Η Κυριακάτικη πορεία μας, σήμερα στον Υμηττό, ξεκίνησε με ένα ρητορικό ερώτημα του φίλου μου Ηρώδη Μπακογιάννη, παλιού εν Ελλάδι εκδότη του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»:
– Δεν μπορώ να καταλάβω, μου είπε, αυτήν την ανοησία που λένε για τον Καμίνη. Ότι δηλαδή, δεν μπορείς να είσαι και δήμαρχος και πρόεδρος κόμματος, επειδή η δημαρχία έχει υπεραπασχόληση! Ενώ οι ίδιοι που μιλάνε γι’ αυτό το «ασυμβίβαστο», δεν θεωρούν ασύμβατη την ιδιότητα του πρωθυπουργού, με αυτήν του προέδρου κόμματος, παρ’ ότι ο πρωθυπουργός έχει σοβαρότερη δουλειά από τον δήμαρχο. Βεβαίως δεν περίμενε απάντηση, διότι η ερώτησή του την περιείχε.
Και αφού άνοιξε η συζήτηση, συνεχίστηκε με τον Παναγιώτη.
– Έχετε προσέξει, είπε, το άλλο που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες; Τον ορυμαγδό αρθρογραφικών επιθέσεων κατά Καμίνη; Τους εξυπνακισμούς, τη ρηχότητα, τον αμήχανο λόγο, αλλά προπάντων τα φτηνά και απολιτικά επιχειρήματα, με τα οποία του επιτίθενται;
Πήρε αμέσως την απάντηση, πως αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένο, ως εκδήλωση αμηχανίας. Γιατί δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις πολιτικά την υποψηφιότητα Καμίνη, όταν από μόνη της παρήγαγε πολιτική.
– Για θυμήσου, του είπαμε, ότι από την στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Καμίνη, ένα αδιάφορο για όλους εσωτερικό παιχνίδι μηχανισμών, που ήταν μέχρι τότε η εκλογική διαδικασία για το νέο φορέα, τράπηκε σε πολιτικό γεγονός. Για θυμήσου ότι η υποψηφιότητα Καμίνη προκάλεσε πληθωρισμό υποψηφιοτήτων, από όσους ήθελαν να εγγραφούν στην «επετηρίδα» της μνήμης μας.
Ο σοφός «Νέστορας» και συνοδοιπόρος Παναγιώτης, δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση. Ως έμπειρος, σκέφτηκε φωναχτά, ότι σίγουρα συντρέχουν όλα αυτά, αλλά πρέπει και κάτι άλλο να συμβαίνει, που δεν το ξέρουμε. Δεν μου εξηγεί απόλυτα από μόνη της η υποψηφιότητα Καμίνη, αυτές τις απολιτικές και ανοίκειες προς τη λογική επιθέσεις, που δέχεται. Πρέπει να το ψάξουμε, είπε. Μήπως δηλαδή συμβαίνει και κάτι άλλο, πολύ πιο απλό και χειροπιαστό, το οποίο επιχειρούν να μας επιβάλουν να ξεχάσουμε, χαμένοι στις γενικότητες των επιθέσεων που εξαπολύονται; Μήπως με άλλα λόγια τα έχει πάει καλά με την Δημαρχία ο Καμίνης και γι’ αυτό πρέπει να θεωρηθεί κακό «εν γένει», ακόμη και η ίδια η δημαρχία;
Κατεβαίνοντας λοιπόν από το βουνό, σκεφτόμουν ότι δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό που έλεγε ο Παναγιώτης. Διότι η δημαρχία Καμίνη διαδέχτηκε την πιο φαύλη δημαρχία που γνωρίσαμε. Την δημαρχία του γνωστού «αντιμνημονιακού» Ν. Κακλαμάνη. Άρα, σκεφτόμουν, είναι αδύνατον να έγινε κάτι άξιο λόγου στην δημαρχία Καμίνη, δηλαδή μετρήσιμο. Το πολύ να έβαλε σε κάποια τάξη τα οικονομικά. Αυτό όμως δεν αρκεί, σκεφτόμουν.
