Παρακολούθησα τη συνέντευξη του πρωθυπουργού. Ενημερώθηκα λεπτομερώς και για τις μεταβολές στη διαπραγματευτική ομάδα. Διάβασα και τα όσα η κυβέρνηση διαρρέει για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που ετοιμάζεται να πάρει για να πείσει τους εταίρους και δανειστές για τις βελτιωμένες προθέσεις της. Κι αν θέλετε το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα, μάλλον δεν συμπορεύεται με την προσδοκία ότι κάτι άλλαξε στη γενικότερη κυβερνητική στρατηγική.
Οπως σας έλεγα και χθες, το πρόβλημά μας δεν ακούει στ’ όνομα «Βαρουφάκης», αλλά «Τσίπρας». Ούτε του κεφαλιού του έκανε επί τρεις μήνες ο υπουργός Οικονομικών ούτε κόντρα σε υποδείξεις, συστάσεις ή εντολές του πρωθυπουργού ενεργούσε. Κι αν προσέξατε προχθές το βράδυ, στο πλαίσιο της βαρουφάκειας λογικής κινήθηκε. Μέχρι που μας είπε ότι τους βρήκαν «μικρούς κι αθώους» και τους εξαπάτησαν ο Ντράγκι και οι άλλοι.
Είπε, βέβαια, πως αισιοδοξεί ότι η συμφωνία είναι κοντά, αλλά κι αυτό δεν λέει τίποτα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι προεκλογικά δεν αισιοδοξούσε απλώς, αλλά ήταν βέβαιος για τη συμφωνία. Μετεκλογικά η βεβαιότητα υποβαθμίστηκε σε αισιοδοξία που όμως ούτε δικαιώθηκε έως τώρα, ούτε και φαίνεται να δικαιώνεται στο άμεσο μέλλον, αν αληθεύουν οι διαρροές ότι οι «κόκκινες γραμμές» μας θα διατηρηθούν απαραβίαστες και ότι πάμε να τους σερβίρουμε τις σπεσιαλιτέ του Βαρουφάκη με σεφ τον Τσακαλώτο.
Και μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε και στην απειλή του «δημοψηφίσματος». Η παροιμία λέει ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται», αλλά ο Τσίπρας προτιμάει να πιαστεί από τα δικά μας. Τι μπορεί να κερδίσει δεν το βλέπω. Διότι όπως και να ‘χει, έτσι και φτάσουμε στο όποιο δημοψηφισματικό δίλημμα, η επιλογή θα είναι ανάμεσα στην υποχώρηση ή τη ρήξη, που ισοδυναμεί με επιλογή ανάμεσα στη Σκύλλα ή τη Χάρυβδη, οπότε στην πρώτη περίπτωση μας τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και στη δεύτερη τελειώνουμε όλοι μας.
Εκείνο που δεν μου έδειξε η προχθεσινή συνέντευξη είναι πως ο πρωθυπουργός δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι η θέση στην οποία βρίσκεται και τα προβλήματα που οφείλει να χειριστεί ούτε πολλές επιλογές του αφήνουν ούτε ανεξάντλητα χρονικά περιθώρια διαθέτει. Αυτές ήταν αντιπολιτευτικές πολυτέλειες.