Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει· κάτι σαν… παράκρουση. Νομίζω πως νιώθω όπως ο καθείς καλοπροαίρετος που είναι πρόθυμος να παρακολουθήσει τα πολιτικά (τα κομματικά, θα ήταν πιο σωστό) τεκταινόμενα των ημερών. Αποχωρήσεις, παραιτήσεις, απολύσεις, προσχωρήσεις, ναι μεν αλλά, είπα-ξείπα, κωλοτούμπες, ναι στο ένα, όχι όμως στο άλλο (άρθρο της Συμφωνίας), ένα τεράστιο… πεδίο συγκοινωνούντων διαδρομών βρίσκεται μπροστά μας, του οποίου αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε τη λογική, γιατί, απλώς, δεν υ π ά ρ χ ε ι (λογική)!
Μου θυμίζει ολίγον εκείνο το παμπάλαιο, του χάρισαν έναν γάιδαρο και τον κοίταζε στα δόντια…
Θέλω να πω πως έχουμε μια συμφωνία την οποία έχουν εξετάσει, αναλύσει και αποδεχθεί μια σειρά από εξέχουσες προσωπικότητες που γνωρίζουν ιστορία, γεωγραφικές λεπτομέρειες και διεθνείς ισορροπίες και ‘μεις χανόμαστε στο διάστημα με πρώτο μέλημα την στενή κομματική ισορροπία, για να μην χαριστούμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας πως ο πραγματικός πατριωτισμός και το εθνικό συμφέρον είναι πέρα από τέτοιες μιζέριες…
Θαρρείς και ένας εφιάλτης έχει μπει για τα καλά στο μυαλό μου και δυσκολεύομαι να τον βγάλω: Εδώ και λίγο καιρό δύο αντίθετοι κόσμοι βρίσκονται μπροστά μου έτοιμοι να κονταροχτυπηθούν! Ο ένας, εκείνος που θέλει να επιβιώσουμε ειρηνικά ως χώρα και να ανατρέψουμε την επί δεκαετίες σκόπιμη σιωπή μπροστά στο εκκρεμές θέμα των βόρειων συνόρων μας και ο άλλος, ένας κόσμος με παλαιοκομματική αντίληψη, που δεν ενοχλείται από πισωγυρίσματα, που στηρίζεται στις απαραίτητες πομπώδεις απόψεις και δοξασίες για παλαιότερες λαμπρές εποχές, ή να φαντασιώνεται εκ νέου αγώνες Μακεδονομάχων, προγόνων και άλλα παρόμοια κατασκευάσματα που δημιουργούν νοσηρότητα, που θέλει να διατηρεί ανοικτές πληγές του παρελθόντος, κι όλα αυτά για την Ελλάδα ρε γαμώτο….
Με φοβίζει αυτός ο… δεύτερος κόσμος γιατί το πρόσφατο παρελθόν μας, ως χώρας, ως λαού, ως μεταπολεμικής ιστορίας, δεν είναι ευχάριστο σε μένα και τη γενιά μου, ως μνήμη· αντιθέτως, είναι τραυματική και τώρα, έχουμε μια συμφωνία διεθνών διαστάσεων, η οποία λαμβάνει υπ’ όψη της τα συμφέροντα και των δύο λαών και προσπαθεί συγχρόνως να επουλώσει τις παλαιές πληγές ελπίζοντας στην αλληλοκατανόηση. Αυτό δεν λαμβάνεται υπ’ όψη από το μεγαλύτερο μέρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά βάζει σε δοκιμασία και την ίδια την ευρύτερη κομματική Αριστερά, στελέχη της οποίας διστάζουν να υποστηρίξουν ανοιχτά τη συμφωνία, μόνο κα μόνο επειδή είναι «έργο Τσίπρα»!
Και τι κάνουμε λοιπόν; Πότε θα μιλήσουμε για την ίδια την Συμφωνία, αντί να κρυβόμαστε πίσω από ξεπερασμένες ιδέες; Πώς μπορούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία έως την ψήφιση με τόσο και τέτοιον όχλο, τόσο θόρυβο, τόσο εθνικισμό, τόση επίδειξη κενού λόγου και απουσία ρεαλιστικών προτάσεων με σημερινή ημερομηνία;
Δεν μπορώ να σκεφτώ νηφάλια με την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση, η οποία, επί πλέον, είναι και προεκλογική. Το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα δεν επιθυμώ να εγκλωβιστώ σε μια άρρωστη, πανελληνίως θα έλεγα, ατμόσφαιρα.
