Κάθε λέξη με πρώτο συνθετικό την πρόθεση αντί , αυτόματα μας οδηγεί στην έννοια της εναντίωσης, υπό την μορφή της αντίθεσης, της αντιπαλότητας, της αντιπαράθεσης. Είναι πολιτισμένες λέξεις και αφορούν σχεδόν όλη την ζωή μας στα σημεία εκείνα που δεν υπάρχει συμφωνία αντιλήψεων. Δεν είναι εχθρότητα, που συνήθως υπονοείται με το αντίθετό της δηλαδή φίλος ή εδώ φιλοΣΥΡΙΖΑ.

Στην πολιτική σκόπιμο είναι να μη μιλάμε με φανερά ή υποκρυπτόμενα συναισθήματα μόνον, όπως υποδηλώνουν οι όροι φίλος ή εχθρός. Κι αυτό γιατί υποβιβάζεται η απαίτηση μιας διακυβέρνησης από το καλό ή κακό πραγματικό σε πολύχρωμο φαντασιακό, και άρα α-πολιτικό.

Κατά συνέπεια  ο νεολογισμός αντιΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ομάδες πολιτών, συγκροτημένες ή όχι, ακόμα φυσικά και ανθρώπινες μονάδες που για τους δικούς τους λόγους – μέρος των οποίων συμπίπτει, άλλο όχι – ενοχλούνται πολύ από την παρούσα διακυβέρνηση και κατά συνέπεια αντιπαρατίθενται μαζί της με όλα τα συνήθη μέσα , που παρέχει  – και – η πιο υποτυπώδης αστική δημοκρατία…με αποκορύφωμα την κάλπη και το παραβάν της.

Υπάρχει μια ολόκληρη δαιμονοποίηση της πρόθεσης αντί ως προθέματος, ενώ απλώς προοικονομείται η πολιτική εξέλιξη όπως γίνεται με όλες τις κόντρες ανάμεσα σε αποδρομούσες κυβερνήσεις και επερχόμενες αντιπολιτεύσεις.

Εντός της δεξαμενής αντιΣΥΡΙΖΑ – ας το λέμε έτσι – υπάρχει μια αυξημένη ευαισθησία έναντι της πολώσεως, που ήδη συμβαίνει και η οποία δυνατόν να περιορίσει τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ. Ως  κάποιο σημείο το καταλαβαίνω, αφού τα κόμματα πρέπει να κρατηθούν σε ένα ελάχιστο επιτρεπτό επίπεδο αν δεν μπορούν να πιάσουν το μεγαλύτερο. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω αυτούς, που αίφνης ανακαλύπτουν την πόλωση – λες και δεν έχει ξαναϋπάρξει στο παρελθόν εδώ κι αλλού – και δι΄αυτής τις αδυναμίες της πολιτικής αισθητικής λες και οι εκλογές θα έπρεπε να γίνονται από τα μπαλέτα Μπαλσόι κόντρα στην Ελαφρά Ταξιαρχία. Ολημερίς μπουμπουνίζουν το σύστημα κοινωνικής  δικτύωσης με πύρινα άρθρα κατά των κυβερνώντων για να καταλήξουν πως και η αισθητική  του α ή του β αντιπολιτευόμενου κόμματος δεν πάει πίσω, αφού μετέχει της πολώσεως.

Οι εκλογές διεξάγονται και κρίνονται στην βάση μειζόνων διακυβευμάτων και ιεραρχημένων προτεραιοτήτων. Μετά ορίζουν οι αντισυμβαλλόμενοι θεσμικά που συμφωνούν και που όχι, λειαίνουν τις αιχμές για το απαιτητό καλό της πατρίδας και προχωρούν. Τα υπόλοιπα – τώρα και ανέκαθεν – είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, αναιρούν τις πρώτες κουβέντες όσων τα υποστηρίζουν, λειτουργούν υπέρ του ορισμένου αντιπάλου και εντέλει ικανοποιούν την βαθύτερη άρνηση των ζηλωτών να δούν την αλήθεια κατάματα κι όχι μέσα από ανέξοδους διαδικτυακούς βερμπαλισμούς.

