Παρακολουθώντας, όσο μπορούσα, κυρίως αυτά που γράφονται και όχι τα τηλεοπτικά, κατάλαβα τη λούμπα την οποία πέφτουμε, ξαναγράφοντας την ιστορία.
Αφορμή, μάλιστα, μου έδωσε ένας διάλογος που είχα, με τον αγαπητό Νικόλα Σεβαστάκη, με τον οποίο, τόσους χρόνους στην ίδια πόλη και με τόσες δεκάδες ή εκατοντάδες ή μπορεί και παραπάνω κοινούς γνωστούς, δεν κατάφερα να τον διώ εκ του σύνεγγυς . Είχαμε έναν ψιλοδιάλογο και κάποια στιγμή μου λέει «εγώ μιλάω πολιτικά, δεν μιλάω προσωπικά»
Δεν νομίζω να υπάρχει πολιτική θέση, αντίθεση ή οτιδήποτε τέτοιο, που να μην έχει άμεση σχέση με το βιωματικό της χαρακτήρα και κυρίως την πελώρια συναισθηματική φόρτιση που μπορεί, πρέπει και κουβαλάει, η πολιτική ιδέα και πρόταση.
Είμαι απολύτως βέβαιος πια, μετά από τόσες δεκαετίες πολιτικών ζυμώσεων και αποφάσεων, πως η βιωματική σχέση με την πολιτική, είναι αυτή που μπορεί να σου δώσει, τη δυνατότητα και τη δυναμική, να διαμορφώνεις προτάσεις, που είναι βιώσιμες και έχουν προοπτική. Δεν το λέω γενικά ως δόγμα, το λέω ως πραγματικότητα και όπως πραγματικά το βιώσαμε, στην πράξη.
Τα κινήματα ειρήνης, λοιπόν, ήταν ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία επικοινωνίας της πολιτικής, με τον πολίτη. Και το λέω, γιατί ήταν αδύνατον να συντάξεις ειδικές προτάσεις, για τα κινήματα ειρήνης, που αντέχανε στις πιέσεις εκατέρωθεν, για διείσδυση, εάν δεν βίωνες τον ίδιο τον χαρακτήρα των κινημάτων
Η χριστιανική θεωρία, λέει ότι, αγωνιζόμαστε, πείθουμε, διαμορφώνουμε λόγο τέτοιο, που να μπορεί να πείθει, και διάφορα τέτοια.
Το ΙKV, ένας από τους μεγαλύτερους θρησκευτικούς οργανισμούς, των Ευαγγελικών στην Ολλανδία, είχε ως γενική του αρχή, «τρομοκρατώ όσο και όπως μπορώ, για να πείσω» και το έπραττε αυτό. Οι καμπάνιες ήταν επί της ουσίας τρομοκρατικές, τρομολάγνες, θα έλεγα. Γιατί το έκανε αυτό;
Γιατί είχε διαπιστώσει, πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να προσεγγίσει στη σύγχρονη κοινωνία τους πολίτες και να τους πείσει, για τον κίνδυνο του πυρηνικού ολέθρου.
Απ την άλλη όμως, οι πάντες και φυσικά τα πολιτικά κόμματα, όταν είδαν για πρώτη φορά, την πραγματική επιρροή των κινημάτων ειρηνης, που βγήκαν να περπατήσουν εκείνη την Κυριακή, πρώτα στις Βρυξέλλες, έπαθαν σοκ.
Είδαν για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο, εκατομμύρια πολίτες να περπατούν διαδηλώνοντας, ώρες ολόκληρες, μπροστά από το Γκαρ Σαντράλ και να χάνονται οι πρώτοι ενώ ακόμη δεν είχαν εμφανιστεί οι δεύτεροι, ούτε οι πεντηκοστοί.
Και τότε, προφανές είναι, αλλάξαν τα κόζια. Και τότε προφανές ήταν, ότι όλοι θέλησαν να παρεισφρήσουν, όσο πιο δυναμικά γινόταν, σε αυτή την πανδαισία της πολιτικής, στην πράξη. Και τότε φάνηκε ποιος ξέρει να κάνει πολιτική και ποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική ως στοιχείο της καθημερινής συμπεριφοράς και του καθημερινού λόγου.
Τότε διαμορφώθηκε η πλατφόρμα, για τη διαρκή Γραμματεία των κινημάτων ειρήνης, με έδρα τις Βρυξέλλες, για να μπορεί να έχει τεχνικές βοήθειες από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και εμφανίστηκε η δυναμική που δεν μπορούσαν να αντιληφτούν με τίποτε, τα μυαλά ντουβάρια της Γκα Γκε Μπε και των παραφυάδων αυτής.