Όταν όμως επέστρεψα σπίτι, το έψαξα. Και βρήκα πράγματα, τα οποία γράφω δημόσια, για να πω στον φίλο μου τον «Νέστορα» Παναγιώτη – είναι ο πιο μεγάλος της παρέας – πόσο δίκιο είχε.
Άκου λοιπόν Παναγιώτη τι βρήκα: Ο Ν. Κακλαμάνης, ενώ υπήρξε δήμαρχος την περίοδο που «έρεε το χρήμα», όταν δηλαδή «έδεναν τους σκύλους με τα λουκάνικα», πέτυχε το αδιανόητο: Φεύγοντας το 2010, άφησε την Αθήνα με το ιλιγγιώδες έλλειμμα των 48.000.000,00€! Και όχι μόνον, αλλά άφησε και δανεισμό 220.000.000,00€! Που πάει να πει ότι «κληροδότησε» τον διάδοχό του με έναν Δήμο «πτώμα», σε προχωρημένη αποσύνθεση!
Άρα, αναμενόταν απλώς η αναγγελία της ταφής του «πτώματος», που παρέδωσε ο κ. Κακλαμάνης. Δεν υπήρχε δηλαδή καν ελπίδα ανάνηψης, μια και ο Δήμος εισήλθε στην οικονομική κρίση, ήδη χρεωκοπημένος. Άσε που και η κρατική επιχορήγηση, στην οποία μπορούσε να ελπίζει, μειώθηκε κατά 40%. Όπως μειώθηκαν και τα δημοτικά τέλη, για την ελάφρυνση των δημοτών.
Εν τούτοις, έγινε ένα σιωπηρό «θαύμα»: Το έλλειμμα των 48.000.000,00€ που παρέλαβε από τον κ. Κακλαμάνη το 2010 και το οποίο όλοι πίστευαν πως πνίγει οριστικά τον Δήμο, εκμηδενίστηκε! Και ακολούθησε δεύτερο «θαύμα». Παρά την δραματική μείωση των εσόδων, μέχρι το τέλος του 2016 το έλλειμμα μετατράπηκε σε πλεόνασμα 27.000.000,00€! Όσο για τα δάνεια των 220 εκ. € που παρέλαβε, όχι μόνον δεν τα αύξησε, αλλά και εδώ επαναλήφθηκε η «κοινοτοπία του θαύματος»: Τα μείωσε σε 100 εκ €!
Και ενώ πλήρωνε τα δάνεια, ενώ μετέτρεπε το έλλειμμα σε πλεόνασμα και μείωνε τα δημοτικά τέλη, λόγω της «έλλογης διαχείρισης», δημιούργησε ένα υψηλού επιπέδου δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, για να εξασφαλιστεί η συνοχή στην πόλη. Έτσι λοιπόν, από τις κοινωνικές δομές του δήμου ενισχύονται καθημερινά 26.000 άνθρωποι, εκ των οποίων 5.500 παιδιά, σε συνθήκες αξιοπρέπειας.
Βεβαίως, κάποιοι θα μετονομάσουν την «έλλογη διαχείριση», με την οποία πέτυχε τα μικρά αυτά «θαύματα», όπως και πολλά άλλα, των οποίων η παράθεση θα παραβίαζε την οικονομία του κειμένου, όπως αυτοί νομίζουν, για να την μειώσουν στα δικά τους μέτρα. Όμως πρέπει να ξέρουν ότι η «έλλογη διαχείριση», είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει τη χώρα. Άσε που είναι η μόνη, που μπορεί να στηρίξει και μία «έλλογη δημόσια ηθική».
Βεβαίως όλα αυτά ενοχλούν. Διότι είναι δύσκολα πράγματα. Και το χειρότερο, δεν έχουν μαγεία και γι’ αυτό δεν φτιάχνουν και συνθήματα. Διότι, πώς να πεις «σημασία έχουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί», όταν ο άλλος σου αποδεικνύει με πράξη, ότι για να ευημερήσουν οι άνθρωποι πρέπει να πάνε καλά και οι αριθμοί; Μήπως λοιπόν πρέπει το «παράδειγμα Καμίνη» να γίνει «υπόδειγμα Καμίνη»;