Όλο και περισσότερο, η ατζέντα θεμάτων συζητήσεως για τα ΑΕΙ, ορίζεται αποκλειστικά από τα θέματα “βίας και παραβατικότητας”, με αναφορά στις περιπτώσεις όπου αυτά αναπτύσσονται…
Συνειδητά ή ασυνείδητα, σκόπιμα ή καλοπροαίρετα ασχολούμαστε μονοθεματικά με ένα υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα σε ελληνικά πανεπιστήμια, αγνοώντας επιδεικτικά λοιπά, σημαντικά και καθοριστικής σημασίας, για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, θέματα.
Επισημαίνω για όσους/ες γνωρίζουν στοιχειωδώς τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι εκτός από κάποια συγκεκριμένα ΑΕΙ, στα υπόλοιπα το πρόβλημα της βίας και της παραβατικότητας δεν υπάρχει ή σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που προσδιορίζει τη λειτουργία τους.
Ένα παράδειγμα. Στο πανεπιστήμιο που εργάζομαι είναι θέμα για εμάς το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα ακαδημαϊκά δεδομένα, εθνικά και διεθνή, ένα Υπουργείο υπαγορεύει στα ΑΕΙ πώς θα κάνουν τις εξετάσεις. Τα Πανεπιστήμια κρίνονται ανίκανα για να αποφασίσουν τα ίδια για τον ενδεδειγμένο τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων κατά περίπτωση. Λες και τα επιδημιολογικά δεδομένα θα είναι ίδια σε όλα τα πανεπιστήμια, σε όλες τις περιοχές της χώρας, σε όλα τα Τμήματα…
Στο πανεπιστήμιο που εργάζομαι προτεραιότητα έχει το ζήτημα της διάθεσης θέσεων εκπαιδευτικού αλλά και διοικητικού προσωπικού. Δεν κρίνουμε στοιχειωδώς ικανοποιητική τις διαθέσιμες νέες θέσεις ΔΕΠ συνολικά για τα ΑΕΙ και ιδιαιτέρως για το δικό μας πανεπιστήμιο, με βάση την αναλογία ενεργών φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ. Αξιολογούμε ως μεροληπτική και χωρίς αξιόπιστα κριτήρια την κατανομή των θέσεων αυτών, μεταξύ των Πανεπιστημίων της χώρας. Διαδικασία που προφανώς και θα ακολουθηθεί για την κατανομή στα Τμήματα… Γιατί δεν επιλέγεται μια διαδικασία με διαφανή, αντικειμενικά και ελέγξιμα κριτήρια κατανομής των θέσεων; Με ποια κριτήρια καθορίζονται οι νέες θέσεις και με ποια κριτήρια κατανέμονται μεταξύ των Σχολών και των Τμημάτων των ΑΕΙ;
Αντίστοιχη είναι η συζήτηση για το διοικητικό προσωπικό που έχει περιορισθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε τα μέλη ΔΕΠ, για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο στοιχειωδώς, όλο και περισσότερο επιτελούν διοικητικό έργο, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου επαγγελματικού πατριωτισμού…
Αναρωτιέται κανείς με αυτές τις συνθήκες, στα υπόλοιπα πανεπιστήμια που τα φαινόμενα βίας και παραβατικότητας είναι περιθωριακής σημασίας ή και ανύπαρκτα, ποια κίνητρα έχει ένας αναγνωρισμένος, επιτυχημένος και φιλόδοξος Έλληνας πανεπιστημιακός του εξωτερικού, να επιστρέψει στη χώρα…
Στα περισσότερα λοιπόν πανεπιστήμια της χώρας μας υπάρχουν άλλα προβλήματα στο επίπεδο της καθημερινής εκπαιδευτικής και ερευνητικής τους δραστηριότητας. Υπάρχουν διαφορετικά θέματα στη προτεραιότητα της λειτουργίας τους.
Υπάρχουμε εκείνοι και εκείνες, σε πολλά ελληνικά πανεπιστήμια που δεν βιώνουμε φαινόμενα βίας και παραβατικότητας που, σε κάθε περίπτωση οπωσδήποτε πρέπει να αντιμετωπιστούν εκεί και όπου συμβαίνουν.
Η δυνατότητα επέμβασης της αστυνομίας για την αντιμετώπιση παράνομων συμπεριφορών είχε προβλεφθεί ρητά ήδη με διάταξη του ν. 4009/2011, η οποία καταργήθηκε επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τελικά αποκαταστάθηκε με νόμο της ΝΔ (Ν. 4683). Ας υλοποιηθούν οι νόμοι που είναι δουλειά της αστυνομίας και οι λοιποί ας ασχοληθούν με τα δυναμικά, διαχρονικά και σημαντικότερα προβλήματα των πανεπιστημίων μας.
Στα πανεπιστήμια της χώρας ένα βασικό και μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα μέλη ΔΕΠ δεν έχουν, στην πλειοψηφία τους, την στοιχειώδη υποστήριξη της καθημερινής πανεπιστημιακής τους δραστηριότητας. Πολλοί και πολλές από τους/τις συναδέλφους μας, μετά την οικονομική κρίση, δεν έχουν διαθέσιμη ούτε καν την αναγκαία υποδομή. Ηλεκτρονικός εξοπλισμός, συντήρηση των Γραφείων τους, βάσεις δεομένων, συνδρομές κλπ. κλπ… Το κρίνουμε ως δευτερεύον; Αντίστοιχα λοιπόν θέματα υπάρχουν πολλά και πρέπει να μπουν ως θέματα καθημερινής συζήτησης και προγραμματισμού πολιτείας και κοινωνίας για να μπορεί να υπάρξει λειτουργική και αξιόπιστη αξιολόγηση και λογοδοσία.
Να αντιμετωπίσουμε τον μεθοδευμένο αποπροσανατολισμό μιας γενίκευσης και μονοθεματικής συζήτησης επί της συγκυρίας για τα ΑΕΙ.