Συνεπώς αυτό που σιγά σιγά αποκαλείται – ίσως και ατυχώς – αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο (μα είναι και αστείο να το συζητάμε) δεν είναι παρά η αντίληψη για την προσπάθεια επαναφοράς σε υγιείς φιλελεύθερες παραμέτρους κανονικότητας. Και χρειάζεται ποικιλία παιχνιδιού γι’αυτό: και ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και κατενάτσιο και τσούκου τσούκου μπωλ και σκόπιμες καθυστερήσεις και κανένα βρώμικο τάνκλιν που δεν θα τραυματίσει – όμως – των αντίπαλο. Από τις πρώιμες εποχές, που οι άνθρωποι επέλεγαν αυτές ή τις άλλες εκπροσωπήσεις  ετούτα ακριβώς γίνονται.

Τώρα βέβαια η αντιΣΥΡΙΖΑ δεξαμενή έχει πολλούς μακεδονομάχους, άλλους – στους οποίους ανήκω κι εγώ – με άλλη αντίληψη σ΄αυτό το θέμα , έχει λιγότερο ή περισσότερο φιλελεύθερους, έχει ακόμα και ακραία λαϊκιστικά ακροδεξιά ή ακροαριστερά κατακάθια, έχει πολλά.

Ας μην ανησυχούμε…οι συντεταγμένες θα βρεθούν, όπως θα καταγραφούν και οι κοινωνικοί /πολιτικοί συσχετισμοί των επί μέρους απόψεων. Ο καθένας θεωρεί μείζον μόνο το δικό του θέμα κι όχι του άλλου, ακριβώς σαν το κατσίκι του γείτονα. Αυτό όμως είναι ναρκισσιστικό και είδαμε το 15 τις τραγωδίες – και – προσωπικών ναρκισσισμών.

Αφού καθοριστούν οι βουλήσεις και οι συναινέσεις στα βασικά πλαίσια θα δούμε για παράδειγμα – πέραν της επιθυμίας – αν το Μακεδονικό προηγείται ιεραρχικά της Παιδείας και των Αλβανοτουρκικών, θα τοποθετηθεί το τότε εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον, θα κρατηθούν οι δεσμεύσεις και αν χρειαστεί θ’ αλλάξουν τα παρακολουθήματα.

Έτσι κάπως γίνεται ευρεία πολιτική και ορίζονται επαρκείς στρατηγικές για την κατοχύρωση των Θεσμών και της δημοκρατικής Πολιτείας που επλήγη.

Να το πούμε για να κλείσουμε…δεν μπορείς να λές «καλέ η πόλωση, η αισθητική, τι είναι τούτα» και την ίδια στιγμή να αναφωνείς «ω τι παραπλάνηση μαζί με αβελτηρία και 96 πτώματα στο ΜΑΤΙ, ω 200 δις. κόστισε ο Βαρουφάκης – τρείς γενιές – , ω το δημοψήφισμα και η δραχμή του Λαπαβίτσα, ω η οικονομική αφαίμαξη και η αποεπένδυση, ω το ένα ή το άλλο». Μάχη ιδεών για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα μείζονα της αστικής δημοκρατίας έχουμε.

Οι αυριανές συναινέσεις θα στηριχτούν στην διεπιφάνεια των διεσπαρμένων δυνάμεων του Κέντρου – δυστυχώς δεν συγκροτήθηκε ως αμιγές – που είναι ικανές ποσοτικά και ποιοτικά και στην ΝΔ και στο ΚΙΝΑΛ. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας.

Μόνο που το 15 επανέφερε σε πρώτη θέση το: «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου , κλπ» ΟΚ;;