Η λέξη «προοδευτικός» κυριαρχεί εσχάτως στην πολιτική αγορά.

Αποδίδεται δε αξιωματικά ως θετικός χαρακτηρισμός σε πρόσωπα, ιδέες ή πράξεις, που τοποθετούνται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

Ουδείς όμως διανοείται να αναφερθεί στο νόημα, ωσάν αυτό να είναι κάτι απόκρυφο και γι’ αυτό  απαγορευμένο να ονομαστεί.

Με αφορμή λοιπόν την προεδρολογία, όπου απέναντι στην πρόταση της κυβέρνησης για τον κ. Κώστα Τασούλα, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική» αντιπολίτευση διατυπώνει δύο «προοδευτικές» προτάσεις, ήτοι του κ. Τάσου Γιαννίτση και της Κας Λούκας Κατσέλη,  μένει να φωτιστεί τι σημαίνει «προοδευτικός».

Και εδώ προσκρούει κανείς στο ανοηματικό. Διότι το νόημα των λέξεων σε όλη την αριστερά το ορίζει το ΚΚΕ. Το οποίο, για λόγους κυρίως ιστορικούς, έχει εγκατασταθεί ως ένα συλλογικό «υπερεγώ» πάνω της και την υπερκαθορίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι από  το ΚΚΕ αναμένουν αναγνώριση για την «προοδευτική» τους ταυτότητα και σ’ αυτό απολογούνται για τυχόν παρεκκλίσεις.

Και φαίνεται πως δεν είναι εύκολη η απόδραση από αυτόν τον εγκλεισμό, διότι «…η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. [….] (οι οποίοι) επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος….. δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους, για να παραστήσουν [……] μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα, τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας….», όπως συναρπαστικά «προφήτεψε» ο Μαρξ.
Με αυτόν τον τρόπο όμως καταλήγουμε σ’ αυτό που επισημάνθηκε από τους εμβληματικότερους αναλυτές του ολοκληρωτισμού: Ότι δηλαδή «…Ο σκοπός ορισμένων λέξεων …ήταν όχι τόσο να εκφράσει έννοιες, όσο να τις καταστρέψει». Για «…να κάνουν την ομιλία ανεξάρτητη από τη σκέψη», έτσι ώστε να «..βγαίνει από το λαρύγγι, χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου», όπως έγραφε στη συνέχεια ο Όργουελ. Είναι  αυτό που αργότερα, περιγράφοντας ο Καστοριάδης την σοβιετική διάλεκτο, ονόμασε «ερείπωμα της γλώσσας» με την «καταστροφή των σημασιών».

Η περίπτωση Τάσου Γιαννίτση, είναι χαρακτηριστική και εμβληματική. Διότι ο

Τάσος Γιαννίτσης θα μπορούσε να αποτελέσει, σε συμβολικό επίπεδο, την «συνείδηση του έθνους».  Και να αναδειχθεί στον  κορυφαίο συλλογικό «ορθολογικό επιλογέα»  για όλες τις δημόσιες  πράξεις μας.

Αφού, ως υπουργός, μαζί με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη – «….ένα ανθρώπινο ον, που ως αντικείμενό του είχε την π ό λ ι ν» - ηττήθηκαν από το ίδιο τους το κόμμα.

Το οποίο, ηγούμενο όλων των κρατικοδίαιτων συντεχνιών,  επέβαλε να σπαταλήσουμε ό,τι κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές, θεωρώντας ότι δεν είχαμε υποχρέωση να αφήσουμε τίποτε στις επόμενες.

Αποκαλούμενος όμως «προοδευτικός» στη δανεισμένη από το ΚΚΕ γλώσσα, χάνει κάθε νόημα. Διότι, όπως δήλωσε ο Γραμματέας του ΚΚΕ, «είναι γνωστή η θέση του ΚΚΕ για τον  θ ε σ μ ό  του Προέδρου της Δημοκρατίας», ο οποίος λειτουργεί  «….στα πλαίσια της Προεδρευομένης Δημοκρατίας».

Διότι το ΚΚΕ, στις προφητείες που διατυπώνει, θεωρεί την «Προεδρευομένη Δημοκρατία» τυπική σε σύγκριση με την «πραγματική», που είναι τα καθεστώτα του σοβιετικού τρόμου ή τις τριτοκοσμικές τυραννίες.

Με αποτέλεσμα, χαρακτηρίζοντας τον Τάσο Γιαννίτση «προοδευτικό» στη νεκρή πολιτικά γλώσσα του ΚΚΕ, να χάνει όλες τις φοβερές και πολύτιμες σημασίες που φέρει. Και να μετατρέπεται από «συνείδηση του έθνους», σε ανοηματική αναφορά.

Πηγή: www.tanea.gr