Ο Στέφανος Μάνος, με τις γνωστές (και σωστές) ιδέες του, πριν από αρκετά χρόνια, έφτιαξε τη ΔΡΑΣΗ. Για λόγους που εκείνος γνωρίζει, σχετικά πρόσφατα, συνέπραξε με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, ένα μικρό κόμμα με έντονες πινελιές κοινωνικού φιλελευθερισμού, που πρεσβεύει αυτό που στην Αμερική ονομάζεται Gay Rights και έχει στεριώσει σε πολλές δυτικές δημοκρατίες. Στην πορεία, αναδείχθηκε πρόεδρος του κόμματος ο κ. Γρηγόρης Βαλλιανάτος, αναμφισβήτητα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, που προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις μέσα στη ΔΡΑΣΗ, αλλά και σε πιθανούς υποστηρικτές της. Ταυτόχρονα, στον άλλο φιλελεύθερο …μαχαλά, ο κ. Τζήμερος, διαφημιστής, πρώην μουσικός και χαρισματικός άνθρωπος στη δημόσια ομιλία του, δημιουργούσε ένα στρατό …Μουτζαχεντίν κάτω από τον τίτλο «Δημιουργία Ξανά» με κεντρικό σλόγκαν «Όχι στους Πολιτικούς». Σχεδόν πάνδημη (τρόπος του λέγειν) ήταν η απαίτηση από τα μέλη της κοινωνίας που βρίσκονταν κοντά στο φιλελευθερισμό και είχαν αηδιάσει με το πολιτικό σύστημα μετά τη Μεταπολίτευση, για ένωση των δύο κομμάτων και κοινή κάθοδο στις εκλογές. Και οι δύο ηγέτες το αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας.

Στις εκλογές του Μάη, η Δράση πήρε 1,8% και η Δημιουργία Ξανά 2,1%. Αμέσως μετά τις εκλογές, η Δράση άρχιζε να θολώνει στο εκλογικό ραντάρ, αλλά η ΔΗ-ΞΑ έδειχνε να «κρατάει». Με τις συνθήκες οξείας πόλωσης που άρχισαν να διαμορφώνονται στην πορεία για τις 17 Ιουνίου, όμως, φαίνεται ότι και οι δύο αρχηγοί άρχισαν να έχουν δεύτερες σκέψεις στο θέμα της συνεργασίας. Ο Στέφανος Μάνος, κοντά στα 73 του και με αναγκαστικά περιορισμένο πολιτικό χρόνο μπροστά του, ένοιωσε μάλλον ότι η ευκαιρία του να μπει στη Βουλή, κάτι που ολόψυχα πιστεύω ότι αξίζει, και η χώρα χρειάζεται, ήταν, ή τώρα ή ποτέ. Ο κ. Τζήμερος, νέος στην πολιτική, αλλά με τεράστιο Εγώ και το μεσσιανικό σύμπλεγμα του «Περόν» της Ελλάδας, δεν μπορούσε να το αφήσει στην τύχη, ούτε να περιμένει, σε περίπτωση οριακής αποτυχίας. Η συνένωση, άλλωστε, που θα έβαζε και τους δύο στη Βουλή, ήταν σχεδόν «φωνή λαού». Με κόπο, είναι η αλήθεια, «τα βρήκαν» και μετά από πολλές παλινωδίες, διαψεύσεις, ντρίπλες και δισταγμούς, ο λευκός καπνός άρχισε να ανεβαίνει από την …καμινάδα.

Έλα όμως που υπήρχαν δύο …ανυπέρβλητα εμπόδια, ο «πολιτικός» και ο …Βαλλιανάτος. Μεγάλο μέρος των Μουτζαχεντίν της ΔΗ-ΞΑ επαναστάτησαν. Οι μισοί, γιατί το «Όχι στους πολιτικούς» έδειξε να χαλαρώνει και ο αρχηγός τους άρχισε να κυκλοφορεί ονόματα, εκτός του κ. Μάνου, όπως του γνωστού… πωρωμένου εκπροσώπου του …φαύλου πολιτικού συστήματος, κ. Τ. Γιαννίτση, και άλλων, που θα μπορούσαν να γίνουν δεκτοί. Εκεί όμως που η εξέγερση των πληβείων έγινε επανάσταση, ήταν με τον κ. Βαλλιανάτο και την ανεπανόρθωτη ζημιά που θα προκαλούσε στα χρηστά ήθη, την καθαρότητα των ιδεών και του εθνικού φρονήματος και, γενικότερα, στα εικονίσματα του νεοσύστατου κόμματος. Κοντά σε αυτούς, υπήρχαν και κάποιοι στη ΔΡΑΣΗ που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τον «λαϊκιστή της αγοράς», αλλά σέβονταν την επιλογή του κ. Μάνου, με το μάτι στη …μεγάλη εικόνα.

Οι …καντρίλιες και οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν για να «αποφασιστεί» αν ο κ. Βαλλιανάτος και η Φιλελεύθερη Συμμαχία (τρομάρα μας) μετέχει ή δεν μετέχει στο «νέο» σχήμα, ή ότι μετέχει μέχρι να αποχωρήσει, δεν περιγράφονται. Το παλιό πολιτικό σύστημα ποτέ δεν έφτασε σε τέτοια ύψη (ή βάθη) ομφαλοσκόπησης και ίντριγκας. Τελικά, υποθέτω ότι θα γνωρίζουμε τι ακριβώς ισχύει μόνο αφού δούμε τους συνδυασμούς και, σίγουρα, μετά τις εκλογές που, ίσως και παρ’ όλα αυτά, να υλοποιήσουν τα …όνειρα των δύο αρχηγών. Για τον κ. Μάνο θα είναι το φινάλε που αρμόζει σε μία έντιμη, συνεπή, παραγωγική και υπερήφανη πολιτική διαδρομή. Για τον κ. Τζήμερο, η αρχή μίας περιπέτειας που ελπίζω να μην καταλήξει σε φαρσοκωμωδία. Ο τρόπος που διάλεξαν, πάντως, για να καταλήξουν στη συμφωνία, δεν περιποιεί τιμή στους (όποιους) συντελεστές της. Μάλιστα απώθησε κάποιους, λίγους, από τη συμμετοχή μας στις νέες εκλογές. Αν τα πράγματα πάνε καλά, κανείς δεν θα το θυμάται. Αν όχι, θα έχουν όλοι χρόνο να το σκεφτούν, αλλά όχι να επανορθώσουν. Και ο φιλελευθερισμός, το απαραίτητο συστατικό στοιχείο ενός ώριμου και σύγχρονου πολιτικού χάρτη, θα έχει χαθεί άλλη μία φορά. Εκτός και αν εμφανισθεί σε κάποιο από τα μεγαλύτερα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, το ρίσκο δεν αξίζει να δούμε τον κ. Τσίπρα …Πρωθυπουργό.

.

Ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι ομοτ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υποψήφιος με τη ΔΡΑΣΗ στη Β’ Αθηνών