστα η λύση δεν μπορεί να έρθει ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τον πρωθυπουργό. Διότι ουδείς, πλην των περιπτώσεων σοβαρής διαταραχής,  μπορεί να χρίζεται αντιπολίτευση του εαυτού του. Πόσο μάλλον διάδοχος του εαυτού του.

Το βάρος για την έξοδο  από την δυστοπία πέφτει αποκλειστικά στην αντιπολίτευση.

Και μέχρι την στιγμή που γράφονται οι  γραμμές αυτές, δεν υπάρχει άλλη δύναμη, που να παρουσιάζει την παραμικρή δυνατότητα να αναλάβει  έναν τέτοιο ρόλο, πλην του ΠΑΣΟΚ.

Το οποίο, εκλέγοντας την κατάλληλη πολιτική ηγεσία, έχει την δυνατότητα να προκαλέσει «τεκτονικά» γεγονότα. Ήτοι να επαναφέρει στο προσκήνιο την πολιτική και να αλλάξει την διάταξη του πολιτικού μας συστήματος.

Επειδή όμως στα ανθρώπινα δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων αλλά, αντίθετα, βασιλεύει ο απροσδόκητος χαρακτήρας των ανθρωπίνων πράξεων, ουδείς γνωρίζει τι θα πράξουν οι ψηφοφόροι του.

Πηγή: www.tanea.gr