Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων έξι χρόνων στο θέμα των κομβικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα. Λίγα όμως έχουμε δει να γίνονται και δυστυχώς λιγότερα θα γίνουν στο προσεχές μέλλον.
Μπαίνοντας στην δίνη των μνημονίων σαν κοινωνία καταλάβαμε αρκετά πράγματα, κάποια εκ των οποίων είναι και τα παρακάτω. Σαν χώρα καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε, είχαμε μια πλήρως δυσλειτουργική και γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση, είχαμε μεγάλο ποσοστό φοροδιαφυγής και πολλά περουσιακά στοιχεία του δημοσίου ανεκμετάλευτα. Προβλήματα που εαν είχαμε διορθώσει, θα είχαμε αποδευσμευτεί από τα μνημόνια και τις συνεχείς αυξήσεις των φόρων που ήρθαν σαν αποτέλεσμα από την έλλειψη προόδου στους παραπάνω τομείς. Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναφέρω τι έγινε μεχρι τώρα και τι προβλέπεται να γίνει με την νέα κυβέρνηση της χώρας.
Στον τομέα της δημόσιας διοίκησης πολλά ειπώθηκαν αλλά στο τέλος ελάχιστα υλοποιήθηκαν. Ο λόγος είναι απλός και δυστυχώς όπως συμβαίνει από την ίδρυση του κράτους επι Καπποδίστρια, μέχρι και σήμερα, ο ίδιος. Κάθε νέα προτεινόμενη μεταρρύθμιση συναντούσε χίλιες δυο δυσκολίες προερχόμενες κυρίως από το κομμάτι των ίδιων των υπαλλήλων μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων. Λίγα μπορούμε να υπολογίζουμε και στην νέα κυβέρνηση καθώς εκλέχθηκε με την ψήφο αυτών των υπαλλήλων υποσχόμενη σε αυτούς λαγούς με πετραχήλια και συνεπώς η σύγκρουση είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Στον τομέα της φοροδιαφυγής, ένα πονεμένο θέμα, όλοι έταξαν ότι θα το λύσουν, όλοι λένε ότι προσπάθησαν αλλά ουδείς το έκανε στην πράξη. Εάν η νέα κυβέρνηση θέλει πραγματικά να το αντιμετωπίσει χρειάζεται μεγάλη θέληση για σύγκρουση και όρεξη για αναδιάρθρωση του ελεγκτικού μηχανισμού. Όμως ο μηχανισμός αυτός υπάγεται στο δημόσιο που όπως έχει δείξει η ιστορία, στην υλοποίηση των αποφάσεων επικρατεί συνήθως μία αναβλητικότητα. Γρήγορη λύση παρ?ολ?αυτά υπάρχει και λέγεται χρεωστική κάρτα, αναγκαία για κάθε συναλλαγή που ξεπερνάει ένα συγκεκριμένο ποσό. Αυτόματα συνέπως κατάθεση του ΦΠΑ, μείωση της φοροδιαφυγής, καθώς και μείωση των έκτακτων εισφορών στους πολίτες για να καλυφθεί το κενό του προυπολογισμού από μειωμένα έσοδα απο ΦΠΑ.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα το εντοπίζω στο θέμα της διαχείρισης των αποκρατικοποιήσεων. Διαδικασίες που καθυστέρησαν δραματικά, έσοδα χάθηκαν και λόγω αυτού φόροι αυξήθηκαν. Για ποιό λόγο όμως υπάρχει τέτοια καθυστέρηση; Τρεις οι λόγοι κατά την γνώμη μου. Έλλειψη πολιτικής βούλησης, γραφειοκρατία και η στάση της τότε αντιπολίτευσης (σημερινής κυβέρνησης). Για τα δύο πρώτα έχουν γραφτεί πολλά οπότε δεν θα σχολιάσω κάτι. Θα εστιάσω όμως στη διαχείρηση του θέματος από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια δημοκρατική χώρα η αντιπολίτευση μπορεί να παίξει πολυ σημαντικό και ενεργό ρόλο στην πορεία της χώρας. Στην περίπτωση όμως που η αντιπολίτευση πορεύεται με βασικό πυρήνα των επιχειρημάτων της το όχι και συχρόνως είναι εθισμένη στις καταγγελίες και στις καταλήψεις, υπάρχει πρόβλημα. Για την τεκμηρίωση του επιχειρηματός μου θα θυμήσω κάποια απο τα σημαντικά που οχι έχουν ειπωθεί. Όχι σε, ελληνικό, λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα και σε οτι άλλο είναι δρομολογημένο. Η αιτία συνήθως που επικαλούνται είναι συνυφασμένη με τις φράσεις, ενάντια στο κεφάλαιο, όχι στο ξεπούλημα και οικολογικά προβλήματα που θα προκύψουν. Αλλά ούτε ένα ναι; Ούτε ένα. Τίποτα δεν τους ικανοποιεί; Υπερβολικό θα μπορούσε κάποιος τρίτος να παρατηρήσει.
Ως νέα κυβέρνηση όμως ήρθαν προ των ευθυνών τους και τώρα δυστυχώς γι’ αυτούς το ποτάμι πίσω δεν γυρνάει. Αναγγέλουν πως θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για κατάργηση των τωρινών αποκρατικοποιήσεων συνεπώς και επενδύσεων. Την ίδια όμως στιγμή διατυμπανίζουν πως ψάχνουν επενδυτές για νέες ώστε να φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Η ανάπτυξη όμως έχει έναν κοινό παρονομαστή για όλους, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και αυτός είναι το χρήμα. Χρήμα το οποίο μπορεί να έρθει μόνο απο ιδιώτες επενδυτές λόγο της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Ποιός όμως θα εμπιστευτεί την κυβέρνηση των καταγγελιών και της αθέτησης προηγούμενων συμβολαίων επενδυτικού χαρακτήρα για να επενδύσει τα χρήματα του; Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής. Κανείς.
Κλείνοντας συμπεραίνει εύκολα κανείς πως η όποια σημαντική κίνηση μπόρει να κάνει η νέα κυβέρνηση περιορίζεται μόνο στον τομέα της είσπραξης του ΦΠΑ και της πάταξης της φοροδιαφυγής. Δύσκολος τομέας όμως που θέλει γενναίες πολιτικές αποφάσεις, την υποστήριξη όλου του δημοκρατικού τόξου της βουλής και δυστυχως αρκετό χρόνο για να σχεδιαστεί, να υλοποιηθεί και να φανούν τα αποτελέσματα. Και αυτό σε μια χώρα που μετά από πέντε χρόνια τρομερών δυσκολίων δεν έχει βρει ακόμα των δρόμο της και το μέλλον προβλέπεται ως εκ τούτου δυσοίωνο.