ΤΑ ΝΕΑ
Τρία χρόνια διαρκεί το σύγχρονο σεξπηρικό δράμα του Brexit. Τρία χρόνια χρειάστηκαν για να φτάσουμε στην σημερινή τελική φάση, αφού προηγουμένως εξαντλήθηκαν όλα τα όρια της υπομονής των Βρετανών και των Ευρωπαίων. Τρία χρόνια χρειάστηκαν για να αναλάβει την εξουσία στην κυβέρνηση και το ιστορικό κόμμα των Tories ο, χωρίς επίθετα για λόγους ευπρέπειας, Boris. Ο ρόλος των δυο προηγούμενων πρωθυπουργών , απέραντη ελαφρότητα του κ. Κάμερον και η ακατανόητη παλινδρομική θητεία της κ. Μέι έφτασαν την μεγαλύτερη ήττα της μεγάλης Δημοκρατίας στο σημείο, που όλοι πλέον μα συζητάνε για συμφωνημένη ή μη Έξοδο. Όμως, σημαντικό ρόλο στην ‘’παγίδα του Θουκυδίδη’’ έπαιξε και ο κ. Κ’ορμπιν. Που μέχρι σήμερα αυτοπροσδιορίζεται, και είναι αποδεκτός στον ‘’Συνασπισμό Σοσιαλιστικών και προοδευτικών κομμάτων’’. Από ορισμένα μάλιστα προοδευτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται ο φάρος της αναγέννησης του πολύπαθου χώρου.
Αλλά είναι άραγε προοδευτικός ο άνθρωπος ο άνθρωπος που δυο χρόνια πριν είχε καταφέρει στις εκλογές της κ. Μέι να αναδείξει το κόμμα του ως επερχόμενη Κυβέρνηση, με ποσοστό 40% ; Στις ευρωεκλογλές και στις δημοτικές εκλογές υπέστη πανωλεθρία και ο χρόνος έδωσε την δυνατότητα στον λαοπλάνο να επανέλθει στην πρώτη θέση. Πώς τα κατάφερε;
Μα είναι προοδευτικό σήμερα ένα προοδευτικό κόμμα να έχει εγκλωβιστεί σε αγώνα για να αποτινάξει την ρετσινιά του αντισημιτισμού; Είναι προοδευτικό να βρίσκεται στην πλευρά του κ. Μαδούρο; Και είναι προοδευτικό να θεωρεί μια ζωή την ένταξη στην Ε.Ε. καταστροφή; Είναι προοδευτικό ακόμη και σήμερα να μην τολμά να καταγγείλει το Brexit και να παίζει ακόμη τις τύχες τις χώρας του δίνοντας χρόνο στην κυβερνούσα ομάδα των υπερούσιων απόφοιτους της Οξφόρδης και του Ήτον να παίξουν το παιχνίδι τους χωρίς αντίπαλο; Είναι προοδευτικό να αρνείται την αλλαγή στρατοπέδου και να ζητάει νέο δημοψήφισμα, να διστάζει επειδή μέσα στην Ευρώπη θα δυσκολευτεί να επανεθνικοποιήσει εταιρίες του δημοσίου;
Και σήμερα που ακόμη και τα συνδικάτα που χρηματοδοτούν το Εργατικό Κόμμα ζητούν αλλαγή ρότας, με μισόλογα τοποθετείται, προτιθέμενος να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνη τον Σεπτέμβριο. Με την ελπίδα ότι θα κερδίσει, όχι βέβαια την ακύρωση του δημοψηφίσματος, αλλά τις εκλογές.
Αλλά ο πονηρός Μπόρις, άλλο που δεν θέλει. Να προκληθεί, ώστε να προκηρύξει εκλογές . Τώρα πια ξέρει ότι θα τις κερδίσει μια και απορροφά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του Φάρατζ.
Το αρχικό του σχέδιο ήταν να ρίξει την ευθύνη του σκληρού Brexit στην Ένωση ‘’που δεν αποδέχεται να καταργήσει το δίχτυ ασφαλείας’’ της Βόρειας Ιρλανδίας και στις 31/10 μαζί με την έξοδο να προκηρύξει εκλογές, όσο ακόμη ο Κόρμπιν ο ..προοδευτικός είναι αρχηγός. Κι από εκεί και πέρα να πέσει εν γνώσει στην παγίδα Ταμπ-Μπόλτον για άμεσες και κλαδικές εμπορικές συμφωνίες.
Συμπέρασμα. Η Μ. Βρετανία, στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της βρέθηκε με ηγεσία που ενδιαφέρεται κατά κύριο λόγο για την εξουσία, αδιαφορώντας για την υποβάθμιση της χώρας τους την εποχή της αναδιάταξης των ισχυρών πόλων που καθορίζουν την παγκόσμιας τάξη.