Να ακολουθήσω άραγε κι εγώ τη συνήθη φράση που λένε στις περιοχές που δρουν η Μαφία, η Καμόρα και η ντραγκέτα: “non vedo, non sento, non parlo” (δεν βλέπω δεν ακούω, δεν μιλάω); Να κλειστώ σε ένα καβούκι και να περιμένω το πέρασμα του χρόνου; Να ξυπνήσω, να τιναχτώ σαν το σκυλί για να φύγει η σκόνη, να βγω μετά για να δω πώς θα είναι η ζωή και αν μπορώ να πορευτώ; Ε, δεν πάει έτσι. Θα ήταν πολύ βολική, άτολμη και αναχρονιστική μια τέτοια πρακτική και δεν μου ταιριάζει. Παρ’ όλο το νοσηρό τού πράγματος, πρέπει να το παρακολουθώ· κατάματα, αφού είμαι κι εγώ μέλος αυτής της ίδιας κοινωνίας που θράφηκε και γαλουχήθηκε με όλα όσα στραβά, λαθεμένα, σωστά και ορθά πέρασαν μπροστά απ’ τα μάτια μας και χαρακτήρισαν την ζωή μας.
Τι κάνουμε λοιπόν; Το ερώτημα έχει τεθεί αμέτρητες φορές και έχει συμπεριληφθεί ακόμα και σε σπουδαία θεωρητικά βιβλία ένδοξων συγγραφέων—πολιτικών προσωπικοτήτων· πάντα θα υπάρχει και θα μας αφορά σε κάθε περίπτωση, παρά το συναίσθημα της παράκρουσης που μου προκαλεί η σημερινή πραγματικότητα της αλλοπρόσαλλης βουής γύρω από τις Πρέσπες.
Η κυβέρνηση έκανε την πρώτη νίκη επί της εμπιστοσύνης παίρνοντας το ζητούμενο 151. Η συνέχεια θα δείξει, κι ας ελπίσουμε να κυλήσουν όσο γίνεται πιο ομαλά οι οργανωμένες αντιδράσεις των αντίθετων επί του θέματος των Πρεσπών.
Παρακολουθώ τις συμπεριφορές και τους λόγους κομματικών αρχηγών και μη, στη Βουλή. Τα χαρακτηριστικά είναι η εκατέρωθεν επιθετικότητα, η συνεχής αδιαφορία του ΣΥΡΙΖΑ για συναινέσεις, η αναλγησία της ΝΔ να καλύπτει απροκάλυπτα ακροδεξιές δράσεις, το ΚΙΝΑΛ να φυλλορροεί από αναποφασιστικότητα, το ΚΚΕ να σέρνεται σε παλαιές αμετακίνητες τακτικές κρατώντας αποστάσεις από την ουσία των θεμάτων, επαναλαμβάνοντας τσιτάτα, το ΠΟΤΑΜΙ πελαγωμένο με τον, πολλές φορές ακατάληπτο λόγο των στελεχών του, τον Λεβέντη να κολυμπάει μονίμως στα νερά του λαϊκισμού και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να επωφελείται τού γενικότερου αλαλούμ αναμένοντας να στάξουν ψήφοι από κενά και ανιστόρητα μυαλά…
Δεν ελπίζω σε καλύτερες μέρες, ως προς το βουλευτικό μπάχαλο του συγκεκριμένου «πολιτικού πολιτισμού» των 300.Τον συγκεκριμένο πολιτισμό δεν μπορείς να τον περιμένεις να πέσει από τον ουρανό, ούτε να τον ψαρέψεις στη θάλασσα. Είναι αποτέλεσμα κατάλληλης Παιδείας και πνευματικής καλλιέργειας, θέμα που σπάνια αναγνωρίζεις στους εκπροσώπους του Έθνους… Έτσι θα πορευτούμε και σε αυτό το δύσκολο διάστημα που έχουμε μπροστά μας. Με αυτούς τους παίκτες θα παίξουμε, ακόμα και σε αυτά που θα κρίνουν το μέλλον, την προοπτική και τη λαϊκή συνοχή.