Έχει αρχίσει και με ενοχλεί, πάρα πολύ, η γενική επισήμανση των πάντων,  περί το ότι ο κόσμος αλλάζει.

Ο κόσμος αλλάζει, αλλά δεν ξεκίνησε προχθές. Ούτε πριν από ενάμιση μήνα.

Αλλάζει με τρόπο πλέον ενοχλητικό,  εδώ και πολύ καιρό και  κανείς δεν δίνει σημασία.

Έρχεται  ξαφνικά η κατραπακιά και όλοι βρίσκουν ευκολία στη διαπίστωση, «ο κόσμος αλλάζει» 

Σίγουρα αλλάζει. Χρειάζεται να κάνουμε τίποτε;

Η Ευρώπη που λαμπρύνουμε, δια των  λόγων μας, η Ευρώπη  που μας ξεσκίζει καθημερινά, με την αδιαφορία και τον ασυγχώρητο παχυδερμισμό της, το έχει πάρει χαμπάρι;;;

Μας ενόχλησε ο Όρμπαν.

Είναι η τέταρτη θητεία που εκλέγεται , τώρα πια, αν το πήρατε χαμπάρι, μας πήρε τα σώβρακα. Ολουνούς.  Τουλάχιστον  πέντε με εφτά χρόνια,  παίζει ένα ρόλο πρόστυχο, ένα ρόλο άθλιο αντιευρωπαϊκό, και κανένας ποτέ δεν αντέδρασε.

Κανένας ποτέ, δεν βρέθηκε να πει «κάπως πρέπει να τον σταματήσουμε, δεν γίνεται αλλιώς».

Κι Ευρώπη ξύστηκε και συνέχισε τη πορεία της.

Ο Ορμπαν,  είχε τη συμπεριφορά που είχε  στους πρόσφυγες, εκείνη την περίοδο, που  τους κυνήγησε βίαια και με τρόπο χυδαίο  τους χτύπησε, τους λάβωσε.

Και η Ευρώπη ξύστηκε και συνέχισε το δρόμο της.

Μετά άρχισαν οι παρεμβάσεις του σε θέματα θεσμικά. Την έφτυσε την Ευρώπη και τα όργανα  της, ακύρωσε  τη θέση τους και τη στάση τους.

Αλλά η Ευρώπη ξύστηκε και συνέχισε το δρόμο της

Κανένα απολύτως μέτρο.

Μάζευε τις παράδες τις ευρωπαϊκές και έκανε  προεκλογικό αγώνα παροχών.

Ο φίλος  μου ο Νίκος  Καράς, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ουγγαρία, ως πρόσφυξ, σπούδασε και εργάστηκε κάποια χρόνια, ως δημοσιογράφος και όταν έκανε τα χαρτιά του να πάρει  τη σύνταξη του στην Ελλάδα, έπραξε το αντίστοιχο  και για τα χρόνια εργασίας του, στην Ουγγαρία. Πήρε σύνταξη κανονικά, αντίστοιχη με αυτά τα χρόνια.  Τον τελευταίο ενάμιση μήνα,  του ήρθαν δύο επιταγές, από τον Όρμπαν. Μία υποτίθεται, δώρο Χριστουγέννων και  άλλη μια,  για κάποια επιδόματα που  ξαναϋπολογίστηκαν και βγήκε διάφορο.

Εάν  ο Καράς της Θεσσαλονίκης, πήρε αυτά τα χρήματα, αντιλαμβάνεστε φυσικά,  πόσες ευρωπαϊκές παράδες μοιράστηκαν,  για να πάρει  εξήντα τα εκατό πανηγυρικά, αυτό το εξάμβλωμα  της λαϊκιστικής,  εθνικιστικής επιθετικότητας.

Η δε Ευρώπη το άκουσε,  ξύστηκε και συνέχισε  το δρόμο της.