Ησοσιαλδημοκρατία προέκυψε ως μία προσπάθεια εκδημοκρατισμού του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Ο Eduard Bernstein διέβλεψε ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά προέχει η προάσπιση της δημοκρατίας, δηλαδή της ισότητας και της ελευθερίας. Δηλαδή, θα πρέπει να συνυπάρχουν η κοινωνική δικαιοσύνη, ο φιλελευθερισμός και η ανάπτυξη με την κατανομή του πλούτου, ώστε να διασφαλίζεται η συμβίωση όλων των πολιτών σε μία κοινωνία με τη διασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης των μη εχόντων και των αδυνάμων. Ο Καρλ Μαρξ θεωρούσε τον Αριστοτέλη ως τον μεγαλύτερο φιλόσοφο της Αρχαιότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι στα Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης μας δίδαξε ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να νέμονται και κατέχουν είτε ίσοι άνισα είτε άνισοι ίσα».

Η σοσιαλδημοκρατία, ως σύζευξη των αρχών της ορθής και δίκαιης κατανομής του παραγόμενου πλούτου και των αρχών της ελευθερίας και της ισότητας, «κατέληξε να πρεσβεύει ότι καμία κοινωνική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει εκεί όπου απουσιάζει η πολιτική δημοκρατία» (Γ. Σιακαντάρης, Το πρωτείο της Δημοκρατίας – Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία, Αλεξάνδρεια, 2021). Για την σοσιαλδημοκρατία η πρόοδος αποτελεί μία πρωτεύουσα αξία και το δίλημμα πρόοδος ή συντήρηση είναι μεν κυρίαρχο, αλλά δευτερεύον μπροστά στο δίλημμα δημοκρατία η αυταρχισμός.

Η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη άνθισε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αδήριτη ανάγκη ανόρθωσης των κοινωνιών, που είχαν πληγεί από την καταστροφή και την απώλεια δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών. Βασίσθηκε δε στον εισαγόμενο πλούτο, από την σκληρή εργασία εκατομμυρίων εισαγομένων εργατών από το Νότο προς τον Βορρά και από την εκμετάλλευση των αποικιών, αλλά και των τεχνολογικών επιτευγμάτων των Ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία και, βεβαίως, οι Σκανδιναβικές χώρες.

Διαβάστε τη συνέχεια