Η Ελλάδα βιώνει τα τελευταία χρόνια μια δύσκολη οικονομική και πολιτική κατάσταση, όχι όμως την χειρότερη στην ιστορία της όπως πολλοί θέλουν να λένε. Από την δημιουργία του Ελληνικού κράτους και τα χρόνια του Καπποδίστρια, μετά στα χρόνια του Τρικούπη και μετέπειτα του Βενιζέλου και με αποκορύφωμα την μικρασιατική καταστροφή και μετέπειτα τον εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο χάθηκε μια ολόκληρη γενιά, η Ελλάδα β?ωνε συνεχή ανεβοκατεβάσματα. Είτε πολιτικές  είτε οικονομικές, οι κρίσεις που έχει βιώσει αυτή η χώρα στην σύγχρονη ιστορία της μόνο λίγες δεν είναι. Σε αυτό το σημείο δύο πράγματα πρ?πει να τονιστο?ν. Το πρ?το είναι πως πάντα, σε οποιοδήποτε σημαντικό πρόβλημα είτε κοινωνικό ή οικονομικό ή πολιτικό, η λ?ση ερχ?ταν πάντα από τις αντ?στοιχες μεγάλες δυνάμεις της εκάστοτε περιόδου. Το δεύτερο είναι πως ο ελληνικός λαός έχει αποδειχθεί πως λατρεύει την δημαγωγία και τον λαικισμό και απεχθάνεται την αλήθεια και τις επ?δυνες λύσεις, οι οποίες όμως θα του δώσουν ένα πιο οργανωμένο κράτος, μια σωστή δημ?σια διοίκηση, ένα σωστό σύστημα υγείας, ένα ορθολογικό συνταξιοδοτικό σύστημα και εν πάση περιπτώσει ένα δομημένο και οργανωμένο κρατικό μηχανισμό.

Πάντα μας αρέσει να χρησιμοποιούμε στα πολιτικά μας επιχειρήματα,  ποτέ ευθέως φυσικά, την ιδέα του περιούσιου λαού. Η λογική είναι πως εμείς δώσαμε τα φώτα μας στον πλανήτη πριν 2500 και πλεον χρόνια, εμείς ανακαλύψαμε την δημοκρατία, εμείς εμείς εμείς… Υπερηφανευόμαστε για επιτεύγματα τόσων αιώνων πίσω, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως σαν γεωγραφική περιοχή μετά από τ?σους αι?νες  δεν ?χουμε δημιουργήσει  σχεδόν τίποτα που να  βοηθήσει στην εξέλιξη του πλανήτη. Από τότε μέχρι σήμερα την σκυτάλη τη παραλάβανε οι δυτικές κοινων?ες. Β?βαια από τότε (την αρχαία εποχή) μέχρι την ίδρυση του σύχρονου ελληνικού κράτους ήμασταν πάντα υπό την επιρροή κατακτητών και αυτό είναι απ?λυτα σεβαστ?. Αλλά από την επελευθέρωση μας, μέχρι σήμερα, τι έχουμε προσφέρει στο παγκόσμιο κοινωνικό σύνολο; Με μια πρ?χειρη σκέψη τίποτα το αξιόλογο, με εξαίρεση κάποιους λαμπρούς Έλληνες επιστήμονες, οι οποίοι όμως ζουν, εργάζονται και ερευνούν στο εξωτερικό.

Συνεπώς ας δούμε την πραγματικότητα και ας αναλύσουμε τα επιχειρήματά μας πάνω στα οποία βασίζουμε την επιχειρηματολογία μας στο γιατί πρέπει να μας ξαναβοηθήσουν οι σύγχρονες μεγάλες δυνάμεις. Εμείς οι Έλληνες δημιουργήσαμε την δημοκρατία όταν οι άλλοι, οι βάρβαροι ζούσαν επάνω στα δέντρα. Το πρόβλημα είναι πως ούτε εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε την δημοκρατία που τόσο έντονα υπερηφανευόμαστε πως δημιουργήσαμε. Ψηφίζει η δημοκρατικά εκλεγμένη  βουλή νομοσχέδια, με κυβέρνηση η οποία έχει πάνω από 151 βουλευτές και η αντιπολίτευση μιλάει για πραξικ?πημα και  για αντιδημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες το παράλογο είναι πως είναι συνταγματικά καταχωρημένες. Δηλαδή υπονοούμε  την αντιδημοκρατικότητα του συντάγματος το οποίο όμως συγχρόνως οι βουλευτές της αντιπολίτευσης υποστηρίζουν με τον δικό τους τρόπο ο καθένας,  πως υπηρετούν. Ο υπέρτατος παραλογισμός, δηλαδή.

