Καθημερινά διαπιστώνουμε την επιπολαιότητα με την οποία η δήθεν αριστερή κυβέρνηση χειρίζεται τα μεγάλα θέματα της χώρας. Επιπόλαιη, χωρίς σχέδιο, χωρίς συντονισμό, αλλά και προκλητική, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τις σχέσεις μας ακόμη και με φιλικές χώρες, τις σχέσεις μας με τους εταίρους μας στην ΕΕ.

Αντί να αναζητά συμμαχίες, αναζητά εχθρούς, από την Γερμανία έως τις χώρες της Ιβηρικής χερσονήσου και από τον Ντάισελμπλουμμ έως τον Ντράγκι.

Ανίκανη και χαμένη στη μετάφραση, καταφεύγει στον -προσφιλή στην ελληνική παραδοσιακή αριστερά- δρόμο των θεωριών συνωμοσίας. Αναζητά συνωμότες εντός και εκτός συνόρων, προκειμένου να καλύψει τη δική της αδυναμία να χειριστεί τα τόσο σημαντικά, αυτήν την περίοδο, θέματα της χώρας.

Επιπλέον, απειλεί τους πραγματικούς συμμάχους και φίλους της χώρας με «τζιχαντιστές», κατάργηση Σέγκεν, δημοψηφίσματα και άλλα ευτράπελα αλλά εξαιρετικά επικίνδυνα. Γίνεται γελοία (γελάνε ειρωνικά, λένε τα ρεπορτάζ από τον ευρωπαϊκό τύπο) με δήθεν μεταρρυθμίσεις και προτάσεις προς τα θεσμικά όργανα της  ΕΕ… Σύμμαχοι σε αυτήν την ιλαροτραγωδία και τα τηλεοπτικά μας κανάλια στην πλειονότητά τους, αλλά και άλλα ΜΜΕ, τα οποία για άλλη μια φορά πλειοδοτούν στον λαϊκισμό και στις θεωρίες συνωμοσίας, αδιαφορώντας για την εθνική ευθύνη που έχουν. Έτσι όλη η χώρα παραληρεί με πολεμικές ιαχές κατά των εχθρών- κυρίως Γερμανών, αλλά  και των υπολοίπων εταίρων μας…

Η Ελλάδα απομονώνεται καθημερινά, από την Ευρώπη. Ήδη η μέχρι τώρα συμπεριφορά της κυβέρνησης κόστισε στη χώρα περισσότερα από 11.5 δισ που επρόκειτο να λάβουμε από τους δανειστές μας, τεράστια ποσά που έφυγαν από τη χώρα -«στέγνωσαν» οι τράπεζες- και διώχνει καθημερινά όλους τους πιθανούς επενδυτές. Τα ταμεία  της χώρας είναι ήδη άδεια. Η κυβέρνηση και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, είτε δεν ξέρουν, είτε δεν θέλουν να κάνουν τις απαραίτητες εκείνες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα, διότι είναι βαθιά αντιμεταρρυθμιστικές και εχθρικές σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού. Ήταν πάντα έτσι – όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο που αυτή τη φορά διαχειρίζονται την εξουσία αυτοί που πάντα ήταν ενάντιοι σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού.

Το χειρότερο, όμως είναι πως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της, επιδεινώνεται όλο και περισσότερο. Οι εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική είναι αδιέξοδες έως σκοτεινές. Ο χώρος των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων είναι διαλυμένος και διάσπαρτος, αναζητώντας την πολιτική του έκφραση.

Όμως, το ρολόι του χρόνου πέρασε ακόμη και την κόκκινη γραμμή και χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα απ’ όλους.

 Τι πρέπει να γίνει;

Χρειάζεται να ενθαρρυνθούν οι δυνάμεις στην κυβέρνηση που έχουν προσγειωθεί στην πραγματικότητα και παραμένουν προσηλωμένες στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Οι δυνάμεις εκείνες που κατανοούν, έστω και τώρα, την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων -των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων- που χρειάζονται, για να ξεπεράσει η χώρα τον κάβο και να μη βρεθεί εκτός τροχιάς. Γίνεται όλο και πιο σαφές πως για να συνεχίσει να κυβερνά ο Αλέξης Τσίπρας και να παραμένει η χώρα όρθια, θα πρέπει να συγκρουστεί πρώτα και κύρια με τους δικούς του. Με τους ανθρώπους του κόμματός του που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα παλιά κλασσικά στερεότυπα  και ιδεολογήματα της παλαιοκομμουνιστικής αριστεράς και στους ακραίους λαϊκιστές που ενίσχυσαν το κόμμα του, όταν διαπίστωσαν ότι το τροφείο από το οποίο έζησαν πολλά χρόνια, βάρεσε διάλυση. Χρειάζεται να συγκρουστεί και με τις δυνάμεις του ακροδεξιού λαϊκισμού, τους οποίους επέλεξε για συμμάχους του. Χρειάζεται να γίνει το ραντεβού με τη σοβαρότητα και την υπαυθυνότητα.

 Χρειάζεται επίσης, οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις όπου και αν βρίσκονται, σε κόμματα, φορείς και στην κοινωνία, να συντονιστούν και να αποκτήσουν ένα σημείο αναφοράς, με στόχο να δημιουργηθεί κίνημα μεταρρυθμιστών που θα  διαμορφώνει την κοινή γνώμη, θα πείθει τους πολίτες για την ανάγκη συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων, που θα έχουν ως στόχο τον εξορθολογισμό του κράτους, των φορέων του και της οικονομίας, Και βέβαια, να πιέζει τις εκάστοτε κυβερνήσεις προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι καιρός να απαλλαγούμε από την ακατάσχετη αοριστολογία των τηλεοπτικών παραθύρων, που δεν παράγουν αποτέλεσμα, αλλά μόνον εντυπώσεις και αναπαράγουν με τον πιο χυδαίο τρόπο τον λαϊκισμό στις πιο φοβικές εκδοχές του..

Χρειάζεται ένα κίνημα διαφωτισμού στο οποίο θα συνδράμουν όλες οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας.