—του Γρηγόρη Καραγρηγορίου—
Κάποιοι δυσανασχετήσαν όταν ξεκινήσαμε με φίλους τη συζήτηση για τον Καναδά, την πιο hot συζήτηση των ημερών στα διεθνή media, ηλεκτρονικά και άλλα. Μπορεί να έχουν το δίκιο τους: Εδώ η καταιγίδα χειροτερεύει, τι μας νοιάζει ο καιρός στην άλλη άκρη του κόσμου; Αλλά πίσω από τον φωτογενή («beau et sexy» στα κεμπεκουά, λένε όσοι κι όσες ενδιαφέρονται — και δεν έχουν κι άδικο) Ζαστίν Τριντό της οικογένειας, τον 43χρονο ηγέτη του Φιλελεύθερου Κόμματος που νίκησε στις εκλογές κι ανέλαβε πρωθυπουργός, βρίσκονται αρκετά ερωτηματικά κι αναζητήσεις που ενδιαφέρουν όλους. Κι εμάς στην Ευρώπη. Κι εδώ, τους κατοίκους της δεύτερης φοράς αριστερά (και Καμμένος μη ξεχνάμε), τρίτη φορά μνημόνιο, ευρωπαϊκής εσχατιάς.
Ένας γρήγορος πρόλογος και μια αναδρομή για να ξέρουμε για τι μιλάμε. Ο Καναδάς είναι μια αχανής αραιοκατοικημένη χώρα με τεράστια αποθέματα πρώτων υλών και πολύ πάγο. Την ισορροπία εξασφαλίζει μια αναλογικά μεγάλη μερίδα ζεστών Καναδών, ευγενέστατων, μορφωμένων, εξεζητημένα πολιτισμένων και μια παράδοση στην τριβή και την συνύπαρξη ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας, γλώσσας και καταγωγής. Αλλά, όπως έλεγε κι ο Πιερ Τριντό, πατέρας του beau et sexy, διανοούμενος, εραστής και ο πιο διάσημος Καναδός, «πάνω από όλα είμαστε μια χώρα που ζει και κοιμάται με έναν ελέφαντα, τις ΗΠΑ, που ακόμη κι όταν είναι σε φάση ήρεμη, αν πιαστεί και γυρίσει στον ύπνο του μπορεί να σε πλακώσει, έστω κατά λάθος». Κι αυτή η συνύπαρξη αγχώνει αλλά και καθορίζει την καναδική δημόσια και ιδιωτική προσωπικότητα. Στην καθημερινή ζωή, στις συνήθειες αλλά και στην πολιτική, ο Καναδός διαφέρει αλλά όχι όσο θα ήθελε από τον Αμερικάνο ξάδερφό του. Και διαφέρει, όχι όσο θα ήθελε από τον Ευρωπαίο συγγενή του. Μια χώρα γοητευτική που προσφέρεται για συγκρίσεις και συμπεράσματα λοιπόν — αλλά όχι όσο θα θέλαμε εμείς οι Έλληνες.
Στην καναδική πολιτική σκηνή, τα κόμματα έχουν περίεργες ονομασίες. Οι Συντηρητικοί είναι η πιο εύκολη περίπτωση. Κλασική φιλελεύθερη δεξιά, με ατζέντα λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους στους πλούσιους, περισσότερη ανάπτυξη και λιγότερη περιβαλλοντική μέριμνα, μηδενική ανοχή στο έγκλημα, πολύ λίγη ανοχή στις μη δυτικές κουλτούρες, π.χ. στην μουσουλμανική μαντίλα.
Το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα, δεν είναι ελληνικά «νεοδημοκρατικό» αλλά περίπου «πασοκικό», ίσως περισσότερο βρετανικά «εργατικό». Είναι ένα σοσιαλιστικό – σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που ακολούθησε όλες τις εκφάνσεις της σοσιαλδημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. Από την αναδιανομή και το κράτος πρόνοιας μέχρι τα 80s, στον pro businnes μπλερισμό τού «πρώτα ανάπτυξη, μετά αναδιανομή» των 90s και στην σημερινή αναζήτηση της ουσίας των παλιών κοινωνικών επιτυχιών της σοσιαλδημοκρατίας.
Και μετά είναι οι Φιλελεύθεροι. Το κόμμα που έχει κυβερνήσει τα περισσότερα χρόνια στην ιστορία της χώρας και που το 2011 «πασοκοποιήθηκε» — σύμφωνα με τον όρο της μόδας— κι έπεσε στην τρίτη θέση. Αλλά που με τον δημοφιλέστατο Τριντό τζούνιορ επανήλθε στην ηγεσία και την πρωθυπουργία…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art