Πολλές φορές πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια.
Τι να γράψει κανείς για την τραγωδία στην Πύλο;
Για τα διεθνή πρωτόκολλα (μάθαμε ότι υπάρχουν και τέτοια), που απαγορεύουν την παρέμβαση σε ένα πλοίο που πλέει σε διεθνή ύδατα, εφόσον αρνείται ο καπετάνιος, ακόμη και αν είναι προφανέστατο ότι είναι κατάφορτο και οι επιβαίνοντες ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν σε κίνδυνο;
Για τα κυκλώματα που θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενα τον πόνο και την αγωνία δυστυχισμένων ανθρώπων για μία καλύτερη ζωή;
Γιατί αυτός ο - ας πούμε- «επίγειος παράδεισος» (σε σχέση με την κόλαση που ζούσαν), τον οποίο αναζητούν βρίσκεται μόνο στη δυτική Ευρώπη; Άντε και στις ΗΠΑ τον Καναδά ή και την Αυστραλία;
Γιατί αυτές οι χώρες δεν έχουν καταφέρει να ρυθμίσουν ένα παγκόσμιο πρόβλημα;
Ή τελικά να σκεφτεί κανείς για το πώς καταφέραμε πάλι να κάνουμε ένα μείζον διεθνές ζήτημα, εσωτερικό πρόβλημα;

Υγ. Για τη λεκτική επίθεση στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας ας μην πούμε τίποτα. Να σημειώσω μόνο ότι ο πρωταγωνιστής της, αυτός με την αφάνα, έχει την τελευταία δεκαετία κάνει πραγματικά βήματα ανόδου στον …ακτιβισμό. Είχε προηγηθεί η γνωστή εικόνα με την ντουντούκα που κρατούσε για την Ζωή Κωνσταντοπούλου, κάπου το 2015. Ενώ και πριν 11 χρόνια είχε πρωταγωνιστήσει με αγανακτισμένους της πλατείας Κοραή στην ακύρωση της παρουσίασης ενός βιβλίου στον Πειραιά.
Αίεν αριστεύειν!!!