Συνεπώς με την δικία τους λογική οτιδήποτε κάνει η κυβέρνηση είναι παράνομο, άδικο και καταπατά τους νόμους και η αντιπολίτευση πάντα είναι με την πλευρά της δικαιοσύνης και των αδυνάτων. Ότι γινόταν και με τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη, ότι γινόταν με τον Βενιζέλο και τους διάφορους αντιπολιτευόμενους της εποχής και εν κατακλείδι ότι γίνεται πάντα. Η μια κυβέρνηση νομοθετεί, η αντιπολίτευση καταδικάζει μέχρι που ανεβαίνει στην εξουσία και καταργεί οτι η προηγούμενη κυβέρνηση δημιούργησε και ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Να τονιστε? πως είναι η πρώτη φορά χρονικά που μια κυβέρνηση σε γενικές γραμμές συνεχίζει τις δεσμεύσεις της προηγούμενης ήταν εντός των μνημονιακών χρόνων, κάτι που ουσιαστικά σηματοδοτεί βήματα πολιτικής προόδου. Πέρα από αυτό όμως ένα συχνό επιχείρημα είναι πως οι πολιτικοί, λαοπλάνοι, μοναδικοί υπεύθυνοι για τα δεινά που περνάει ο τόπος είναι οι απόλυτοι ένοχοι για την τωρινή κατάσταση. Η περιβ?ητη φράση «λεφτά υπάρχουν» είναι  η  φράση που από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ήταν το υπονοούμενο κάθε πολιτικής καμπάνιας, απλά η διαφορά είναι πως πρώτη φορά ειπώθηκε ευθέως. Όπως επίσης ήταν και το μοτίβο της σύχρονης ελληνικής κοινωνίας με τις πιστωτικές κάρτες, τα διακοποδάνεια και ούτω καθεξής. Επίσης η δεύτερη πιο κατακριτ?α φράση είναι «το μαζί τα φάγαμε». Ίσως δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αν και η φράση συνοδευόταν με ένα δομημένο επιχείρημα το οποίο κατέληγε, συνεπώς μαζί τα φάγαμε, αλλά μαζ? φοροδιαφεύγαμε και αν υπολογίσουμε τα χαμένα για τα κρατικά ταμεία λεφτά από την φοροδιαφυγή πραγματικά πρέπει να μας πιάσει κατάθληψη.  Η λογική πάντα σε αυτήν την χώρα ήταν, να φτιαχτώ εγώ και άσε τους άλλους να καίγονται. Η κοινωνική συνείδηση για την προώθηση του κοινωνικού συνόλου πλήρως απαξιωμένη.

Μια γρήγορη αναδρομή στην αρχαία Αθήνα. Εκεί οι αποφάσεις είχαν την λογική της βελτίωσης της πόλης-κράτους, δηλαδή της κοινωνίας, και όχι του καθενά ξεχωριστ?.  Ας επαν?λθουμε ?μως στην σύγχρονη ιστορ?α, μετά την χούντα. Ποιός ψήφιζε με γνώμονα το κοινωνικό καλό; Κατά μεγάλη πλειοψηφία σχεδόν κανείς. Και θα θεσω ενα γενικευμένο παράδειγμα. Ολοι γνωρίζουμε ένα βουλευτή, ο οποίος διόρισε είτε εμάς, είτε κάποιον συγγενή μας, είτε κάποιον φίλο μας. Έχοντας πολιτική και κοινωνική συνείδηση, κρίνοντας πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος έπραξε με κριτήριο το προσωπικό του συμφέρον το οποίο ήταν η διατήρηση του στην πολιτική ζωή του τόπου, αυτόματα γνωρίζουμε πως ο συγκεκριμένος πολιτικός δεν ενδιαφέρεται διόλου για το κοινωνικό σύνολο και για την πρόοδο του κράτους, της δικαιοσύνης και της διαφάνειας. Γνωρίζοντας πως η ψήφος είναι μυστική, θα έπρεπε λοιπόν να μην τον ψηφίσει κανείς και να απομακρυνθεί με αυτόν τον τρόπο απο τον πολιτικό χάρτη. Παρόλα αυτά οι πολιτικά και εθνικά συνειδητοποιημένοι Έλληνες ψηφοφόροι τον επικροτούσαν και του ανέθεταν εξουσία με την ελπίδα να μπορέσει να διορίσει και άλλους. Και έτσι γέμισαν οι εφορίες με απόφοιτους λυκείου, οι οποίοι σήμερα εκβιάζουν και ζητούν τα περιβόητα