Νομίζω ότι έχουμε συλλογικά χάσει τον μπούσουλα. Για τους ακόλουθους λόγους:
Οι εκλογές της 6 του Μάη, δεν οδήγησαν σε νίκη «της αριστεράς». Μήτε καν σε νίκη ενός τμήματος της αριστεράς. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Συριζα και το κουκουέ, είναι η αδυναμία κάποιου μεταξύ τους διαλόγου όχι μόνο για να κυβερνήσουν μαζί, αλλά έστω και για να ανέχεται η μία παράταξη την άλλη. Λογικό: το κουκουέ έχει συγκεκριμένο «επαναστατικό» πρόγραμμα, απαράδεκτο ίσως για πολλούς που το θεωρούν αρχαιολογικό, ενώ ο Σύριζα έχει όσους ηγέτες και απόψεις. Συνεπώς, είχε μεν μια εκλογική (το 16,7%) επιτυχία ο Σύριζα, μια μικρότερη η λογική ευρωπαϊκή ΔΗΜΑΡ και, μετά από τόσους και τόσους «λαϊκούς αγώνες», μια ψυχολογική αποτυχία το ΚΚΕ. Αλλά νίκη της «αριστεράς», δεν καταγράφηκε. Απλώς γιατί τέτοια αριστερά δεν υπάρχει.
Οι εκλογές αυτές δεν οδήγησαν καν σε μια νίκη των «αντιμνημονιακών δυνάμεων» με προοπτική κοινής διακυβέρνησης. Ο Σύριζα θέλει την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια (για το ευρώ και τα χρέη τα μπερδεύει), ο Καμμένος, η Χρυσή Αυγή και το κουκουέ θέλουν να φύγουμε από την Ευρώπη, ενώ η ΔημΑρ προτείνει μια σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο, χωρίς να μας εξηγεί τι σημαίνει αυτό. Όμως, όλοι οι αντιμημονιακοί μαζί, αριστεροί, δεξιοί και ναζί, δεν διαθέτουν κυβερνητική πλειοψηφία γιατί δεν συμφωνούν καν μεταξύ τους για το ευρώ και το μνημόνιο, μήτε -και δεν είναι λίγο αυτό- για το τι θα κάνουν με τους μετανάστες, με την Παιδεία, με την Ασφάλεια, με τις ελευθερίες . Και με πολλά άλλα. Συνεπώς, κυβέρνηση αντιμνημονιακής (αντιευρωπαϊκής) εθνικιστικής ενότητας, δεν μπορεί να υπάρξει κι ας φλερτάρισε ο κ. Τσίπρας με τις ακροδεξιές ψήφους του κ. Καμμένου.
Υπάρχει μήπως περίπτωση κυβερνητικής μνημονιακής συμμαχίας; Κοινοβουλευτικά, και παρά δύο ψήφους, ναι. Ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα σε ψήφους, όχι. Ως προς την επιθυμία των πολιτών όμως, όπως εκφράστηκε από τη γνωστή προχθεσινή δημοσκόπηση του Βήματος, υπάρχει και μάλιστα επιτακτικά. Ίσως αυτό να οφείλεται στην αίσθηση ότι οι ψηφοφόροι τα έκαναν θάλασσα στις 6 του Μάη και ότι μέγας είναι πια ο κίνδυνος μιας Ελλάδας μόνης και πτωχευμένης. Ίσως τα ποσοστά της δημοσκόπησης να είναι υπερβολικά. Παραμένουν όμως συγκλονιστικά, έστω κι αν είναι αντιφατικά όταν περιλαμβάνουν ταυτόχρονα, σε περίπτωση νέων εκλογών, νέα άνοδο του Σύριζα.
Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ και ΔημΑρ, θα μπορούσαν έτσι να συγκυβερνήσουν και με τη συγκατάθεση της κοινής γνώμης, αν συμφωνούσαν στα ουσιώδη. Μια τέτοια συμφωνία, ενός ή δύο ετών, θα απέτρεπε την εθνική αυτοκτονία της εξόδου από την ευρωζώνη, τη στιγμή που αρχίζει ίσως για την Ευρώπη μια προοπτική αναπτυξιακής πολιτικής και όχι αποκλειστικά λιτότητας.
Σιγουριά δεν υπάρχει για το μέλλον σε σχέση με τις εξελίξεις στην Ένωση και την Ευρωζώνη, υπάρχει όμως ελπίδα με τον μεταρρυθμιστή Ολάντ, να πετύχει όσα δεν μπορεί με το ίδιο συντηρητικό «φιλελεύθερο» πάθος του «νάιν» να υπερασπιστεί πια και στην ίδια τη χώρα της, η φθίνουσα Μέρκελ.
Αντίθετα, βέβαιη είναι η σιγουριά μιας εθνικής απομονωτικής τραγωδίας, που δεν θα είναι μόνο οικονομική, θα είναι και βαθύτατα πολιτική και πολιτιστική, αν επιβληθεί ο δήθεν πατριωτικός αντιμνημονιακός ανεύθυνος λαϊκισμός, με κύριο όπλο τον εκβιασμό νέων εκλογών. Αυτό παίζεται τώρα.
Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος