Πριν πολλά χρόνια απ? ότι μαθαίνουμε σε όλα τα αστικά κέντρα, σε όλες τις περιφερειακές πόλεις υπήρχαν κάποια ιδιαίτερα καταστήματα, περίπου σαν ιδιόμορφα μπακάλικα που όμως εμπορεύονταν όχι συνηθισμένα είδη, φασόλια, ζάχαρη, μπακαλιάρο κ.λ.π αλλά μυρωδάτα εισαγόμενα μπαχαρικά , καφέδες, χουρμάδες, μοσχοκάρυδο, κανέλες, φιστίκια κ.λ.π

Όσοι πέρναγαν απ? έξω δεν υπήρχε λόγος να κοιτάζουν την πινακίδα, την «ταμπέλα» που έγραφε «εδώδιμα-αποικιακά», οι μεθυστικές οσμές ερέθιζαν ακόμα και τις πιο αδιάφορες μύτες και όσοι έμπαιναν μέσα γοητευμένοι από τις ποικιλόμορφες μυρωδιές έβλεπαν τα αποικιακά, όλα τα «καλούδια» απ? όλες τις ηπείρους, από τις «αποικίες» εξ? ου και τα αποικιακά.

Θα μου πείτε τώρα γιατί αναφέρομαι σε αυτό το θέμα, προσωπικά δεν το έχω βιώσει αλλά ότι γνωρίζω είναι από το διάβασμα, είτε από αφηγήσεις .Επιχειρώ μια χρονική υπέρβαση, μια χρονική μεταφορά αλλά και μια λογική υπέρβαση, μια προσομοίωση.

Η χρονική υπέρβαση και μεταφορά αφορά το τότε και τώρα. Η λογική υπέρβαση και προσομοίωση αφορά στο τι σχέση μπορεί να έχει ένα κατάστημα με πινακίδα «εδώδιμα – αποικιακά» , με το κράτος μας με τις υπηρεσίες μας αυτό που έχουμε και δεν έχουμε , αυτό που λειτουργεί και δεν λειτουργεί αυτό που συνεχώς φτιάχνουμε αλλά πάλι χαλασμένο είναι σαν την «τράτα μας την κουρελού τη χιλιομπαλωμένη όλο την εμπαλώνανε και όλο ήταν ξηλωμένη».

Τον τελευταίο καιρό , σχεδόν τρία χρόνια μας έχουν έρθει από την εσπερία διάφοροι σοφοί εξπέρ για να μας φτιάξουν το κράτος εισαγόμενο, ως άλλα αποικιακά προϊόντα έχουν εισέλθει εις το Μέγαρον Ελλάς που λειτουργεί ως αποδέκτης αλλά και ως προσομοιωτής ενός σύγχρονου μεγάλου, παλιού μαγαζιού «εδώδιμα- αποικιακά» .

Σοφοί από το Ναπολεόντειο συγκεντρωτικό Γαλλικό κράτος για το κράτος μας. Γερμανοί του ομοσπονδιακού Γερμανικού κράτους για την αυτοδιοίκηση. Ολλανδοί από εδώ, Αυστριακοί από εκεί και ο χορός καλά κρατεί.

Κάθε ομάδα «σοφών» εμπειρογνωμόνων επιχειρεί να μεταφέρει την σοφία της χώρας τους για να μας εκσυγχρονίσει.

Πρέπει να είμαστε περήφανοι διότι ως «νέοι» αποικιοκράτες έχουμε μετατρέψει τους βορειοευρωπαίους σε αποικίες.

Δεν εισάγουμε βέβαια χουρμάδες, φιστίκια και μπαχαρικά, εισάγουμε προτάσεις, πρότυπα, αυτοί δουλεύουν και σκέφτονται για μας και εμείς με ξαπλωμένη την αρίδα μας απολαμβάνουμε τις ιδέες τους , τους εκμεταλλευόμαστε και να μας πάλι εμείς οι έλληνες «μάγκες».

Τι μας λένε κάθε μέρα διάφοροι περίεργοι τύποι ότι η Ελλάδα χάνει τα καλύτερα μυαλά της, την πιο προικισμένη νεολαία της από την μετανάστευση. Μα δεν βλέπουν την πραγματικότητα? Ότι εμείς εισάγουμε επεξεργασμένες ιδέες και έμπειρους τεχνοκράτες για να μας διορθώσουν . Εμείς τους εκμεταλλευόμαστε και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι.

Ως εδώ ο σαρκασμός ή ακόμη και αυτοσαρκασμός και ας περάσουμε στα σοβαρά.

Αυτό που απουσιάζει παντελώς είναι το εθνικό σχέδιο δράσης για την ανασυγκρότηση και εκσυγχρονισμό του κράτους .Τα ερωτήματα και οι απορίες που απαιτούν απαντήσεις είναι απλά.

Το κράτος οργανώνεται και λειτουργεί ανεξάρτητα από την περιφερειακή αυτοδιοίκηση;

Το κράτος οργανώνεται και λειτουργεί ανεξάρτητα από την οικονομία και τις δομές της;

Οι θεσμοί π.χ δικαιοσύνη, οργανώνονται και λειτουργούν ανεξάρτητα από το ίδιο το κράτος κ.λ.π;

Οι ερωτήσεις όσο απλές και αυτονόητες και να είναι τόσο δύσκολες είναι στις απαντήσεις τους και ακόμη δυσκολότερες οι εφαρμογές τους.

Το βασικότερο αίτιο για τις απαντήσεις και τις εφαρμογές τους είναι ότι την κρίσιμη ώρα της αλήθειας όλοι εγκλωβίζονται στον μικρόκοσμό τους , αρνούμενοι να δουν υπερβατικά με ανοιχτούς ορίζοντες τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας, το τι χώρα θέλουμε, τι κράτος θέλουμε και έτσι όλοι σιωπηλά αυτάρεσκα αλλά και με μακαριότητα βολεύονται με όσοι οι σοφοί από τις αποικίες μας στη Βόρεια Ευρώπη μας μεταφέρουν.

Τελικά το κρίσιμο ερώτημα, το τί κράτος θέλουμε, το τι κράτος χρειαζόμαστε, το αν έχουμε ή δεν έχουμε εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του κράτους έχει απάντηση; Δυστυχώς όχι, διότι και εδώ το τραγικό σύνδρομο της έλλειψης αυτογνωσίας επικρατεί.

Σε όλους αυτούς που ως φωστήρες προσπαθούν να μας οργανώσουν να μας κάνουν σύγχρονο κράτος μπορεί να τεθεί ένα απλό ερώτημα. Αυτά που προτείνουν για μας θα τα εφάρμοζαν στις χώρες τους, ναι ή όχι; Π.χ μπορεί να συνδυαστεί το ναπολεόντειο συγκεντρωτικό κράτος τύπου Γαλλίας με το Γερμανικό κράτος των ομόσπονδων κρατιδίων;

Ποιος είναι ο ρόλος της οικονομίας στο γαλλικού τύπου κράτος ή στο γερμανικού τύπου κράτος ή ακόμη και των κρατικών τύπων των άλλης εθνικότητας συμβούλων μας; Πως λειτουργούν οι δικοί τους θεσμοί π.χ τα διαφόρου τύπου δικαστήρια σε σχέση με το αντίστοιχο κράτος;

Όμως ας αποστασιοποιηθούμε λίγο από την καθημερινότητα μας. Ας βγούμε λίγο έξω και ας δούμε ως ουδέτεροι αλλά έμπειροι αλλά και με ενδιαφέρον και πόνο παρατηρητές την Ελλάδα.