Και ναι μεν στα προηγούμενα χρόνια, τα επαμφοτερίζοντα για εμάς, γιατί είχαμε δικτατορία, δεν ξέρω ακριβώς πώς συνέβαινε το παιχνίδι, αλλά, τα χρόνια τα μετά, που τα παρακολούθησα από πολύ στενά και πολύ κοντά , είμαι απολύτως βέβαιος ότι υπήρξε προσπάθεια στρέβλωσης της άποψης των στρατηγών του ΝΑΤΟ, που τάχτηκαν με το ΕΝD και ήταν φανερό ότι η κατασυκοφάντηση, που κοντά σε όλα, έφτασε μέχρι την αυτοκτονία, εκείνη τα εποχή, δεν κατάφερε να βρει, το εύκολο έδαφος που περίμενε.
Οι Ιταλοί, για παράδειγμα, κουμουνιστές, το ισχυρότερο πολιτικό κόμμα στην Ευρώπη, εκείνη την περίοδο, θα μπορούσε να χωθεί και αφομοιωθεί σε όλους τους αρμούς του κινήματος ειρήνης, δεν το έκανε ποτέ ούτε το επιδίωξε.
Αυτό που έκανε, προς τιμήν του, ο σπουδαίος Τζορτζιο Ναπολιτάνο, ήταν να προσπαθήσει να προσεγγίσει όσο γίνεται πιο κοντά, την σοσιαλδημοκρατία και φυσικά τις πρωτοβουλίες πολιτών, που γεννήσανε πολιτικές δυνάμεις και πολιτικά κόμματα.
Και μας το λεγε, με τρόπο πάρα πολύ καθαρό και απολαυστικό, ο Ναπολιτάνο, ένα απόγευμα « αφού σκοπός μας πάντα είναι, να κινητοποιούνται οι πολίτες διεκδικώντας, τι σκατά δουλειά μπορεί να έχει το κόμμα, όταν οι μάζες είναι στο δρόμο πια. Δεν κινητοποιούνται απλώς, κάθε αντίθετη πρωτοβουλία, είναι βιασμός της πραγματικότητας και δεν μας αφορά».
Μέχρι και η Λουτσιάνα Καστελλίνα , που προσπαθούσε να κινηθεί, στα αριστερά του ιταλικού κουμμουνιστικού κόμματος, εκείνη την εποχή, έλεγε διαρκώς «αυτόν τον δεξιό, του βγάζω το καπέλο. Αντιλαμβάνεται και φτιάχνει πολιτικές, εκεί που οι άλλοι ψάχνουν να βρουν από πού άστραψε το φλας και νόμισαν ότι βγήκαν φωτογραφία».
Έτσι λοιπόν, διαχωρίζοντας τα κινήματα ειρήνης σε δυο χονδρικά, το πολύ, περιόδους ,θεωρώ οτι τα κινήματα ειρήνης της δεκαετίας του ΄70-’80, γέννησαν τη φάρα, μιας σύγχρονης πολιτικής σκέψης που στην Ευρώπη, π.χ. Γερμανία, Ιταλία, δημιούργησαν νέες σχολές σκέψης, αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμη ψάχνουμε να βρούμε από πια μεριά βρήκε η σφαλιάρα, πιο δυνατά την πολιτική
Και παρακαλώ πολύ, κόφτε τη δήθεν ειρωνεία και πλακίτσα, για τα κινήματα ειρήνης. Όταν εστω πενήντα εκατό άνθρωποι, περπατάνε τη μερα της Χιροσίμα, κάτω από τον ήλιο, τριάντα σαράντα χιλιόμετρά δρόμο, ουτε μαζοχιστές είναι ,ουτε δογματικοι φανατικοι, καποιου ταγματος…
Όταν στην Ελλάδα, προσπάθησε να ενδυναμωθεί το ανεξάρτητο Κίνημα Ειρήνης, τα κόμματα χοροπηδώντας, ορμήσαν να φτιάξουν κινήσεις ειρήνης ταυτισμένες με τα μούτρα τους. Μέχρι και ο Ανδριανόπουλος, έκανε κίνηση ειρήνης και είχε βάλει αντ’ αυτού τον δραστήριο Κωστάκη. Και την είπε ΚΥΠΑΕΑ.
Και οι βλακέντιοι του ΠΑΣΟΚ, ευτυχώς, δεν φτιάξανε ΠΑΣΚΕ ειρήνης αλλά το αντίστοιχό της που το είπαν ΚΕΑΔΕΑ. Έτσι στην Ελλάδα δεν φτιάχτηκε ποτέ ανεξάρτητο, αδέσμευτο κίνημα ειρήνης, γιατί το ανενδοίαστο ΚΚΕ, την ιστορικά φτιαγμένη, στη δεκαετία του ’60, Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή ύφεση και ειρήνη, την έκανε παραμάγαζο, την μετέτρεψε σε κομματική χρέωση, για κάποιο στέλεχος, συνήθως παροπλισμένο και εκτός παιγνίου και έτσι πορευτήκα