Ο,τι και να ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, μα αριστερό κόμμα, μα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, μα κόμμα του Τσίπρα, μα λαϊκίστικο μόρφωμα, μα κόμμα εξουσίας χωρίς αρχές με συνεκτικό ιστό μόνο την εξουσία, μα κόμμα της ελπίδας, μα κόμμα της απελπισίας, από τη στιγμή που με κύρια, αν και όχι αποκλειστική ευθύνη του προηγούμενου ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα έπεσε στα χέρια του Στέφανου Κασσελάκη, έπαψε να είναι οτιδήποτε απ’ όλα αυτά. Μετατράπηκε σε κόμμα ενός νάρκισσου και αλαζόνα που ήρθε ως μεσσίας «να μας σώσει» από τους παλιούς πολιτικούς. Ενα πολιτικό κόμμα που πρόγραμμά του έγινε το βιογραφικό του αρχηγού του. Τυχαία οι προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος αναλώθηκαν στο να παρουσιάζουν το πόθεν έσχες του αρχηγού;
Αλλάζουν τα δεδομένα η υπερψήφιση της πρότασης μομφής και η πτώση του Στέφανου Κασσελάκη από τη θέση του προέδρου του κόμματος; Κάτι τέτοιο θα ήταν ευχής έργο, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τίποτα δεν αποκλείει την εκ νέου υποψηφιότητά του. Η ρευστή βάση όσων δικαιούνται με δύο ευρώ να ψηφίσουν και η αλλοίωση της σύνθεσης των μελών του κόμματος – οι παλιοί αριστεροί αποχώρησαν και τη θέση τους κατέλαβαν αυριανιστές, αντιπολιτικοί και φανατισμένα τρολ – απειλεί να ξαναφέρει τον Κασσελάκη στην εξουσία, αν αυτός ξαναβάλει υποψηφιότητα. Τότε πλέον η διάλυση θα είναι οριστική. Τα ίδια ισχύουν στην πολύ λίγο πιθανή περίπτωση που εκλεγεί ο Παύλος Πολάκης. Αλλά ακόμα και αν εκλεγεί ένας εκ των «87» ο δρόμος για έναν ανανεωμένο παλιό ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει. Η γελοιοποίηση που υπέστη αυτό το κόμμα από αυτόν τον άνθρωπο πολύ δύσκολα θα ανατραπεί. Ακόμα και αν διατηρήσει ένα ποσοστό της τάξης του 10%, δύσκολα θα θυμίζει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. Ομως «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Γιατί με τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ χάνεται και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Η αμηχανία αυτού του δήθεν φιλελεύθερου, αλλά κατά βάθους υπερσυντηρητικού, μετώπου είναι πλέον εμφανής. Μιλούν ακόμη για σταλινικούς και δεν πείθουν ούτε καν τους εαυτούς τους. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μετά το 2019 δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα αντι-αριστερό μέτωπο.
Ανοίγει έτσι ο δρόμος για τη σύγκλιση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της άλλης Αριστεράς; Ο Κασσελάκης και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν τα μεγαλύτερα εμπόδια για μια τέτοια εξέλιξη. Οι «87» και η Νέα Αριστερά, παρά τα λάθη τους και τη συνένοχη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, η οποία και αισθητικά δεν είχε τίποτα αριστερό πάνω της, αποτελούν έναν κόσμο με τον οποίο μπορεί να στηθεί μια τέτοια προοδευτική συμμαχία. Ολα αυτά όμως δεν πρέπει να διαβαστούν μηχανιστικά ως συνενώσεις υπαρχόντων σχηματισμών και κομμάτων γύρω από τον πιο ισχυρό. Αλλά ως εφαλτήριο μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε ένα big bang στον κεντροαριστερό και αριστερό χώρο. Το μέλλον δεν πρέπει να μοιάζει σε τίποτα με το παρόν ούτε στα ονόματα, μα πολύ περισσότερο στις πρακτικές.
Πηγή: www.tanea.gr