Και εδώ επαναλαμβάνονται τα ίδια κλισέ, η ίδια μονότονη πολιτική μελαγχολία. Τρόικα, Τρόικα, Τρόικα. Εύκολο άλλοθι αλλά και μελαγχολική διαπίστωση , πουθενά δεν καταγράφεται το σύνθημα , το σχέδιο, της εθνικής αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας. ?Ότι δηλαδή αποφασίσαμε και προχωράμε στην αλλαγή στο κράτος ως λαός διότι μας χρειάζεται , είναι χρήσιμη είναι ωφέλιμη την πιστεύουμε και παλεύουμε για αυτή.

Έτσι η ανάγκη μιας εθνικής εκστρατείας για ένα σύγχρονο παραγωγικό φιλικό και αποτελεσματικό κράτος τείνει να αποστεωθεί αλλά και να αποπολιτικοποιηθεί για το πως και ποιοι οργανισμοί θα κλείσουν, για το πόσοι υπάλληλοι και το πως θα απομακρυνθούν από τη θέση τους .

Η ανάγκη για αξιοκρατία για αξιοπρέπεια για πλήρη οργανωτική ανασυγκρότηση κράτους αυτοδιοίκησης και θεσμών πάει περίπατο και μετατρέπεται σε μια φτηνή πολική ή και συντεχνιακή διαπάλη . Χωρίς πίστη για το αποτέλεσμα ανάμεσα στις αντιλήψεις εξίσου χαμηλών πτήσεων και προσδοκιών , ανάμεσα σε ένα ψευδεπίγραφο ιδεολογικά «αριστερόστροφο» συντεχνιακό κρατισμό και ανάμεσα σε ένα «παλιομοδίτικο» ξεπερασμένο δεξιό αλλά αδέξιο πολιτικό νεοφιλελευθερισμό . Ανάμεσα σε απολύσεις ή όχι απολύσεις , μια ρηχή διαμάχη εξίσου απολίτικη χωρίς αποτέλεσμα μέσα στο τέλμα και την καθυστέρηση πουθενά το προωθητικό μήνυμα για την κοινωνία τους πολίτες που θέλουν όραμα σχέδιο προοπτική διέξοδο.

Τελειώνω με μια μελαγχολική διαπίστωση αλλά και μια αναφορά από το βιβλίο του Γεωργίου Ασπρέα «Η πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας» . Μελαγχολική διαπίστωση ότι η Ελλάδα παραμένει χώρα της περιφέρειας του καπιταλισμού με όλα τα φαινόμενα που αναπτύσσονται σε αυτές τις χώρες , στις δομές του κράτους , στην οικονομία , με την ανυπαρξία εθνικής αστικής τάξης και την υποκατάστασή της από μια δήθεν αστική αλλά στην ουσία μεταπρατική τάξη μεσαζόντων που αποτελούν και τον βασικό πυρήνα της διαπλοκής.

Και η αναφορά από το βιβλίο του Ασπρέα. Από την αρχή της επανάστασης του 1821 στον τότε μαχόμενο για την απελευθέρωσή του ελληνισμό είχαμε δύο παρατάξεις .Το λεγόμενο ξενικό κόμμα υπό τον Μαυροκορδάτο που ήθελε κράτος με νόμους, σύνταγμα κλπ και έβλεπε προς τη Δύση και το λεγόμενο εγχώριο κόμμα που θεωρούσε ότι στις δομές της Οθωμανική αυτοκρατορίας, στα απελευθερούμενα εδάφη πρέπει να εγκατασταθούν οι Έλληνες οπλαρχηγοί και κοτζαμπάσηδες και να συνεχίσουν να δρουν όπως οι Οθωμανοί.

Ο συνεχής διχασμός της καθ? ημάς ανατολής και του διαφωτισμού της Δύσης και κάπου κάπου ψήγματα αυτογνωσίας και εθνικού μας αυτοκαθορισμού με βάση μια ευρύτερη εθνική στρατηγική ως βάση ενός εθνικού οράματος.