φακελάκια, με αντίστοιχους απαράδεκτους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι «παίρνουν στον λαιμό τους» ανθρώπους που έχουν μπει στον δημόσιο τομέα μέσω αξιοκρατικών κριτηρίων και δεν μπορούν να κάνουν την δουλειά τους. Συνεπώς μπορεί μαζί να μην τα φάγαμε, μαζί κατά πλειονότητα συμμετείχαμε, πολύ ή λιγότερο στο πάρτυ της διαφθοράς και της ρεμούλας. Οι ίδιοι που υπερηφανεύονται λοιπόν για το οτι δεν γνώριζαν, ειναι συμμετοχοι στην δημιουργία της σημερινής κατάστασης, η οποία για άλλη μια φορά χρειάζεται έναν από μηχανής θεό( Θα ήταν καλύτερη η έκφραση από Ευρώπης) για να σώσει την κατάσταση. Και κάπως έτσι γίνεται. Αλλά για άλλη μια φορά αυτοί που πάνε να μαζέψουν την κατάσταση, κατά τα λεγόμενα των πολιτικά συνειδητοποιημένων Ελλήνων, είναι οι πολέμιοι του ελληνικού ?θνους το οποίο όλοι θέλουν να το υποδουλώσουν, καθώς σαν φάρος πολιτισμού λειτουργεί εναντίον των συμφερόντων και του σκοταδισμού που προάγεται στο παγκόσμιο στερέωμα απ? τις σύχρονες μεγάλες δυνάμεις. Ο παραλογισμός στο αποκορύφωμά του για άλλη μια φόρα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως το μνημόνιο δεν είναι το πρόβλημα που θα έπρεπε να απασχολεί εναν ευσυνείδητο και εθνικά συνειδητοποιημένο ψηφοφόρο. Το πραγματικό πρόβλημα που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Όμως ποιος θα κάτσει να κάνει την αυτοκριτική του; Ο καταλογισμός ευθυνών είναι πολύ πιο εύκολος και ευχάριστος από την αυτοκριτική και την παραδοχή προσωπικών λαθών. Αν θέλουμε να ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες, επιβάλλεται να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει εθνική συνείδηση. Και η εθνική συνείδηση δεν είναι μονοπώλιο των δεξιών, των εθνικιστών και των φασιστών. Έχουμε μπερδέψει τις έννοιες και την λογική τους. Μια πλήρης ισοπέδωση. Εθνική συνείδηση είναι όταν ο δημόσιος υπάλληλος κάνει σωστά την δουλεία για την οποία πληρώνεται, ο γιατρός ασκεί το επάγγελμα του χωρίς να εχει την ανάγκη για το φακελάκι, ο εφοριακός τιμωρεί τον παραβάτη, ο δάσκαλος μαθαίνει στο παιδί να έχει κριτική σκέψη, και ο πολιτικός προσπαθεί να προάγει το κοινωνικό καλό, όπως και αν αυτό μεταφράζεται μέσα στα πλαίσια του συντάγματος και των νόμων. Επίσης εθνική συνείδηση σαν κράτος και κοινωνία έχουμε όταν κανείς μας δεν φοροδιαφεύγει. Λένε πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Το πρόβλημα είναι πως αν δεν αλλάξουμε δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε.  Δυστυχώς σε λιγότερο από 40 χρόνια προσπαθήσαμε να προλάβουμε την Ευρώπη, με την διαφορά όμως πως η Ευρώπη έχει μια πορεία κάποιων αιώνων, οι οποίοι περικλείουν την γαλλική επανάσταση, τον διαφωτισμό, που οδήγησαν σε μια εκρηκτική ανάπτυξη των τεχνών, των γραμμάτων και της εθνικής συνείδησης (στην Ευρώπη οι πολίτες δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την φοροδιαφυγή). Ας σταματήσουμε λοιπόν να θέλουμε να μεγαλώσουμε πριν της ώρας μας, όπως ένας έφηβος και ας κινηθουμε σωστά προς την ενηλικίωση με εφαρμογή των θεσμών της χώρας, πράγμα που θα επιφέρει την ανάπτυξη και οικονομική ανάσταση που αυτή η ταλαιπωρημένη χώρα έχει τόσο ανάγκη.