Στην Ελλάδα όταν δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα καταφεύγουμε σε εκλογές και τα ξαναβρίσκουμε απλά μπροστά μας πιο δυσεπίλυτα.
Πριν 4 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μια ξεκάθαρη λαϊκή εντολή να διαπραγματευτεί με τους 3 θεσμούς τη παραμονή της χώρας στο ευρό. Αν διαπραγματεύτηκε και θεωρεί ότι του είναι αδύνατον να πετύχει μια έντιμη γι αυτόν συμφωνία, μπορεί να το δηλώσει ευθαρσώς και να ζητήσει τη μεταβολή αυτής της εντολής. Να πάει σε εκλογές με το ήδη υπάρχον εκλογικό σύστημα και να ζητήσει ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση για έξοδο από το κοινό νόμισμα. Αυτό θα είναι μια πολιτικά έντιμη στάση που θα λειτουργήσει και απόλυτα εκβιαστικά προς τους θεσμούς. Αν αυτοί τελικά θέλουν με κάθε θυσία τη παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη, τότε θα υποχωρήσουν. Αν όχι, τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
Διαφορετικά, οι εκλογές πρέπει να γίνουν χωρίς το μπόνους των 50 εδρών. Τότε αναγκαστικά θα προκύψει μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας που θα διαπραγματευτεί εκ νέου, θα συμφωνήσει σε ένα πλαίσιο πάνω κάτω σαν αυτό που προτάθηκε από τους θεσμούς και πάλι τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Το δύσκολο δρόμο αλλά και το μόνο που μας απέμεινε, μετά από τέσσερα χρόνια θεάτρου σκιών.
Στην κατάσταση που βρισκόμαστε κάθε λύση είναι δύσκολη και επώδυνη. Απλά η έξοδος θα είναι απόλυτα καταστροφική και θα μετατρέψει τη χώρα σε παρία της Ευρώπης, σε τριτοκοσμικό παζάρι. Κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ το θέλουν, κάποιοι όχι. Κάποιοι απλά το φοβούνται. Η δεύτερη λύση μπορεί να μην είναι συμφέρουσα για το πελατειακό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα είναι λυτρωτική για τη χώρα. Εξ΄άλλου αυτός θα είναι και πάλι πρώτο κόμμα και ως εκ τούτου θα έχει και τον πρώτο λόγο στη νομή της εξουσίας.
Το ζήτημα είναι αν μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις και να διαχειριστεί τη λιτότητα που θα επιβάλλει η συμφωνία. Να καταστρέψει το πελατειακό κράτος κατά ένα μεγάλο μέρος, να ανοίξει την οικονομία, να προχωρήσει σε μεγάλες αποκρατικοποιήσεις, να προσελκύσει επενδυτές και κεφάλαια. Να θέσει τις προϋποθέσεις για μια πιθανή Ανάπτυξη.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν στην Ελλάδα πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να τρέξουν μια τέτοια ή κάποια ανάλογη συμφωνία. Αν μπορούν να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Αν μπορούν να συνεργαστούν σε ένα πυρακτωμένο εσωτερικό περιβάλλον. Αν μπορούν να συμφωνήσουν σε πέντε αναγκαία πράγματα για την παραμονή της χώρας στον πολιτισμένο κόσμο.
Αν υπάρχουν και τα καταφέρουν σώζουν τη χώρα και ταυτόχρονα την αλλάζουν. Κάπως έτσι σώζονται οι χώρες και όχι τα κόμματα. Μια τέτοια εξέλιξη προφανώς και αλλάζει παράλληλα και τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Ο Τσίπρας θα χάσει το 30% του κόμματός του αλλά θα μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που οδήγησε την Ελλάδα στη νέα εποχή. Γιατί όταν δεν μπορούν οι άνθρωποι, τότε μπορούν τα αδιέξοδα που αυτοί οι ίδιοι προκαλούν.
Κάποια στιγμή θα το καταλάβουν όλοι, ακόμα και οι μικρονοϊκοί. Έτσι όπως είναι αυτό το μαγαζί – χώρα δεν σώζεται. Πρέπει να πάει για άλλα.